Auteur
Blogpost:
Jaap Boekestein
Hercule Poirot
Oké, wat doet iedere moderne schrijver als hij of zij vast zit met een verhaal/roman?
Juist!
Tijd voor een blog. Dat is ook schrijven, tenslotte. Maar alleen stukken makkelijker. En goed voor de naamsbekendheid en zo. Of in ieder geval werkt het heel therapeutisch.
Er is een westrijd om een Hecule Poirot-verhaal te schrijven in 1000-3000 woorden. Voor die Filistijnen die niet weten wie Hercule Poirot is, men raadplege Google. En nee, het is geen hoogstaande literatuur, maar het hoort wel tot de basis die je als schrijver minimaal moet kennen. Papa Jaap: ken de klassiekers, ook die van 'populaire fictie'.
Enfin, Hercule Poirot. Ik weet de plot, de personages, ik weet hoe het eind en het begin er uit ziet (en het midden schrijft zich daarna meestal vanzelf), maar toch zit ik hier te bloggen.
Waarom?
Omdat het lastig is om een personage van een andere schrijver te nemen en dan als beperking te hebben dat je er niet te veel gekkigheid mee uit mag halen. Natuurlijk kan ik dat wel doen, ik kan de Belgische detective bijvoorbeeld laten sterven, een vampier laten zijn, een seriemoordenaar, een marsmannetje, een travestiet enzovoorts. Maar ja, dat vind ik te gemakkelijk. De uitdaging is juist binnen het vaststaande Hercule Poirot-universum iets te schrijven wat daarin past en toch de lezer weet te verrassen en boeien.
En dat is l a s t i g !
Hetzelfde probleem had ik een paar maanden terug toen ik meedeed aan een wedstrijd om een Bouquette-reeks verhaal te schrijven. De personages, de plot, alles was er. Ik hoefde het alleen nog maar te schrijven.
En tijdens het schrijven verveelde ik mij te pletter. Vrouw, man. Ze vinden elkaar woest aantrekkelijk. Ze willen elkaar wel. Ze willen elkaar niet. Een paar complicaties en aan het eind vallen ze in elkaars armen. Hij moest (dat waren de reglementen) een alfa mannetje zijn, zij een onafhankelijke jongedame die toch voor hem viel. GAAP. Ik moest voortdurend de neiging onderdrukken hem (type arrogante miljonair) niet te laten verdrinken in de azuurblauwe Middellandse Zee terwijl ik haar (besluiteloze deerne) het liefst een schop onder kont had verkocht.
Nee, Bouqettereeks fictie was duidelijk niet mijn ding. Het verhaal kwam nooit af. Het is een van de vele bestandjes op mijn computer. Misschien hergebruik ik het later ooit nog eens. Slecht geschreven is het niet. Als ik nou van hem een maffioso maak en van haar een huurmoordenaar die... Hmmm...
:-)
Ach...
Dat verhaal met Hercule Poirot komt er nog wel. Ik heb tot eind oktober de tijd. En als ik mij één dag boos maak, zijn die 3000 woorden geschreven. Dat gaat gebeuren. Er over zeuren kan ik niet meer, want ik heb het tenslotte net van mij afgeschreven in een blog.
Dank maar weer, waarde therape... eh, lezer.
Grz
Jaap Boekestein
