Deze 24 boeken bespraken we deze week #71

Door flashbacks, perspectiefwisselingen en heen en weer springen in een tijdspanne van twee dagen zorgt Jannah Loontjes voor stijgende spanning, en dat de karakters steeds ‘voller’ worden. Het prachtige proza, het jargon passend bij onze tijd én bij de verschillende personages, de romanfiguren waarmee de lezer zich gemakkelijk kan identificeren, de thema’s die nu belangrijk en actueel zijn, dit alles maakt dat men dit boek in vierentwintig uur uit leest.
- Angèle van Baalen over Wie weet

Door het ontbreken van afbeeldingen en de flinke hoeveelheid aan pagina’s, schrikt dit boek wellicht af. Maar voor de gevorderde lezer die graag eens iets anders leest, is Kinderen van de eindeloze vlakte een echte aanrader. Het gebrek aan illustraties maakt de schrijfster helemaal goed met de hoge dosis avontuur en diepgang die het boek bevat. Haar beschrijvingen en levendige dialogen nemen je mee naar de eindeloze dorre vlakten.
- Sanne de Graaf over Kinderen van de Eindeloze Vlakte

Ondanks een aantal plotwendingen is het verhaal af en toe ook wel een beetje voorspelbaar en komen er enkele onwaarschijnlijkheden in voor. De auteur lijkt zich ook een keer vergist te hebben in het door haar gehanteerde tijdschema. Want hoe kan het dat Eloïse zich op 17 maart 2015 op het onbewoonde eiland bevindt, terwijl ze diezelfde dag ’s avonds nog thuis was. Deze onmogelijkheid is alleen maar opmerkelijk.
- Kees van Duyn over Ik weet alleen mijn naam nog

Het is Esther Gerritsen op haar best. Het tegenover elkaar zetten van karakters die in wezen niet met elkaar stroken, kennen we al uit het schitterende Dorst, waarin een bijna autistische moeder met een door haar jeugd beschadigde dochter, elkaar niet kunnen bereiken. Aanvankelijk lijkt het in De trooster wel te lukken, maar ook daar bedriegt de schijn. De wereldse Henry claimt Jacob, wil met hem praten over schuld en zonde.
- Miriam Vaz Dias over De trooster

We kunnen het erover eens zijn dat Attenborough kan gedefinieerd worden als een man met een missie. Hij ademt natuur, hij wil een revolutionair programma maken én hij wil daar een absoluut succes van maken. Dit boek toont ons de gedrevenheid, de liefde voor dieren, en de natuur in het algemeen, van een icoon. Iemand die de wereld dichter naar de mens bracht, door de beelden én de verhalen die hij aan iedereen beschikbaar stelde en nog steeds stelt.
- Evy De Brabander over De avonturen van een jonge bioloog

De kracht van dit verhaal zit in de tegenstellingen. Niet alleen tussen Rosie en Rex, maar ook tussen kind en volwassene. Het leven gaat niet altijd over roze vertelt namelijk dat er ook binnen vormen van liefde tegenstellingen zijn en hoe lastig het ook is dat we die moeten leren zien. Voor Willow is het een lange en zware weg om te ontdekken dat ook haar vader van haar houdt, maar dat simpelweg anders uit dan haar energieke moeder.
- Chantal Winckens over Het leven gaat niet altijd over roze

De verschillende hoofdpersonages zijn boeiend maar toch laat Alderman ze geen van allen echt tot hun recht komen. Los van elkaar maken ze niet noemenswaardig veel mee en kunnen ze het boek ook niet dragen, maar samen zorgen ze – een beetje verrassend wel – voor een plot die aanspreekt. Toch is het geheel licht en vrijblijvend. Alderman trekt duidelijk de kaart van de ontspannende, niet al te diepgaande lectuur en laat diepere beschouwingen grotendeels achterwege.
- Marvin Olbrechts over De Macht

Naar het einde toe worden de hoofdstukken korter en stijgt de spanning, waardoor je de bladzijden als vanzelf omslaat. En ach, de eenvoudige plot en het feit dat Ida door haar duistere ervaringen niet in het minst uit het veld geslagen lijkt te zijn, maakt bovenstaande meer dan goed. Wat een heerlijk boek is dit; filmisch geschreven, spannend, sfeervol, humoristisch. Je kan niet anders dan je laten meevoeren in het verhaal. Barendrecht bewijst met De Parijse connectie een begenadigd schrijver te zijn.
- Sanne Gerrets over De Parijse connectie