Deze 23 boeken bespraken we deze week #85

In dit kat-en-muisspel ligt de nadruk niet op de achtervolging, wel op de aanleiding voor de ingewikkelde vader-dochterrelatie en hoe de omstandigheden waarin iemand opgroeit het wereldbeeld van die persoon kunnen bepalen. Dionne heeft een bijzonder verhaal geschreven dat doet denken aan Kamer van Emma Donoghue, maar bijvoorbeeld ook aan het ruwe landschap uit De roep van de wildernis van Jack London of de novelle Blauwvos van Sjón.
- Katy Hurkmans over Dochter van het moeras

De spanning in dit boek wordt gecreëerd door de tijdsaanduidingen voor de vier delen van de roman. Van '16 jaar geleden' wordt een grote sprong gemaakt naar 'Vier jaar geleden', een kleine sprong naar 'Twee jaar geleden' om ten slotte aan te komen bij 'Nu'. Tegelijkertijd wordt die spanning verhoogd doordat we slechts beetje bij beetje aan de weet komen wat er precies gebeurd is, steeds vanuit beperkt, subjectief perspectief.
- Angèle van Baalen over En ze deed het

De verhalen staan los van elkaar, maar worden toch verbonden door de verteller, de yúrei van het eerste verhaal. Deze vertelvorm geeft het geheel een mooie eenheid. Die eenheid zit ook in de tekeningen: de kleurrijke, heldere en dynamische stijl van Run run gooit Neefjes hier compleet overboord door te kiezen voor zwart-wit met een spel van licht en schaduw, voor dikke penseelstreken en vooral veel sfeer.
- Koen Driessens over Yurei - Dwaallichten

Slaap is een soort kleine encyclopedie waarin alles wat met onze (nacht)rust te maken heeft voorbijkomt. Over vroege vogels en nachtbrakers, slaapstoornissen, de verschillende fasen van slaap, maar ook over wekkers heeft Walker een -overigens zeer geestig- stukje geschreven. Het eerste deel vertelt voornamelijk wat slaap nu eigenlijk is. Dat het drinken van koffie in de avonduren bij menigeen een slechte nachtrust bezorgt, is reeds bekend. 
- Marjan van Druenen over Slaap

Deckers schudt zonder moeite de ene na de andere hilarische opmerking uit haar mouw. Ze zijn niet alleen heel erg grappig en direct, maar ze windt ook geen doekjes om de realiteit. Zoals bijvoorbeeld een geboortekanaal dat na de bevalling lijkt op een rundertartaartje. En dan hebben we het alleen nog maar over de eerste paar hoofdstukken. Zelden lees je een boek dat zo lekker recht voor zijn raap is en zegt waar het op staat.
- Janneke Elderbroek over Alles is zoals het zou moeten zijn

In Panic Room wordt de lezer geen ogenblik in de steek gelaten. Goddard voorziet knappe wendingen op de juiste momenten. Je vraagt je geïntrigeerd en vooral gealarmeerd af wie of wat er zich bevindt in die verscholen ruimte. De invloedrijkste karakters – weergegeven als levensechte mensen – dragen de mysterieuze sfeer uit het boek met zich mee. Heel vaak wisselt de schrijver van perspectief, waarbij beurtelings Blake en Don aan zet is. Bloeit er iets moois tussen die twee, trouwens?
- Guy Doms over Panic Room

De krachtig neergezette Maia is een bijzonder meisje. Lockwood laat zien dat juist door een hoofdpersonage te laten groeien in een verhaal, de lezer er in kan slagen een personage echt te leren kennen. Een verhaal waarin magische en mythische gebeurtenissen met elkaar verweven zijn. Een boek met spannende en verrassende elementen, die ervoor zorgen dat je wilt blijven lezen, ook op de momenten dat je worstelt met de meer politieke delen van het verhaal.
- Annemieke de Jong over The Summer Dragon

Sommige lezers zullen moeten wennen aan het magisch realisme dat veel voorkomt in Afrikaanse en Indigenous literatuur, maar het feit dat Babnik het in haar roman durft te verwerken laat wederom zien hoe kundig en geïnformeerd zij is. Het droge seizoen is voornamelijk een roman over gecompliceerde personages met universele thema’s als de zoektocht naar geborgenheid en acceptatie van het verleden. Een werkelijk prachtige roman die het verdient om stukje bij beetje ontrafeld te worden.
- Evie Peters over Het droge seizoen