Eindeloos veel avontuur in een niet alledaags jasje

Sen is de zoon van het hoofd van de Harati-stam. Zijn vader heeft hem geleerd om een echte krijger te zijn; niet klagen, nergens bang voor zijn en geen verdriet hebben. Krijgers zijn stoer en sterk. Op een dag wordt Sen ontvoerd door de concurrerende stam de Kamarai. Het is de meest gevreesde stam en Sen is bang dat als hij niet snel een plan verzint om te ontsnappen, hij het er niet levend vanaf zal brengen. Dat is alleen niet zo gemakkelijk met alle wilde dieren op de eindeloze vlakte en mensen die constant op je letten. Als de stam ook nog gaat rondtrekken ziet hij de kans om te ontsnappen steeds kleiner worden. Maar naarmate hij langer bij de Kamarai verblijft, begrijpt hij steeds meer van hen. En misschien is het toch niet zo’n gevaarlijke stam als hij altijd heeft gedacht. Wil hij eigenlijk nog wel naar huis?  

De jonge wiskundige met een liefde voor verhalen komt na haar debuut Jonge vlieger met een nieuw kinderboek. In Kinderen van de eindeloze vlakte rekent Ellen van Velzen (1987) af met clichés. Niet alleen gebruikt ze een hele andere omgeving dan de meestal zo vertrouwde stadse gezichten, maar is er ook een glansrijke rol weggelegd voor een beschermende, verzorgende en opvoedende vader. Op de wijze oude vrouwen na, die met hun adviezen ongemerkt behoorlijk wat sturing geven aan de groep, komen er geen moeders in het verhaal voor.  

Door het ontbreken van afbeeldingen en de flinke hoeveelheid aan pagina’s, schrikt dit boek wellicht af. Maar voor de gevorderde lezer die graag eens iets anders leest, is Kinderen van de eindeloze vlakte een echte aanrader. Het gebrek aan illustraties maakt de schrijfster helemaal goed met de hoge dosis avontuur en diepgang die het boek bevat. Haar beschrijvingen en levendige dialogen nemen je mee naar de eindeloze dorre vlakten. De combinatie van haar verhalende manier van vertellen, de omschrijvingen van de wilde dieren en de spanning die het boek rijk is, zet je eigen beeldende fantasie aan het werk.  

Van Velzen is geen schrijfster die de spanning gedurende het boek langzaam opbouwt om het vervolgens in een climax te laten ontploffen. Met het lezen van de eerste regels neemt ze je gelijk mee in het verhaal. De spanning is in de eerste pagina’s al om te snijden wanneer de 12-jarige Sen wordt ontvoerd door de rivaliserende stam. Deze spanning voert van Velzen gedurende het hoofdstuk verder op, om vervolgens af te sluiten met een cliffhanger. En dat lukt haar 25 hoofstukken lang, keer op keer weer. Er gebeuren constant gevaarlijke dingen op de eindeloze vlakte, het is er verre van saai.  

Op een enkel moment voelen de vele beschrijvingen en conversaties overdadig en halverwege het boek lijkt er geen einde te komen aan de tweestrijd waarin Sen zich bevindt. Totdat alles in een stroomversnelling komt, puzzelstukjes samenvallen en de lezer met stof tot nadenken achterblijft. Situaties kunnen wel eens heel anders zijn dan ze lijken, helemaal wanneer ze eenzijdig worden belicht. Het beeld dat Sen van de Kamarai heeft, is volledig gebaseerd op het beeld dat zijn vader ooit heeft geschetst. Maar toen Sen niet werd omgebracht, maar juist werd benoemd tot zoon van het stamhoofd, bleek de stam toch niet zo gruwelijk als hij altijd heeft gedacht.  

Kinderen van de eindeloze vlakte gaat over vriendschap, familie en overleven, maar gaat vooral ook over cultuurverschillen. Verschillen die door buitenstaanders soms als negatief worden ervaren, maar lang zo erg niet blijken te zijn wanneer je je openstelt voor anderen.