Deze 29 boeken bespraken we deze week #95

Een boek waarin de relatie tussen een vader en een zoon centraal staat en waarin ouders kiezen voor het ene kind, ten koste van het andere. Het verhaal wordt vooral schrijnend, wanneer Lucien ingezet wordt voor praktijken die het daglicht niet kunnen verdragen. Dat het alleen maar slecht kan gaan aflopen voor Brian, Lucien en Maurice is onvermijdelijk en daarom wat voorspelbaar, maar met Zomervacht laat Robben zien dat hij wederom de lezer van de eerste tot de laatste bladzijde weet te boeien.
- Helena van Dijk over Zomervacht

De auteur gaat de gruwelijkheden niet uit de weg. Hij beschrijft het villen van een zeehond tamelijk expliciet en ook de misdaden die worden gepleegd bevatten de nodige details. Het is niet overdreven grafisch, maar een sterke maag helpt. De manier waarop de delicten aan bod komen, het onderzoek wordt beschreven en de dialogen zijn uitgewerkt, zorgt voor een knap samenspel waardoor de lezer ongetwijfeld wordt meegezogen. Het verhaal begint in het heden, maar gaandeweg wordt dat perspectief afgewisseld met de gang van zaken in 1973.
- Katy Hurkmans over Meisje zonder huid

Ongelooflijk eigenlijk dat d’Ormesson hier nooit vertaald was tot uitgeverij Overamstel zich op dit boek stortte, waarvan er 250.000 zijn verkocht in Frankrijk. Voor een zo lyrische aanpak moeten we in ons taalgebied misschien wel helemaal terug naar Jan en Annie Romein met hun Erflaters van onze beschaving (1940), de veel somberdere en agressievere Godverdomse dagen van Dimitri Verhulst uit 2008 niet meegeteld. Als je er klaar voor bent de geschiedenis op een andere manier te beleven, dan zou dit boek je kijk op de wereld wel ’s kunnen veranderen.
- Victor de la Vieter over Ik leef altijd

De aandacht voor details en de subtiele wendingen zijn Tyler’s sterktes, maar komen in Klokkendans onvoldoende uit de verf. Ondanks de schrijfstijl heeft het verhaal op zich toch te weinig om het lijf om te blijven boeien. Het meer interessante eerste deel blijkt louter een uitgesponnen proloog te zijn. In het tweede deel wordt voluit voor een traditionele romanstijl gekozen waardoor het verhaal plots doelloos ronddobbert. Zelfs de innemende, excentrieke personages die in dit deel worden opgevoerd slagen er niet helemaal in om de spanning op te voeren.
- Sigried Lievens over Klokkendans

De kracht van Shamsie is dat zij meteen vanaf het begin zo doeltreffend een complexe situatie vanuit verschillende perspectieven weet neer te zetten, dat je met alle personages, tot aan de geradicaliseerde Parvaiz en de spijkerharde minister toe, zonder enige moeite kunt meeleven. Daar is veel vakmanschap, veel creativiteit, veel achtergrondkennis maar ook heel veel moed voor nodig. Deze roman laat heel duidelijk zien wat goede literatuur vermag: je verplaatsen in het standpunt en de ervaringen van de ander.
- Inge Sparrius over Home fire

Zo schrijft J.M.H. Berckmans, in een onmogelijke combinatie van de gekste metaforen en de vreemdste samentrekkingen, en legt hij associaties met post-punkmuziek en Paul van Ostaijen. In zijn verhalen gaat het niet over de individuele ontwikkeling of ontplooiing van deze of gene, wel over het overleven op bruin brood, spek en koffie en het luisteren naar Radio Rotzooi. Heroïek zal je in deze bundel niet terugvinden, armoede en ‘Weltschmerz’ wel. Hij beschrijft het aftakelen van zijn lichaam in de meest plastische details.
- Nathalie Brouwers over Verhalen uit de Grauwzone

Sandrel wil heel veel verschillende ideeën in zijn boek stoppen, en doet dat bijgevolg even gehaast als de wijze waarop Thelma door de bucketlist van Louis spurt. Zelden spendeert de schrijver meer dan een paar bladzijden aan een onderwerp. Niks van wat hij schrijft, blijft hangen, maar dat wordt goedgemaakt doordat in dit boek ook niets staat dat je wil onthouden. De eerste bladzijden zijn prima, een mooie aanzet tot wat een krachtig verhaal kan worden, en daarna primeert alleen nog het kermisgevoel.
- Marvin Olbrechts over De droomlijst

Alle elementen van een goede thriller zijn aanwezig. Zo is het boek lastig weg te leggen. De wendingen in het verhaal zijn geloofwaardig en gedetailleerd beschreven. Daarnaast zit de plot mooi in elkaar door een mengeling van voorspelbare en verrassende elementen. Maar Arizona blues is geen traditionele thriller, het gaat een stapje verder. De verschillende lagen in het verhaal zorgen voor een unieke leeservaring. Post heeft met dit boek dan ook een mysterieus, overtuigend en origineel verhaal neergezet.
- Elske over Arizona blues