Mysterieuze verdwijning in sprookjesachtige sfeer

De indrukwekkende cover van The Child Finder geeft de sfeer van het boek goed weer: sprookjesachtig, mysterieus en dromerig. Als lezer word je ondergedompeld in een sprookjesachtige winterwereld diep in de bossen van Oregon. The Child Finder is de tweede roman van Rene Denfeld. Met haar debuutroman The Enchanted heeft zij verschillende prijzen gewonnen.  

In The Child Finder gaat Naomi, de ‘child finder’, op zoek naar Madison Culver. Madison is drie jaar geleden als vijfjarige verdwenen in het Skookum National Forest toen zij met haar ouders op zoek was naar een kerstboom. De ouders zijn radeloos en Naomi is hun laatste hoop. Zou Madison nog in leven zijn?  

“Where are you, Madison Culver? Flying with the angels, a silver speck on a wing? Are you dreaming, buried under the snow? Or is it possible, after three years missing, you are still alive?”  

Naomi begrijpt kinderen zoals Madison maar al te goed omdat ze zelf ook een vermist kind is geweest. Zij heeft op miraculeuze wijze kunnen ontsnappen, maar kan zich verder niets herinneren over wat haar is aangedaan. Of beschermt haar geheugen haar tegen iets erger? Als Naomi op zoek gaat naar Madison, gaat ze uiteindelijk ook op zoek naar zichzelf.  

Denfeld schrijft mooie zinnen in een bijna poëtische taal. Ook al schrijft ze over keiharde onderwerpen zoals kindermisbruik en overleven, de taal die ze hierbij gebruikt is zacht, poëtisch en sprookjesachtig. Zo beschrijft ze kindermisbruik als:  

“Sometimes, in the middle of the night, parts of the woods visited her. Twigs entered her body, creeping inside, into the most private places. Her body belonged to the woods, and if at times the woods came and crept inside her – why that was the price you paid.”  

Net zoals de hoofdpersoon in The Enchanted weet Madison door haar verbeelding te overleven. Madison houdt van sprookjes. Ze ziet zichzelf als Sneeuwmeisje, een meisje dat uit sneeuw geboren is op de dag dat ze vermist werd. Madison bestaat dan alleen nog in haar zelfbedachte sprookjes. Door haar geloof in de sprookjes heeft ze een wereld voor zichzelf gecreëerd waarin ze kan ontsnappen aan de harde werkelijkheid. Dit maakt haar leven draagbaar. Dit is haar manier om te overleven. Als Sneeuwmeisje droomt ze ervan te ontsnappen of gevonden te worden. Ze wil niet sterven hoog in de bergen. Madison is erg wijs voor haar leeftijd. Soms lijkt ze wel een beetje té wijs. Zo kan ze zich bijzonder goed inleven in haar ontvoerder en trekt ze de juiste conclusies over zijn leven.  

Naomi heeft weinig vrienden en is erg op zichzelf. Ze heeft dromen waarin ze zich flarden van haar verleden herinnert. In deze fragmenten ziet ze zichzelf naakt door een aardbeienveld rennen naar een groep mensen die om een kampvuur zitten. Deze mensen brengen haar in veiligheid. De rest is waarschijnlijk te erg om het zich te herinneren. Als ze de liefde in haar leven toelaat, zou dit haar dan helpen om zichzelf terug te vinden?

“This is something I know: no matter how far you have run, no matter how long you have been lost, it is never too late to be found.”

Het personage Naomi had wel iets meer kunnen zijn dan alleen ‘child finder’. Het karakter had meer uitgewerkt kunnen worden door meer te beschrijven over haar gevoelens over haar verleden, haar gevecht om hiermee om te gaan. Naomi blijft oppervlakkig. Het liefdesverhaal komt geforceerd over.  

Denfeld vertelt het verhaal wisselend vanuit het perspectief van Naomi, Madison en de ontvoerder. De ontvoerder is uiteraard schuldig aan verschrikkelijke zaken, maar door het verhaal ook vanuit zijn perspectief te vertellen weet ze toch empathie en medelijden op te wekken voor hem. In het verhaal zitten enkele kleinere verhaallijnen. Hoe klein ze soms ook zijn, ze hebben uiteindelijk een doel in het geheel. Soms zie je dat pas op het einde, dan vallen de puzzelstukjes op hun plaats. The Child Finder is een prachtige roman over een verdwijningsmysterie en een vleugje magisch realisme.