Snotter, snif

O ween, wanneer zelfs de Groten vallen!

Het lot, zo wreed,

spaart zelfs de lieveling der Goden niet

 
:-)

Ja ja, snif en snotter. Net als zo velen van jullie heeft de griep ook mij te pakken gekregen. Fijn, met volle neus, bonkend hoofd en spierpijn de dagen thuis doorbrengen. Bleh!

Nou ja, gelukkig gaat het al weer wat beter. En het is een goed excuus om veel oude films en series te bekijken en in bed te liggen.

Vandaag (zaterdag) gelukkig een stuk helderder. Ik moet zeggen, ondanks (dankzij?) de griep, de laatste week lekkere vorderingen gemaakt met het 4e deel van de dansende halfzusjes, (of de Kadhal-reeks, of de reeks van de aartsmagiër, take your pick, het zit er allemaal in). Wat stukken geschreven maar nu net eindelijk eens een hoofdstukindeling weten te maken waarin alle verhaallijnen (5 hoofdlijnen en wat zijtakken zover ik nu kan zien) in evenwicht zijn. Zoals gewoonlijk leverde dat wat grappige verrassingen op. Oh, in het begin ontmoet dat bijpersonage vanwege die en die reden dat andere personage in die hoofdlijn, wat betekent... Oh, opeens krijgt dat bijpersonage een zeer belangrijke rol in die verhaallijn! Hm, dat is leuk!

Ik weet het, ik weet het. Ik gebruik best wel veel verhaallijnen en personages in mijn romans. Dat heeft een reden: bij langere stukken met maar één of twee personages begin ik mij als schrijver te vervelen. Bovendien is het nou ook niet echt heel realistisch (zegt de fantasyschrijver) dat een personage constant avonturen aan het beleven is. Avonturen (de echte dan) zijn behoorlijk ingrijpend in iemands leven, en dat laat zijn sporen na. Als een personage constant van gevaar naar gevaar slingert dan houd je al snel een doorgebrand wrak over, of een adrenaline junk. In ieder geval niet iemand die heel gezond is. Ik geef mijn personages graag de tijd om bij te komen voordat ik ze weer in de ellende stort. En in de tussentijd pest ik als schrijver gewoon even wat andere personages.

Personages tijd geven om bij te komen, doet mij denken aan één van Raymond E. Feist romans waar Robby the Hand (meen ik, het is lang geleden), op één avond twee verschillende zwaardgevechten heeft, daarbij diverse mannen doodt en daarna op zijn gemak een roemer wijn naar binnengooit. Dat betekent óf dat dat personage een afschuwelijke psychopaat is, of dat het gewoon vreselijk slecht schrijfwerk was. Met dat deel ben ik volgens mij ook gestopt met de Feist boeken die ik tot dan toe met plezier las. Ze gingen niet zo diep, maar ze hadden kleur en vaart. En toen werden ze gewoonweg slecht. Ze verkochten overigens nog steeds een tijdje uitstekend, zeg ik vol afgunst ;-).

Enfin, veel verhaallijnen en personages. Zo schrijf ik nu eenmaal, ieder zijn meug. Mocht dat niet het leesvoer zijn dat je aanspreekt, even goede vrienden. Veel meuk wat door anderen wordt verslonden, vind ik weer niet te pruimen. Je kan onmogelijk alles goed vinden.

Succes met schrijven en lezen!

Grz

Jaap Boekestein