Deze 27 boeken bespraken we deze week #78

In elf duidelijk omlijnde delen, telkens onderverdeeld in korte hoofdstukken, ontvouwt zich een verhaal dat je werkelijk niet loslaat. De constante perspectiefwisselingen houden je gegijzeld, vastgeketend aan het boek. Van de plotwendingen krijg je niet genoeg, je wil steevast meer. Vol ongeduld wacht je op de verlossing: wie en waar is toch die duivelse buitenstaander? De auteur bijt zich vast in zijn personages; niets ontglipt hem, zelfs het kleinste detail kan belangrijk zijn.
- Guy Doms over De buitenstaander

Wat Oliver Reps in De dag die nooit komt aantoont, is hoe het leven in één vingerknip kan veranderen en daarmee een ketting van gebeurtenissen in gang kan zetten. Ondanks de heftige thema’s ademt dit boek liefde. In relatief weinig pagina’s slaagt Reps erin de lezer helemaal te overrompelen. Hij voert het beklemmende gevoel dat je halverwege besluipt, gestaag op om te eindigen met een vuistslag van jewelste. Uitkijken geblazen, een nieuwe meesterlijke verteller is geboren!
- Bie Helena over De dag die nooit komt

Waar ik ga, ga jij; je kunt het niet alleen. Samen kun je meer, maar niet alles. Het is de allesdoordringende boodschap die Forman brengt met Freya, Nathaniël en Harun. Waar ik ga is een ijzersterke roman over algemene dilemma’s en verdriet. Forman slaagt er mede dankzij de krachtige constructie in dat iedere lezer zich zal herkennen in een stukje verhaal. Zijn verhaal bleef gewoon en werd bijzonder. Waar ik ga, ga jij.
- Marloes Otten over Waar ik ga

De uitreis is een inspirerende roman waarin de keuzes en twijfels van de jonge Rachel centraal staan. Toch begint en eindigt het verhaal niet met haar. Deze opbouw sluit perfect aan bij het feit dat de auteur niet zozeer inzoomt op één vrouwenleven in het bijzonder, maar vooral aandacht heeft voor de positie van vrouwen in het algemeen, zeker wat betreft hun beperkte toegang tot werk, onderwijs en de politiek.
- Doortje Mosch over De uitreis

Dit boek is een ontzettend knap geschreven poging om de migratieproblematiek van de VS aan de kaak te stellen die volledig ontmenselijkt is. Je wordt meegenomen in de ervaringen op het terrein en de gedachtegangen van Cantú door zijn meeslepende stijl. Je hebt geen probleem om door zijn beschrijvingen beelden op je netvlies te krijgen van de broeierige landschappen die hij passeert. Hij wordt ook nergens hoogdravend en vertelt ongedwongen over wat hem zo bezighoudt.
- Nathalie Brouwers over De streep wordt een rivier

Vanzelfsprekend ligt de nadruk op het politieke spel en de intriges die aan de mislukte inname van Amsterdam vooraf gaan en erop volgen. De auteur heeft de belangrijkste personages echter voldoende persoonlijke achtergrond meegegeven zodat vermeden wordt dat dit een geschiedenisboek wordt dat alleen historici boeit. Dit is wel degelijk een roman, gebaseerd op ware feiten zoals ze door de protagonisten ooit zelf zijn neergeschreven, maar die door de auteur verder werden ingekleurd.
- Marvin Olbrechts over Musch

Vogelvrij had krachtiger gekund en geloofwaardiger, maar Kasper van Beek moet wel het nodige krediet krijgen voor de manier waarop hij zijn verhaal brengt. Ondanks de tekortkomingen, moet er worden doorgelezen. Dat dankt de auteur aan de goed getimede en robuuste dialogen, maar ook aan het zwartgallige, humoristische ondertoontje van hoofdpersonage Olaf. Dat brengt leven in de brouwerij en geeft de juiste impuls aan het verhaal. 
- Katy Hurkmans over Vogelvrij

Allewijn heeft veel research en andere moeite gedaan om een historisch en biografisch verantwoord verhaal te creëren. Niettemin waren er gaten om op te vullen, zijn er personages die niet werkelijk hebben bestaan en heeft de auteur enige epische verdichting toegepast op haar heldin. Toch valt er op dit punt weinig op het boek aan te merken en geeft het een mooi beeld van het leven van dienstmeisjes in die tijd.
- Anne-Claire Verham over De meid