Deze 30 boeken bespraken we deze week #47

Sommige elementen van de hoofdplot zijn wellicht ook nog iets te moeilijk voor de doorsnee elfjarige. Het Rusakov-veld is een voorbeeld hiervan en als Pullman het daarover heeft, hanteert hij plots een taal die zelfs voor sommige volwassenen te hoog gegrepen is. De vraag voor wie dit boek nu precies bestemd is, blijft daarom onbeantwoord. Inhoudelijk is dit echter wel een prima boek voor de fantasyminnende jeugd, heel geschikt voor onder de kerstboom.
- Marvin Olbrechts over Het boek van Stof

De zweetvoetenman barst van de informatie, maar een doordachte schikking van de onderwerpen en teksten creëert een soepel leesritme dat je probleemloos door het boek loodst. Hierbij ontpopt Huizing zich tot een persoonlijke gids die je maar al te graag bij de hand neemt. Heel wat ludieke en bizarre zaken passeren de revue, zoals de zaak van de beruchte zweetvoetenman waaraan het boek zijn titel ontleent. Huizing gaat echter de serieuze kwesties niet uit de weg.
- Joke De Meyer over De zweetvoetenman

Mooi. Een brug tussen rapmuziek en alternatieve geschiedschrijving. Briljant idee dus van Playboy destijds om die eigenzinnige Ewald Vanvugt een artikel te laten schrijven over Hollands verzwegen Atlantische geschiedenis. Daaruit ontstond in 2003 het uitputtend gedocumenteerde Zwartboek van Nederland overzee waar dit boek een samenvatting van is. Voor iemand die zo bevlogen is, schrijft Vanvugt verrassend nuchter en afstandelijk.
- Victor de la Vieter over Roofstaat compact

Denfeld vertelt het verhaal wisselend vanuit het perspectief van Naomi, Madison en de ontvoerder. De ontvoerder is uiteraard schuldig aan verschrikkelijke zaken, maar door het verhaal ook vanuit zijn perspectief te vertellen weet ze toch empathie en medelijden op te wekken voor hem. In het verhaal zitten enkele kleinere verhaallijnen. Hoe klein ze soms ook zijn, ze hebben uiteindelijk een doel in het geheel. Soms zie je dat pas op het einde, dan vallen de puzzelstukjes op hun plaats.
- Sylvia ten Hove over The Child Finder

Ze brengt het verhaal op geheel eigen wijze, wars van traditionele verhaaltechnieken. Wie denkt dat enkel Betty het woord zal voeren, komt bedrogen uit. Het verhaal springt niet alleen heen en weer in tijd en ruimte, maar biedt ook een ruim palet aan vertelperspectieven. Omdat elk van de vijf delen een eigen stijl heeft, maakt de structuur aanvankelijk een rommelige indruk. Maar het geheel werkt wel degelijk, al moet je het boek helemaal uitlezen om daar achter te komen.
- Sigried Lievens over Een trouwe vrouw

Tijdens het lezen hoop je twee dingen: dat het goed afloopt met Marianne en dat Nicoles kindje gezond ter wereld komt. Het achterhalen van het familiegeheim is zo intrigerend geschreven dat het boek lastig aan de kant te leggen is. De belangrijkste personages krijgen voldoende diepgang en een van de dames weet je aan het eind nog even goed te verbazen wanneer zij een bekentenis doet. Het klaprozenjaar is een bijzondere roman die het Duitsland en Frankrijk van net na de Tweede Wereldoorlog beschrijft.
- Diana van Eynde over Het klaprozenjaar

Autobiograaf Bruce Springsteen heeft een goede pen. Hij is een anekdotisch verteller. Grappige en ontroerende gebeurtenissen, daar zit dit heerlijke boek vol mee. Hilarisch is het moment dat de rocker wordt geweigerd in Disneyland. Bruce en zijn vriend Little Steven zijn 'niet goed' gekleed. Omdat ze weigeren hun lambada en hoofddoek af te doen, worden ze eruit gezet. (…) Kwetsbaar, innemend, strijdbaar en soms heel grappig. Dit boek heeft alles in huis om ook echt goed te zijn. Grote klasse.
- Tim van den Brink over Born to run

De schrijfstijl van Roberta Marasco is bijzonder prettig om te lezen en ook de parallellen die ze trekt tussen enerzijds de thee en anderzijds de liefde, karaktertrekken en het leven in het algemeen zijn origineel gevonden. Zeker in het eerste deel van het verhaal, waarin Elisa terugblikt op haar jeugd met een moeder die zich niet al te liefdevol opstelt en een tante die dit gebrek aan liefde probeert goed te maken, leef je met haar mee.
- Helma Koot over Het geheim van de thee