Lezersrecensie
Zowel de buiten- als de binnenkant van het boek stelen je hart
Schrijfster Merel Godelieve zei al snel na haar opleiding Handels- en ondernemingsrecht het corporate leven gedag. Ze zette vervolgens meerdere horecabedrijven op, waaronder een B&B, koffiebars en bakkerijen. Haar buurtbakkerij in Utrecht verkocht ze om zich volledig op het schrijven te kunnen richten. Godelieve schreef samen met haar moeder en thrillerschrijfster Anya Niewierra Ook dat nog, een vrolijke roman in dagboekvorm. De laatste ravendochter is Godelieves fantasydebuut, dat met druk op snee prachtig is om te zien. De illustraties in het binnenwerk maakte ze zelf.
Net als niet in één woord te vangen is wie Merel Godelieve is, is dat ook niet te zeggen van De laatste ravendochter. Weliswaar wordt er gesproken van fantasydebuut, maar het verhaal is veel meer dan dat. Deze coming-of-age zit namelijk ook vol spanning en romantiek. Erin is de laatste dochter van een lijn sterke Ierse vrouwen en daarmee de eigenaresse van Duncannon Castle. De lezer ziet haar opgroeien van meisje dat haar moeder verliest bij een tragisch auto-ongeluk tot een verantwoordelijke volwassen vrouw die zo goed als het gaat haar leven op de rit probeert te houden. Ze heeft een relatie, een baan en doet er alles aan om het oude landhuis binnen de familie te houden, maar de onderhoudskosten rijzen de pan uit. Als ze een aanbod krijgt om het kasteel als filmset te verhuren, grijpt ze die kans met beide handen aan. Ze heeft er alles voor over om de opdracht te krijgen, ook als dat betekent dat ze de knappe hoofdrolspeler moet helpen met afkicken van zijn drankverslaving. Alles om maar te voorkomen dat ze het erfgoed moet verkopen.
Het landgoed kent een eeuwenlange geschiedenis die is doordrenkt met Ierse magie. Door middel van dagboekverhalen en wisseling van vertelperspectief van Erin naar de godin Morrigan wordt steeds een beetje meer duidelijk over wat er in het verleden is gebeurd, hoe het zit met die magie in de familielijn en wat er in Erin omgaat. Ze heeft op jonge leeftijd veel verloren en worstelt met verdriet en verantwoordelijkheid. Godelieve beschrijft het landgoed, de eigenaardigheden van het huis, de karakters van personages, de geschiedenis en alle magie haarfijn. De Ierse mystieke sfeer komt zo helemaal tot leven en de verhaallijn speelt zich als een film voor je af. Het is opmerkelijk hoe de schrijfster deze fantasy zo heeft weten neer te zetten dat je je als lezer haast gaat afvragen of er niet een kern van waarheid in zou kunnen zitten. Dat komt echt door de details. Dit verzin je toch niet?
Het boek, zowel de buitenkant als de binnenkant, is zorgvuldig samengesteld. Er is veel zorg besteed aan de cover, de druk op snee, de illustraties en de indeling. Het boek is opgedeeld in vier delen die zijn vernoemd naar Keltische jaarfeesten en die ook kort worden uitgelegd. Vervolgens bestaat elk deel weer uit meerdere hoofdstukken die beginnen met een spreuk of een citaat uit oude wetten of het boek van Erins voorouders. Achterin De laatste ravendochter vind je tot slot nog een lijst met namen. Alles om het de lezer gemakkelijk en extra comfortabel te maken. Want ondanks de vele Ierse namen is het hierdoor nergens lastig te volgen. Het is een kwestie van op je leesplekje duiken, het boek openslaan en alles om je heen vergeten.
Maar ook het plot is zorgvuldig uitgedacht. Heden en verleden passen naadloos in elkaar en alles lijkt zijn functie te hebben. Je bent nieuwsgierig naar wat komen gaat, maar ook wat er in het verleden is gebeurd. Je wilt weten hoe het met Erin zit op romantisch vlak, maar ook naar haar magische kant. De ontroerende thema’s als verlies, innige vriendschap, de band met de natuur en de Ierse mythologie maken het geheel compleet.
Godelieve laat met De laatste ravendochter zien dat ze van vele markten thuis is. De mix van meerdere genres (fantasy, romantiek en spanning), haar gedetailleerde manier van schrijven, het centraal stellen van de Ierse mythologie, de rol van de natuur en Moeder Aarde en de verschillende verhaallijnen maken De laatste ravendochter tot een ware pageturner die menig lezer uren in zijn greep zal houden. Dit is genieten!
Net als niet in één woord te vangen is wie Merel Godelieve is, is dat ook niet te zeggen van De laatste ravendochter. Weliswaar wordt er gesproken van fantasydebuut, maar het verhaal is veel meer dan dat. Deze coming-of-age zit namelijk ook vol spanning en romantiek. Erin is de laatste dochter van een lijn sterke Ierse vrouwen en daarmee de eigenaresse van Duncannon Castle. De lezer ziet haar opgroeien van meisje dat haar moeder verliest bij een tragisch auto-ongeluk tot een verantwoordelijke volwassen vrouw die zo goed als het gaat haar leven op de rit probeert te houden. Ze heeft een relatie, een baan en doet er alles aan om het oude landhuis binnen de familie te houden, maar de onderhoudskosten rijzen de pan uit. Als ze een aanbod krijgt om het kasteel als filmset te verhuren, grijpt ze die kans met beide handen aan. Ze heeft er alles voor over om de opdracht te krijgen, ook als dat betekent dat ze de knappe hoofdrolspeler moet helpen met afkicken van zijn drankverslaving. Alles om maar te voorkomen dat ze het erfgoed moet verkopen.
Het landgoed kent een eeuwenlange geschiedenis die is doordrenkt met Ierse magie. Door middel van dagboekverhalen en wisseling van vertelperspectief van Erin naar de godin Morrigan wordt steeds een beetje meer duidelijk over wat er in het verleden is gebeurd, hoe het zit met die magie in de familielijn en wat er in Erin omgaat. Ze heeft op jonge leeftijd veel verloren en worstelt met verdriet en verantwoordelijkheid. Godelieve beschrijft het landgoed, de eigenaardigheden van het huis, de karakters van personages, de geschiedenis en alle magie haarfijn. De Ierse mystieke sfeer komt zo helemaal tot leven en de verhaallijn speelt zich als een film voor je af. Het is opmerkelijk hoe de schrijfster deze fantasy zo heeft weten neer te zetten dat je je als lezer haast gaat afvragen of er niet een kern van waarheid in zou kunnen zitten. Dat komt echt door de details. Dit verzin je toch niet?
Het boek, zowel de buitenkant als de binnenkant, is zorgvuldig samengesteld. Er is veel zorg besteed aan de cover, de druk op snee, de illustraties en de indeling. Het boek is opgedeeld in vier delen die zijn vernoemd naar Keltische jaarfeesten en die ook kort worden uitgelegd. Vervolgens bestaat elk deel weer uit meerdere hoofdstukken die beginnen met een spreuk of een citaat uit oude wetten of het boek van Erins voorouders. Achterin De laatste ravendochter vind je tot slot nog een lijst met namen. Alles om het de lezer gemakkelijk en extra comfortabel te maken. Want ondanks de vele Ierse namen is het hierdoor nergens lastig te volgen. Het is een kwestie van op je leesplekje duiken, het boek openslaan en alles om je heen vergeten.
Maar ook het plot is zorgvuldig uitgedacht. Heden en verleden passen naadloos in elkaar en alles lijkt zijn functie te hebben. Je bent nieuwsgierig naar wat komen gaat, maar ook wat er in het verleden is gebeurd. Je wilt weten hoe het met Erin zit op romantisch vlak, maar ook naar haar magische kant. De ontroerende thema’s als verlies, innige vriendschap, de band met de natuur en de Ierse mythologie maken het geheel compleet.
Godelieve laat met De laatste ravendochter zien dat ze van vele markten thuis is. De mix van meerdere genres (fantasy, romantiek en spanning), haar gedetailleerde manier van schrijven, het centraal stellen van de Ierse mythologie, de rol van de natuur en Moeder Aarde en de verschillende verhaallijnen maken De laatste ravendochter tot een ware pageturner die menig lezer uren in zijn greep zal houden. Dit is genieten!
1
Reageer op deze recensie