Dossier Patricia Cornwell

Patricia Cornwell werd geboren op 9 juni 1956 in Miami, Florida. Ze is de dochter van vader Sam en moeder Pat Daniels. Haar vader was advocaat, haar moeder werkte als secretaresse. Het huwelijk hield niet lang stand. Toen Patricia vijf jaar oud was, verliet haar vader op eerste kerstdag het gezin. “Ik lag onder de kerstboom en keek omhoog door de takken. Ik hoorde mijn moeder huilen en toen ik opstond zag ik mijn vader met een koffer. Hij liep naar de buitendeur. Ik heb mezelf vastgeklemd aan zijn benen en hem gesmeekt om te blijven. Maar hij schopte me van zich af en liep weg.”
Niet lang daarna was de scheiding een feit. Er kwam meer ellende. Ze werd misbruikt door een buurman. “Dat is iets waar je nooit overheen komt”.
Ze bleef bij haar moeder en haar twee broers en ze vestigden zich in North Carolina. Haar moeder leed aan depressies en hierdoor moest Patricia bij een pleegmoeder wonen. ”De meest traumatische ervaring uit mijn leven. Die vrouw was wreed en ik was volledig van haar afhankelijk. Ze schreeuwde altijd en dwong me zoveel te eten dat ik moest overgeven.” Die wreedheid bleef ook haar hond niet bespaard, hij stierf aan verwaarlozing. ”Die vrouw is inmiddels overleden, maar ik zal haar nooit vergeven. Hieruit is mijn onvoorwaardelijke steun voor weerloze slachtoffers ontstaan. Ik ben een verdediger van slachtoffers.”

Patricia Cornwell heeft lange tijd geworsteld met anorexia en boulimia. Bovendien is ze gek op honden, verwaarloosde exemplaren neemt ze regelmatig onder haar hoede. Wellicht geen toeval.
Maar er waren ook positieve ervaringen. Ze woonde vlakbij het beroemde evangelistenechtpaar Ruth en Billy Graham. Met Ruth had Patricia een goed contact, in haar vond ze een surrogaatmoeder die haar stimuleerde te schrijven. “Ze nam me onder haar vleugels toen het helemaal niet goed ging. Het belangrijkste dat ze me geleerd heeft, is datgene te doen waar je in gelooft. Ze heeft me geloof in mezelf bijgebracht.” Later raakte ze meer bevriend met Billy Graham. “Hij beschouwt me als één van zijn dochters, hij is een aardige, lieve man.”

Het schrijven
Patricia begon op haar negende verhalen te schrijven. Later bezocht ze het Davidson College in North Carolina. “Dat was de eerste keer dat ik ontdekte dat ik hersens had. Alle scholen die ik daarvoor had bezocht waren slechte scholen. Ik kreeg nooit een boek mee naar huis. Op Davidson ontdekte ik dat ik kon nadenken.”
Daar leerde ze ook haar leraar Engels Charles Cornwell kennen. Ze trouwde op jonge leeftijd met hem, hij was zeventien jaar ouder. “Ik denk dat ik een vaderfiguur zocht.” Dit huwelijk duurde tien jaar. Ondertussen had ze een baan als journaliste gekregen bij de ‘Charlotte Observer’ en al snel begon ze zich te specialiseren als misdaadverslaggever. In 1984 kreeg ze een baan als systeemanalist bij de pathologisch-anatomische dienst van Virginia waar ze in totaal zes jaar zou blijven. Het schrijven zat Patricia Cornwell inmiddels in het bloed en in 1983 schreef ze ‘A Time For Remembering’, een biografie over Ruth Bell Graham, degene die haar vroeger zo gestimuleerd had om te schrijven. Lange tijd was dit - vanwege het latere succes van Patricia Cornwell - een collectors item. In september 1997 verscheen er een nieuwe druk.

Tussen 1984 en 1986 schreef Patricia Cornwell drie romans die echter allemaal werden geweigerd door de Amerikaanse uitgeverijen. Sara Ann Freed, editor van ‘Mysterious Press’, gaf haar het advies de mannelijke hoofdpersoon - een detective – uit de boeken te schrappen en de persoon Kay Scarpetta verder uit te diepen.

Ondertussen had Patricia Cornwell besloten zich helemaal te richten op het schrijven en in 1990 werd haar roman ‘Postmortem’ (Fataal weekend) aangekocht door uitgeverij Scribner voor een bedrag van $7.500. Voor dit geld kreeg Scribner ook de rechten van het tweede boek van Cornwell. ‘Post Mortem’ bleek al snel een daverend succes en kreeg diverse internationale prijzen. In maart 1991 ontving Cornwell maar liefst $385.000 voor de paperbackrechten van haar tweede roman ‘Body of Evidence’ (Corpus Delicti). Ze zou zes boeken schrijven bij uitgeverij Scribner. Daarna vertrok ze. De belangrijkste reden was haar onvrede over het feit dat haar roman ‘The Body Farm’ (Modus Operandi) in Amerika tegelijkertijd werd uitgebracht met ‘Debt Of Honor’ van Tom Clancy. Hierdoor bereikte Patricia Cornwell niet de eerste plaats op de bestsellerslijst van de ‘New York Times’. In maart 1996 stonden maar liefst zes boeken van Patricia Cornwell tegelijkertijd op een bestsellerslijst in de Verenigde Staten. Een ongekend succes.
In datzelfde jaar verscheen haar eerste boek bij uitgeverij Putnam. Patricia Cornwell tekende een contract van 24 miljoen dollar. Voorwaarde was dat ze drie nieuwe Kay Scarpetta romans zou schrijven.

Research en succes
Anno 2004 heeft Patrica Cornwell 21 boeken op haar naam staan en is de serie wereldwijd vertaald in 22 talen. Ook is er een biografie over Cornwell verschenen onder de titel ‘The Unofficial Patricia Cornwell Companion’. In dit boek wordt onder andere ingegaan op overeenkomsten tussen de schrijfster en Kay Scarpetta. Haar romanfiguur houdt ook van revolvers, dure auto’s en helikopters en beide dames delen een passie voor Italiaans eten. Maar er zijn ook overeenkomsten in karakter. ”We hechten aan integriteit, we werken hard en zijn nogal obsessief.”
De meeste boeken uit de Kay Scarpetta reeks waren succesvol. Naast deze reeks heeft Patricia Cornwell ook een drietal – meer humoristische - boeken geschreven met Judy Hammer in de hoofdrol. In 2002 verscheen ‘Portret van een moordenaar’. Dit is een boek over Jack de Ripper. Ze schreef ook enkele kookboeken die verwijzen naar Scarpetta.

Boze tongen beweren dat de boeken van Cornwell slechter werden nadat ze gezwicht was voor het grote geld. Opvallend is wel dat haar latere werk minder goed beoordeeld wordt dan haar eerdere boeken.
Patricia Cornwell heeft ongeveer een jaar nodig om een boek te schrijven. Handelsmerk is haar zorgvuldige onderzoek en gedegenheid. Ze heeft vele autopsies meegemaakt en werkte drie jaar als vrijwilliger bij de politie. Ze heeft een intensieve training bij de FBI achter de rug en heeft kennis van moderne technieken van DNA onderzoek. Voor ‘Modus Operandi’ deed ze onderzoek bij ‘The Body Farm’, de enige plaats ter wereld waar wetenschappelijk onderzoek wordt gedaan naar ontbinding van lijken. Het boek is opgedragen aan professor dr. William (Bill) Bass, die langdurig werkzaam is geweest bij The Body Farm. Van deze professor is in 2004 een boek in Nederlandse vertaling verschenen over ‘De Body Farm’ onder de gelijknamige titel.

Kay Scarpetta
Wie zijn de hoofdpersonen uit de serie? Natuurlijk allereerst Kay Scarpetta. Ze werd geboren in Miama, Florida en is van Italiaanse afkomst. Ze is patholoog-anatoom en woont in een gegoede buurt vlakbij Richmond. Ze houdt van Italiaans koken en doet dat voortreffelijk. Het liefst rijdt ze in een zwarte Mercedes. Ooit was ze zes jaar getrouwd. Pete Marino is een politieman uit Richmond en houdt er een ongezonde levensstijl op na. Een aantal keren lijkt er een hartaanval op de loer te liggen. Zijn bloeddruk is vaak te hoog.

Lucy is het nichtje van Kay, een dochter van haar zuster Dorothy. Lucy adoreert Kay en ze lijkt meer om haar tante dan om haar moeder te geven. Ze is computerexpert, werkzaam bij de FBI en ze heeft niet veel vrienden. Ze heeft een lesbische relatie met Janet. Ook zij werkt voor de FBI.

Benton Wesley werkt nauw samen met Kay Scarpetta en Pete Marino. Hij heeft een graad in de psychologie en houdt zich bezig met daderprofilering. De relatie tussen Kate en hem wordt allengs persoonlijker en emotioneler.
Een andere belangrijke hoofdpersoon is Temple Brooks Gault. Hij is een geduchte seriemoordenaar en komt in meerdere boeken terug.

Jack the Ripper
Een voorbeeld van obsessie van de schrijfster is haar boek over Jack the Ripper. Dit was een goed geklede seriemoordenaar die in Engeland minstens vijf prostituees heeft vermoord. Nooit is duidelijk geworden wie hij was, hoewel er talrijke onderzoeken en boeken aan gewijd zijn.

Patricia Cornwell raakte gefascineerd door de vraag wie deze Jack de Ripper was. Ze heeft geprobeerd de zaak op te lossen en dat is haar naar eigen zeggen gelukt. Volgens haar is het Walter Sickert, een impressionistische schilder. Cornwell heeft kosten noch moeite gespaard om dit uit te zoeken. Ze investeerde zes miljoen dollar en kocht 32 schilderijen op van deze Sickert om bewijsmateriaal te vinden. Forensische experts werden ingehuurd en vingerafdrukken vergeleken. Ook de schildersezel kwam in haar bezit, ze bezocht moordlocaties en graven van slachtoffers. Het gerucht dat Sickert de dader was deed al langere tijd de ronde. Zijn macabere schilderijen over vermoorde prostituees gaven daartoe aanleiding. Patricia Cornwell vond bewijzen, zo zegt ze. Een paar voorbeelden. Sickert wandelde door dezelfde straten als ‘de Ripper’ en 20 jaar later maakt hij de gruwelijke serie schilderijen. Hij wachtte daarmee zo lang om geen verdenking op zich te laden. Bij het schilderen droeg hij een rode handschoen, een getuige zag ook een rode handschoen bij de Ripper. Daarnaast lijken het profiel en de achtergrond van Sickert veel op die van andere seriemoordenaars. Cornwell vermoedde dat de schilder schetsen heeft gemaakt van zijn slachtoffers. Helaas was het schetsboek onvindbaar.

Het ultieme bewijs zou natuurlijk geleverd zijn als er DNA van de schilder gevonden zou worden. Patricia Cornwell kreeg toestemming van de Britse regering om brieven te bestuderen die vrijwel zeker door de seriemoordenaar geschreven zijn. Ze vloog op eigen kosten een leger van experts over van Amerika naar Engeland. Uiteindelijk werd er een spoor van bewijs gevonden, maar Patricia Cornwell kon haar geloof niet voldoende met feiten onderbouwen om experts te overtuigen.

Privé
Patricia Cornwell wordt door sommigen beschreven als een lastige vrouw, gedreven, paranoïde en obsessief. Ze leeft met haar honden op verschillende locaties in Amerika met veel bewaking inclusief bodyguards. Ze is in het bezit van meerdere wapens.

“Er zijn mensen met messen en pistolen naar mijn signeersessies gekomen. Ik ben gestalkt. Ik zou wel gek zijn als ik risico’s nam. Mijn honden stel ik ook niet bloot aan gevaarlijke situaties. Ik ben niet paranoïde, ik ben slim en pro-actief.”
Het is begrijpelijk want gevaarlijke situaties zijn er genoeg geweest in haar leven
Zo dook in juni 1996 de naam van Patricia Cornwell op bij een proces. Een 41 jarige ex-FBI agent genaamd Eugen Bennett was ervan overtuigd dat zijn vrouw Marguerite Bennett, werkzaam voor de FBI, een lesbische affaire had met Cornwell. De man dook op een bepaald moment op bij de kerk waar zijn vrouw regelmatig kwam. Hij was gewapend en droeg explosieven. Met behulp van een gijzelaar dwong hij zijn vrouw naar buiten te komen. Ze gehoorzaamde en schoot op hem, maar hij wist te ontsnappen. Toen hij later werd gearresteerd bleek hij een plattegrond van het huis van Patricia Cornwell bij zich te hebben. Hij werd schuldig bevonden en zit een langdurige celstraf uit. “Het was een pijnlijk incident,” zegt Cornwell. “Ik had een relatie met een getrouwde vrouw. Dat gebeurt me geen tweede keer.”

Patricia Cornwell doneert veel geld aan goede doelen. Haar oude middelbare school is ze trouw gebleven. Ze sponsort studenten van Davidson met talent voor schrijven. Ze is goed bevriend met George Bush senior, Aan de ‘Barbara Bush Literacy Foundation’ schonk ze een miljoen dollar. Haar boek ‘Point of Origin’ (De brandhaard) is ook opgedragen aan Barbara Bush.
De drijfveer van Patricia Cornwell is het aan de kaak stellen van geweld, wreedheden en onmenselijkheid. “Wetenschap, politiek en onderzoek kunnen hieraan een bijdrage leveren.”

Een strijd voor genoegdoening voor slachtoffers, waarvan de kiem ligt in haar jeugd.