Charles den Tex: Door de thrillers ben ik ergens terechtgekomen

Ik had wel andere boeken gelezen, maar alleen omdat het moest. Pas toen ik Flyaway (1978) en The Tightrope Men (1973) van Desmond Bagley, The Wreck of the Mary Deare (1956) en Levkas Man (1975) van Hammond Innes, The Osterman Weekend (1972) van Robert Ludlum, The Devil’s Advocate (1959) van Morris West en Tinker Tailor Soldier Spy (1974) van John le Carré had gelezen begon ik te begrijpen hoe boeken ook kunnen zijn. Verhalen waarin iets wordt verteld over de wereld om ons heen, over duistere zaken, over mensen die achter de schermen handelen voor een geheime dienst, voor een multinationaal conglomeraat of om er zelf rijk van te worden en over mensen die – soms tegen wil en dank – moeten proberen problemen op te lossen die groter zijn dan zij zelf. Verhalen over macht en complot, over advocaten, piloten, politici, zeelui, verzekeringsagenten, spionnen, geologen, beveiligers, jockey’s en ingenieurs. Verhalen die me meenamen naar plaatsen waar ik nog nooit was geweest en die vertelden over werk waar ik niets van wist. Door thrillers raakte ik in de ban van lezen en van verhalen, en soms denk ik: waar zou ik zijn zonder die thrillers?

Dan was ik management consultant geworden. Dat was ik eigenlijk al. Mooi werk, daar niet van. Fantastisch werk. Ik zou het zo weer doen, echt waar. Het is intensief, het doet een beroep op al je vermogens en al je zintuigen. Je moet horen, zien, ruiken en voelen en je moet praten, luisteren en nadenken, anders wordt het niets. Als het lukt, als de opdracht goed gaat, is de voldoening immens. Dat klinkt misschien overdreven, maar dat is het niet. De voldoening van een succesvol verlopen opdracht is echt heel groot, maar na verloop van tijd dringt het tot je door dat het succes blijft hangen in het moment. Tot op zekere hoogte is altijd zo, elk succes is een moment. Het één wat langer dan het ander. Dat is een vreemde gewaarwording. Hoe meer anderen doen wat je zegt, hoe groter de voldoening en het gevoel van invloed en macht, hoe minder er over blijft, want ook invloed en macht zijn een moment. Op het laatste kun je iedereen vertellen waar ze heen moeten en heb je zelf geen idee waar je heen gaat.

Door de thrillers ben ik ergens terechtgekomen, heb ik een thuis gevonden. Op de middelbare school vond ik opstellen schrijven al het beste deel van Nederlands, dat deed ik het liefst. Spelling en grammatica waren vaak dramatisch, maar dat donderde niet. Als ik zelf ergens over mocht schrijven, voelde ik me op mijn plaats. Toch heeft het nog ruim vijfentwintig jaar en heel veel thrillers geduurd voordat ik echt begon. Wel een beetje lang, maar nu geeft dat niet meer, want nu durf ik zonder voorbehoud te zeggen: de thrillers hebben mij ontdekt.