Deze 36 boeken bespraken we deze week #64

Neurie als je de woorden niet kent vormt een fijnzinnig eerbetoon aan diversiteit en verdraagzaamheid. Alleen het ietwat ongeloofwaardige einde waar avontuur en actie de overhand krijgen strookt niet met de beschrijvende en authentieke sfeer die de rest van het boek kenmerkt. Daarnaast durft Robin zich te uiten in een taal die niet strookt met haar negenjarige leeftijd en dat staat in schril contrast met de kinderlijke redenering die ze vaak maakt.
- Joke De Meyer over Neurie als je de woorden niet kent

Opvallend is dat deze Young Adult zich expliciet afspeelt na Op stoom, de vorige en laatste Schijfwereldroman voor volwassenen. Het verhaal is echter prima te volgen als je dat boek niet hebt gelezen, zolang je maar niet te vreemd opkijkt van plotseling rondrijdende stoomtreinen. Tenslotte past de beginnende industrialisatie uitstekend bij het verhaal. De overgang van een oude naar een nieuwe generatie loopt hierdoor namelijk synchroon met de overgang van een oude naar een nieuwe wereld.  
- Anne-Claire Verham over De herderskroon

Meer dan iets anders, is dit boek het beeld van een ‘normaal’ gezin met toevallig een ‘bijzonder’ kind. Een gezin waar iedereen probeert zijn steentje bij te dragen aan het alledaagse geluk, en waar, net als in andere gezinnen, op zijn tijd wordt gelachen én gehuild. Samuel, kroniek van een ongewoon gezin is ontroerend en grappig, en helemaal uit het leven gegrepen. Je hebt het gevoel dat je als lezer even onderdeel van het gezin bent.
- Evy De Brabander over Samuel

Het boek zou verplichte lectuur moeten zijn voor iedereen die met personen met Asperger in aanraking komt. Het geeft meer inzicht in het denken van deze mensen dan eender welk non-fictieboek over het onderwerp. De auteur beschrijft alles zeer gedetailleerd. Ted heeft natuurlijk oog voor detail, waardoor men zich makkelijk een beeld kan vormen en het verhaal zich als een film voor je ogen afspeelt. Wat eveneens bijdraagt aan de kwaliteit van dit boek, is de humor waarmee het verhaal doorspekt is.
- Joke D. over Het reuzenradmysterie

Lucinda Riley hanteert eenzelfde opbouw van het verhaal als in het eerste boek, met een wijziging van het vertelperspectief van de ik-persoon Ally naar de alwetende verteller in de verhaallijnen die in het verleden plaatsvinden. Riley weet je door haar prettige schrijfstijl in een onveranderd hoog niveau direct weer het verhaal in te trekken met een wederom interessante en geloofwaardige mix van fictie en non-fictie. Toch is het een volkomen ander verhaal geworden.
- Helma Koot over De zeven zussen - Storm

Schaap weet Lampjes emoties heel puur neer te zetten. Lampje voert veel gesprekken in haar hoofd, soms met zichzelf, soms met haar overleden moeder die haar toespreekt, soms met de zee of de wind. Je krijgt daardoor niet alleen letterlijk een kijkje in haar hoofd, maar door dingen als de zee en de wind een stem en een soort karakter te geven, wordt het verhaal ook nog eens heel beeldend.
- Anouk van Bruggen over Lampje

Paull heeft al in 2014, met The Bees, laten zien dat ze niet bang is om de grote thema’s aan te snijden, en ook in The Ice gaat het naast liefde en vriendschap ook over illegale wapenhandel, huurlingenlegers, spionage en vooral de opwarming van het klimaat. Toch verliest het verhaal ook dan zijn vaart niet, al scheelt het soms niet veel. Het enige minpunt is dat Paull in de laatste hoofdstukken het verhaal spectaculair laat ontsporen.
- Inge Sparrius over The Ice

Een verhaal over leven met angst, over ontdekken wat je gevormd heeft in het leven en hoe je desondanks kunt overleven. Het is een boek dat herkenning en steun zal kunnen bieden aan jongeren die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt of dat voor begrip zal kunnen zorgen bij buitenstaanders. Maar bovenal geeft het woorden aan de mensenwereld waarin voor sommige zaken geen woorden te vinden lijken te zijn, de taal van de stilte van de binnenwereld.
- Helena van Dijk over De kunst van het verdwijnen