Deze week: restanten van een zwarte bladzijde, drie generaties joden en een goudhaantje
In deze aflevering aandacht voor drie non-fictieboeken die deze week verschijnen. Drie boeken die niets met elkaar te maken hebben, maar waar je - met een beetje creativiteit - wél een dun rood draadje tussen kunt ontdekken.
Gebouwen die de nazi’s nalieten
In Hitlers Ruïnes schetst journalist Colin Philpott een beeld van Hitlers Derde Rijk aan de hand van architectonische herinneringen aan de nazi-dictatuur. Ondanks hun bezoedelde verleden bleven vele partij- en overheidsgebouwen, militaire installaties en andere locaties gewoon bestaan, als stil aandenken aan een pijnlijke geschiedenis. De naoorlogse Duitslanden toonden zich ongemakkelijk over de bestemming van de voormalige nazi-architectuur. Men vreesde dat het bedevaartsplaatsen zouden worden voor een nieuw opkomend fascisme. Veel gebouwen en locaties werden daarom overgelaten aan de tand des tijds. Ze werden met mos overwoekerd en muren brokkelden af. Dat moet bijzondere plaatjes opleveren!
Philpott bezocht de overgebleven nazi-gebouwen in Duitsland en daarbuiten en vertelt hun verhaal. Hitlers Ruïnes gaat op mijn lijstje voor Sinterklaas.
Hitlers Ruïnes is vanaf vandaag verkrijgbaar.
Het joodse collectief
Ik zal eerlijk zijn. Dit boek zou waarschijnlijk volstrekt aan mij voorbij zijn gegaan als het niet was geschreven door Ronit Palache, PR-chef van uitgeverij Prometheus. Ze schreef met Ontroerende onzin een boek over drie generaties joden in Nederland. ‘Een volk dat wordt getypeerd door verscheurdheid tussen vroom en vrij, ruzietjes, regeltjes, discussies over wie er wel joods is en wie niet, angst, wantrouwen en antisemitisme.’
In ruim honderd interviews toont Ronit Palache de complexiteit van het jodendom en schetst ze een belangrijk historisch portret van een cultuur, een geloof, een levenswijze. Aangeprezen met mooie quotes van bekende schrijvers, waaronder Jessica Durlacher, Tim Krabbé en Robert Vuijsje (‘Nog nooit werd door andere mensen zo goed uitgelegd waarom ik me joods voel.’) en vergeleken met de interviews van wijlen Ischa Meijer door Elsevier-hoofdredacteur Arendo Joustra. Hierdoor, en door de prachtige cover, is mijn interesse gewekt.
Ontroerende onzin ligt vanaf 25 november in de boekhandel.
Portret van een eeuwige kwajongen
Sorry. Weer een voetbalboek in mijn aflevering van ‘Deze week’. Met de (auto)biografieën die in de laatste jaren verschenen, kun je al een compleet voetbalteam samenstellen (misschien niet het béste voetbalteam dat je kunt bedenken, maar dat terzijde) en na Johan Cruijff kun je je serieus afvragen of het hoogtepunt in dit subgenre van het sportboek niet al bereikt is. Toch komt deze week ook Johnny Rep naast de nummer 14 in de boekwinkel te liggen.
Een opmerkelijk feitje: het is de tweede biografie over Goudhaantje in nog geen zeven jaar tijd. Voormalig Voetbal International-hoofdredacteur Johan Derksen wijdde zes jaar geleden een hele column aan dat andere boek (REP (2010) van Mike Schots, red.): Het leven van Johnny Rep is een film en nu verschijnt Johnny Rep van Mark van den Heuvel bij de uitgeverij van zijn dochter. Het maakt de cirkel mooi rond en met mijn zwak voor Rep (hij voetbalde tenslotte ook nog twee seizoenen voor mijn clubje) kan ik het boek dat uitkomt ter gelegenheid van zijn 65-jarige verjaardag niet links laten liggen.
Want ook al lijkt het verhaal van Rep er niet een te zijn met een happy end (waarom werd hij nooit trainer bij een topclub?), hij won wel drie Europa Cups en een wereldbeker met het gouden Ajax, speelde twee WK-finales met Oranje en kan terugkijken op een behoorlijk succesvolle buitenlandse carrière. Dat is heel wat indrukwekkender dan veel van die andere voetballers waarvan en waarover we inmiddels boeken voorbij zagen komen.
Johnny Rep is vanaf 25 november a.s. te koop.
