Deze 31 boeken bespraken we deze week #65

Het idee is pakken beter dan de uitwerking ervan. Yuknavitch slaagt er vaak niet in om haar ideeën over te brengen op de lezer. Ze werkt ze slechts deels uit en laat de rest over aan de fantasie van haar publiek. Sciencefictionboeken zijn vaak dikker dan gemiddeld, net omdat de auteur wat dingen uit te leggen heeft. Yuknavitch heeft daar lak aan. Een gedurfde keuze, maar in dit geval werkt ze tegen haar.
- Marvin Olbrechts over Het boek Joan

Susin Nielsen beschikt over het talent om aanvaardbare personages neer te zetten. Ambrose is een jongen die met zijn opmerkingen makkelijk op iemands zenuwen kan werken. Deze irritatie voel je als lezer ook. Enig minpuntje is dat Ambrose als twaalfjarige jongen niet altijd even geloofwaardig overkomt. In bepaalde opmerkingen en situaties oogt hij wat kinderachtig. Wat overigens wel gerechtvaardigd kan worden door de beschermende opvoeding van zijn moeder.
- Ilja van de Sande over Woordnerd

De oudere lezer zal zich veel van het beschrevene herinneren. Niettemin zal deze verrast worden door de diepgang van de beschreven gebeurtenissen, waardoor ook de oudere lezer nog onbekende informatie wordt voorgeschoteld. Het zal voor de schrijver een hele klus geweest zijn om alle achtergrondinformatie te verzamelen en op een plezierig leesbaar rijtje te zetten. Voor de meeste lezers zal het hoofdstuk over Amsterdam het meest herkenbaar zijn.
- Onno van Rijen over 1968

Er is hier geen plek voor een verhandeling over Enzensbergers Strukturwandel der Offentlichkeit (1962) maar pak de wikipediapagina erbij en dan snap je het: weg met de bewustzijnsmanipulatie-industrie. Scherp. Actueel. Kritisch. Wat een schrijfster, wat een boek. Nu is het wachten op de verfilming. Lacey is de Kurt Vonnegut van de #MeToogeneratie. Hypnotiserende (als in The hours van Philip Glass) muziek op de koptelefoon en gáán.
- Victor de la Vieter over De antwoorden

De vraag wat er is gebeurd blijft nieuwsgierigheid opwekken. De verbijsterende verwikkelingen binnen het ontspoorde gezin houden de aandacht goed vast en Walker speelt het idee van 'wie manipuleert wie' maximaal uit. Daardoor blijf je toch doorlezen, met als uiteindelijke beloning een sterke ontknoping vol verrassingen. Ondanks alles zal het voor velen dan ook de moeite waard blijken om door de nadelen van dit boek heen te lezen.
- Anne-Claire Verham over Het Cassandra-effect

De makkelijk leesbare schrijfstijl van Stephanie Laurens staat ook nu weer garant voor onbekommerd, pretentieloos leesplezier waar je niet al te veel over na hoeft te denken. Natuurlijk ontbreekt ook nu de romantiek gelardeerd met de nodige erotiek niet, maar dit boek is een stuk spannender dan de eerste twee delen en verreweg het beste van de trilogie. Waar zeker in het eerste deel de actie pas laat op gang kwam, is die in dit boek al direct vanaf het begin aanwezig.
- Helma Koot over Speling van het lot

Land van liefde en ruïnes is meer dan een persoonlijk dagboekverslag; er is niet alleen de geschiedenis van de familie en van het land, je komt ook wat te weten over de economische en sociaalpolitieke situatie van IJsland, over archeologie en ornithologie. Er wordt ook aandacht besteed aan milieubewustzijn, landbouw, toerisme en kunst. We lezen dagboeknotities en dat staat bijna automatisch synoniem met korte hoofdstukken.
- Greet Braem over Land van liefde en ruïnes

Van Tomas Ross is bekend dat hij in zijn boeken feiten met fictie vermengt. Het resultaat is een realistische thriller waarin het vaak moeilijk is om het onderscheid tussen werkelijkheid en onwerkelijkheid te kunnen maken. Dat is knap, want daardoor gaat het voor de lezer leven en zal het verhaal, dat overigens ook erg beeldend is geschreven, hem veel meer aanspreken dan wanneer het voor de volle honderd procent verzonnen zou zijn geweest.
- Kees van Duyn over Het verdriet van Wilhelmina