Interview /
De vijf W's volgens... Suzanne Hazenberg
Door Mads Bruijnesteijn (naar een idee van Peter Kuijt)
“Ik ben niet de zoveelste Suzanne Vermeer…”
Wie denkt Suzanne Hazenberg wel dat ze is?
‘Suzanne Hazenberg heeft in haar dagelijkse leven niet veel tijd om iets van zichzelf te denken; ze is veel te druk met van alles te zijn: moeder, echtgenote, huisvrouw, werknemer en schrijver. Als ze al tijd heeft om na te denken is het over haar volgende boek. ☺
Maar even serieus: ik denk wel dat ik als thrillerschrijfster tussen zoveel andere thrillerschrijvers genoeg zelfvertrouwen heb om te denken dat ik iets wezenlijks aan het genre toevoeg. Ik ben niet de zoveelste Suzanne Vermeer en dat wil ik ook helemaal niet zijn. Mijn boeken lezen weliswaar heel lekker weg, maar zijn niet alleen maar lekkere vakantielectuur, ze gaan wel altijd ergens over, over wezenlijke problemen, zoals eetstoornissen of de stress van de werkende moeder. Wel altijd op een humoristische manier, ik wil geen loodzware boeken schrijven.’
Wat is het verschil tussen het schrijven van een thriller en een soapserie?
‘Heb je even? Er zijn veel verschillen, maar misschien wel het belangrijkste verschil voor mij is dat de thrillers die ik schrijf helemaal ‘van mij’ zijn in tegenstelling tot bijvoorbeeld Goede Tijden, Slechte Tijden, dat een product is van teamwork (we schrijven daar met twaalf mensen aan). Overigens vind ik individueel werken en in een team allebei leuk. Het schrijversteam van GTST bestaat uit fijne, humoristische mensen. Ik zou niet helemaal zonder die collega’s willen werken.
Verder kun je als schrijver in een thriller gedachten en gevoelens van de personages beschrijven, terwijl je dat in een soapserie allemaal in beeld moet laten zien, zonder woorden dus.
Tot slot ben je als thrillerschrijver veel vrijer qua tijd en plaats van handeling. Hoofdpersonen kunnen van Thailand naar New York vliegen en weer terug, en je kunt het verhaal een dag laten beslaan of drie jaar, dat maakt niet uit. Bij GTST zitten we ‘vast’ aan een vast aantal sets, een beperkt aantal buitenopnames en kunnen we alleen chronologisch vertellen.’
Waar komt jouw kennis over obsessieve stoornissen vandaan?
‘Ik ben een soort van ervaringsdeskundige. Van mijn achttiende tot mijn dertigste heb ik geleden aan een paniekstoornis met straatvrees. Eigenlijk wilde ik hier ‘helaas’ achter schrijven, maar tegelijkertijd is die stoornis de basis van mijn schrijverschap. Ik ben ooit uit wanhoop gaan schrijven, en heb daardoor ontdekt dat mijn kracht in dat schrijven ligt.
Om van mijn klachten af te komen heb ik een half jaar lang een intensieve therapie gevolgd (zowel in een groep als individueel) gecombineerd met medicijnen. Dat is nu twintig jaar geleden. Ik ben voor 95 procent genezen en daar ben ik nog dagelijks dankbaar voor.
Omdat ik weet hoe zwart het leven kan zijn, geniet ik nu veel meer van alles wat goed gaat. En dat is heel veel. Na mijn genezing heb ik een geweldige man ontmoet met wie ik kinderen heb gekregen en heb ik van schrijven mijn beroep kunnen maken. Ik schrijf nu al twintig jaar uit plezier in plaats van uit wanhoop. Door de groepstherapieën heb ik van dichtbij kennis genomen van verschillende angst– en obsessieve stoornissen, waardoor ik me daarin kan inleven. Dat komt me, zeker als schrijver van veel uiteenlopende soappersonages, heel goed uit, en het komt natuurlijk ook voor mijn thrillers van pas.’
Wanneer is Thriller voor jou geslaagd?
‘Eigenlijk is Thriller al geslaagd: ik word zowat bedolven onder de enthousiaste lezersreacties en mooie recensies! Daar droom je als schrijver natuurlijk van. Maar - heel eerlijk - zou ik ook wel graag willen dat dit boek een wat breder publiek zou bereiken dan mijn vorige boeken.’
Waarom heb je er in Thriller voor gekozen om de hoofdpersonages en de onderwerpen te laten lijken – misschien wel te baseren - op jouw eigen leven?
‘Ymke, de hoofdpersoon uit mijn thriller, is net als ik een werkende moeder. Ik vind het jammer dat in de meeste vrouwenthrillers die ik lees moeders zo perfect zijn, zo onbaatzuchtig toegewijd en liefdevol naar hun kinderen toe. Door die verhalen ga ik me al snel een slechte moeder voelen. Onzin natuurlijk, ik hou ook veel van mijn kinderen en probeer ze zo goed mogelijk groot te brengen, maar ik vind dat best een lastige klus, die ik bepaald niet altijd perfect uitvoer. Ik ben vaak ongeduldig, ik heb niet altijd genoeg aandacht en ik ben niet consequent genoeg. Ik denk dat meer werkende vrouwen zich vaak schuldig voelen tegenover hun kinderen en die heb ik met dit boek, met de nodige humor, een hart onder de riem willen steken. Dat Ymke ook schrijft voor een soap, komt omdat ik mijn werk voor GTST erg leuk vind en ik vaak vragen krijg over de manier waarop we werken. Ik heb dat in Thriller op een speelse manier proberen uit te leggen.’
