Hartverwarmend

Wat houdt het in om een kind te hebben dat meervoudig gehandicapt is? Als buitenstaander kan je het je soms niet inbeelden. Willem Vissers probeert ons door deze bundel van korte verhalen een inkijk te geven in de wereld van zijn gezin. Zijn middelste zoon, Samuel, is geboren met het zeldzame Kleefstra-syndroom en maakt daardoor iedereen in zijn omgeving deelgenoot van zijn bijzondere levensstijl. Hij verandert de dynamiek binnen het gezin door zijn aanwezigheid, maar meer dan dat is hij een essentieel onderdeel van al hun levens.  

‘Samuel is bijna altijd het middelpunt van het gezin. Hij is een aandachtsmagneet pur sang. Hij remt het avontuur bij de anderen. Het is nu eenmaal zo. Of dat erg is?’  

Willem Vissers (1964) is sportjournalist en auteur, waarbij hij voornamelijk over voetbal schrijft. Hij studeerde af aan de Academie voor de Journalistiek. Na zijn afstuderen trad Vissers als sportjournalist eerst in dienst bij het ANP, maar daarna maakte hij de overstap naar de Volkskrant, waar hij nu chef-sport is. Vissers is ook regelmatig te zien bij NOS Studio Voetbal.  

Vissers kreeg het aanbod om een boek te schrijven bij uitgeverij Lebowski, maar dat werden uiteindelijk eerst wekelijkse columns voor de Volkskrant. De inspiratie voor deze verhalen zocht Vissers bij Hugo Borst. Hij wilde op zijn manier schrijven over zijn meervoudig beperkte zoon, een beetje zoals Borst dat deed over zijn dementerende moeder. De columns in het boek volgen niet dezelfde volgorde als waarin ze geplaatst werden in de Volkskrant. Dat hoeft ook niet, er zit geen chronologische structuur in de verhalen. Er is een mooie titel aan elke column gegeven, en vaak is de eerste zin zo pakkend, dat je gewoon het hele stukje móet lezen!  

De titel van deze bundel columns bevat het woord ‘kroniek’. Bij het opzoeken van dat woord vertelt het woordenboek ons dit: 'De benaming kroniek of kronieken wordt ook vaak gebruikt als aanduiding van een dag-tot-dagrelaas dat geen literaire pretentie heeft.' Het woord is dus voortreffelijk gekozen, want het verhaal van Samuel is precies dat. Van dag tot dag vertelt Vissers, zonder pretentie, hoe het er in hun gezin aan toe gaat. De gebeurtenissen zijn zo uit het leven gegrepen, en ze zijn waarschijnlijk ook maar het topje van de ijsberg. De vele lagen die onder het gelukkige voorkomen zitten, de angsten en teleurstellingen, de reacties van mensen die zich niet kunnen indenken hoe de wereld er uitziet met een kind als Samuel, alles wordt aangestipt. Toch is de toon van het boek hoofdzakelijk luchtig, grappig en positief. In de eerste helft van het boek lijkt het zelfs alsof het leven met een meervoudig beperkt kind, over rozen gaat.  

De foto’s die de columns vergezellen zijn ook opgenomen in het boek. Daardoor kan je als lezer een beeld vormen bij het gezin Vissers. Door het lezen van de verschillende verhalen gaan de beelden ook leven in je hoofd. Willem Vissers beschrijft de gewoonten en ‘trekjes’ van Samuel namelijk vrij gedetailleerd. Zijn de foto’s noodzakelijk voor het boek? Dat dan weer niet, maar het geeft een groter gevoel van verbondenheid.  

Meer dan iets anders, is dit boek het beeld van een ‘normaal’ gezin met toevallig een ‘bijzonder’ kind. Een gezin waar iedereen probeert zijn steentje bij te dragen aan het alledaagse geluk, en waar, net als in andere gezinnen, op zijn tijd wordt gelachen én gehuild. Samuel, kroniek van een ongewoon gezin is ontroerend en grappig, en helemaal uit het leven gegrepen. Je hebt het gevoel dat je als lezer even onderdeel van het gezin bent, en dat is bovenal een warm gevoel. Een gevoel waar je graag nog een keer naar wil terugkeren.