Auteur
Blogpost:
Jaap Boekestein
Moord en doodslag
Zo, van de week heb ik iemand doodgemarteld en vandaag een iemand levend laten verbranden door middel van een molotov cocktail. Nou ja, misschien was hij al overleden. Ik heb tenslotte zijn huis doorzeefd met kogels uit een machinegeweer.
Ho ho! Niet meteen 112 gaan bellen. Echt niet.
Ik heb er over geschreven, als fictie. Ik heb het niet echt gedaan en ik heb ook geen plannen in die richting.
Nou, vooruit dan maar, ik zal een verklaring afleggen. Voor zover ik mag van mijn advocaat ;-)
Die molotov cocktail en schietpartij zit in een kort verhaal dat ik gisteren ben begonnen en vandaag heb afgemaakt. Ik kreeg (samen met wat andere schrijvers) een tip dat een Amerikaanse uitgever voor een nieuwe game korte yakuza-verhalen zoekt. Voor de niet Japanofielen: de yakuza is de Japanse maffia en net als de Italiaans-Amerikaanse maffia is er een rijke traditie van verhalen en films over die groep. Veel geweld, veel bloed en eer, bergen met verraad, schone dames, sadistische gangsters, enzovoort. Heerlijk om over te schrijven!
Of het verhaal helemaal is wat die Amerikaanse uitgever zoekt, weet ik niet, maar het was leuk om eens een yakuza-verhaal te schrijven. Nooit eerder gedaan en waarschijnlijk niet iets waar ik snel zelf aan begonnen was zonder die aansporing. En mochten ze het niet accepteren, dan kan ik het altijd nog wel ergens anders kwijt. (Eén van de komende thema’s van Wonderwaan is ‘Het wilde oosten’ en daar zou dit moeiteloos in passen.)
Het was relatief eenvoudig om te schrijven, inclusief het geweld in het verhaal. Ik kende de personages tenslotte pas één dag en ze bestaan alleen in dit korte verhaal.
Die marteling eerder deze week, die was een stuk moeilijker om te schrijven. Waarom? Ik ken het personage erg goed. Het is… eh, was een bijfiguur in mijn romans en eentje die ik ook nog eens sympathiek vond. Voor het verhaal was het nodig dat de figuur op nare manier het leven liet, en daardoor een reeks van gebeurtenissen in werking zet. Noodzakelijk, maar helemaal niet leuk. Bleh. Ik heb er, geloof ik, al met al een jaar tegenaan zitten hikken om die scene te schrijven, en ik was ook opgelucht toen het over was.
Enfin, ik heb niet te grafisch gemaakt. Dat is nergens voor nodig en langgerekte beschrijvingen van bloed en pijn zijn volgens mij niet effectief. De meeste lezers zullen dan afhaken en als schrijver heb ik er ook geen enkele behoefte aan. Desondanks blijft het een nare scene, maar ja, zo heb ik hem ook bedoeld.
(Ik ben overigens wel sadistisch genoeg hoor, als schrijver. Ik heb er geen enkel bezwaar de lezer te laten gruwen, maar dat als je dat subtiel aanpakt is het vaak een stuk effectiever. Prikkel de fantasie van de lezer net genoeg om die zelf de afschuwelijke details in te laten vullen. Dat scheelt weer een hoop tikwerk.)
Even afgezien van het hele afschuw en gegruwel, hoe ga je als schrijver eigenlijk om met dingen erg fysieke dingen als geweld, sport, seks en dergelijke? Ik heb nog nooit over sport geschreven, maar ik weet wel dat zo’n actievolle scene lastig interessant te houden is voor de lezer. Als je het puur bij een beschrijving van de acties houdt, valt de lezer na tien zinnen in slaap. ‘Piet bewoog zijn linkerarm omhoog tot zijn middenrif, terwijl hij tegelijkertijd naar links met zijn heupen draaien. Daarna bracht hij zijn elleboog van zijn rechterarm naar achteren totdat die…’ Gaap!
In zo’n scene beschrijf ik eigenlijk weinig de daadwerkelijke bewegingen maar concentreer ik mij meer op enerzijds de gevolgen (‘Met een schreeuw ging Klaas neer.’) en anderzijds wat een personage op die momenten ervaart (‘Zweet prikte in zijn ogen, zijn longen vochten om adem. Godneeneenee! schoot er door Piet heen.) Dat zorgt voor afwisseling en het maakt het geheel een stuk levendiger. En hou de zinnen kort. Een strak ritme, waar het nodig is. En langzaam, loom, uitgerekt, relaxed op ander momenten. Zo moeilijk is het allemaal niet.
Zo, dat was mijn bekentenis.
Schuldig?
Alleen in mijn hoofd.
En op papier…
;-)
Grz
Jaap oyabun Boekestein
