De Pennen zijn Geslepen #3: 'Dit is een lap vlees met botten erin!'
Vooraf had literair agent Willem Bisseling al een spoiler alert op Facebook weggegeven. 'Vanavond is het weer zover: aflevering 3 van De pennen zijn geslepen. Ik heb de aflevering uiteraard al gezien en het zit echt goed in elkaar. Ik vind het de beste van de afleveringen tot nu toe.' Als we op zijn woorden moeten afgaan, had de serie eigenlijk meteen al met het derde deel kunnen beginnen.
Maar goed, toch maar even zelf kijken. Want wordt er de laatste tijd niet te veel vertrouwd op meningen en opinies van anderen...?
Laten we nog even beginnen over de achtergrondmuzak en er daarna over ophouden. De dreigende violen zijn het hele programma lang een hinderlijke metgezel van de kijker. Het blijft toch een groot minpunt van dit programma. De makers hebben nog vier uitzendingen over om de muziek zo veel mogelijk weg te filteren, je kunt je zo voorstellen dat er steeds meer kijkers hierdoor afhaken.
Ruiken en voelen
Alle zintuigen van de schrijvers in spe werden in dit deel aan het werk gezet. Ze moesten ruiken, kijken (indien mogelijk), luisteren en voelen. Al die ervaringen zouden ze nodig hebben bij de opdracht: Beschrijf een locatie waar zojuist een moord heeft plaatsgevonden. Literair agent en jurylid Paul Sebes verduidelijkt: 'Jij als schrijver weet wat er allemaal in de donkere kelder te vinden is. De lezer weet dat niet, maar moet dat wel helder krijgen.'
In de praktijkles komt forensisch rechercheur en thrillerauteur Carina van Leeuwen, ook al present in de eerste aflevering, een handje helpen. Een team moet de sporen van een moord, duidelijk het gevolg van een crime passionel, zodanig manipuleren dat het op een roofmoord lijkt. Een klus voor bioloog Kees Moeliker, actrice Monic Hendrickx en psycholoog Steven Pont. Het mondt uit in een amateuristisch toneelstukje, waarbij een aflevering van Swiebertje nog meer op een thriller lijkt. Moeliker zet het plankje met stukjes kaas terug in de koelkast, wast wijnglazen niet goed af, gooit keukenpapier met bloedvlekken in de prullenbak en zet het moordwapen verkeerd om in een messenhouder. Appeltje eitje voor het andere team (kunstenares Tinkebell, ontwerper Hans Ubbink en journalist Arnold Karskens) om de weggewerkte bewijsstukken te achterhalen.
Bij de volgende opdracht worden Moeliker, Karskens en Tinkebell geblinddoekt een kasteel binnengevoerd, de andere drie, ook geblinddoekt, worden meegenomen naar een vleesverwerkingsbedrijf. Ze moeten raden waar ze zich bevinden. Een lastige opdracht, zo blijkt. Ubbink, begeleid door een met een hygiënekapje getooide Sebes, raakt een plank aan waarop iets ligt en roept het uit: 'Dit is een lap vlees met botten erin. Bah!'
Tussendoor werken de deelnemers aan hun opdracht. Opvallend: op elk bureautje staat wel een stapeltje bestsellers. Van Verhoef, Larsson en natuurlijk Noort. Product placement? Veel tijd om te schrijven krijgen ze overigens niet, want er wacht ze weer een nieuwe taak. Ze moeten in groepjes van twee ongezien een lijk zien weg te werken. Pont en Tinkebell rennen met de dummy over de schouder een kippenschuur uit en dumpen het lichaam ergens tussen het riet. Karskens en Ubbink hebben het moeilijker, want ze moeten een lijk van een jacht afhalen en bij Hendrickx en Moeliker ligt er een lichaam in een achtertuin. De slachtoffers verdwijnen met enig gehannes in afvalcontainers.
Parasiteren
Vandaag geen les van het dartele duo Sebes/Bisseling. Wel komt Saskia Noort even aan het woord. Ze benadrukt dat je van de held vooral een mens moet maken. 'Er moet een psychologisch randje aan zitten.' Veel inspiratie doet ze op tijdens wandelingen met de hond. Ze komt dan veel mensen tegen en maakt af en toe een praatje. Delen van die ontmoetingen verwerkt ze in haar boeken. 'Je bent continu aan het parasiteren op andere mensen.'
En dan is het al weer tijd voor juryberaad en de eliminatie van een van de deelnemers. Pont gebruikt nog te veel clichés en bijvoeglijke naamwoorden, oordeelt de jury. Ubbink leverde een slordig verhaal in, waarin het nog maar de vraag was of er echt een moord was gepleegd. Tinkebell verrast niet, ze schrijft steeds hetzelfde verhaal, terwijl Karskens zijn journalistieke keurslijf eindelijk lijkt af te gooien, een aanslag heeft hij uiterst munitieus beschreven. Moeliker zuigt de praktijklessen goed in zich op, merkt de jury op, maar Hendrickx blijft te lyrisch en moet meer vooruitwijzingen in haar verhaal verwerken. Uiteindelijk komt de jury tot de conclusie dat Tinkebell wat het schrijven van een thriller betreft creativiteit mist en de groep moet verlaten.
Volgende week is De pennen zijn geslepen op de helft en het moet gezegd: het valt niet mee. Wil je als schrijver er echt iets van opsteken, dan kom je toch van een koude kermis thuis. Het amusementsgehalte wordt door de programmamakers veel belangrijker gevonden dan het educatieve gedeelte. Jammer, het levert een kille onvoldoende op: een 4.
Lees ook:
