Guus over Boud

Vooropgesteld: Boud, het verzameld leven van Boudewijn Büch door Eva Rovers is een geslaagde publieksbiografie, mede omdat de grote lijn is vastgehouden. Het is ook ondoenlijk om bij een caleidoscopisch figuur als Büch op het detail te focussen, dat zou op z’n minst een meerdelig naslagwerk opleveren, met een hoop lemma’s en vooral dilemma’s.

In het hoofdstuk 'De büchiaanse komedie', komt uw grappenmaker ook voor.

‘Zo kwam in 1982 Een kleine blonde dood uit [ … ] Hij was benaderd door de drieëntwintigjarige uitgever Guus Bauer, die op zoek was naar schrijvers om zijn kersverse uitgeverij een opkontje te geven.  Boudewijn had een zwak voor kleine uitgeverijtjes, zeker wanneer ze gerund werden door types die net als hij op het gestoorde af bezeten waren van muziek en boeken, dus hij ging vrijwel direct akkoord met Bauers verzoek. [ … ] Een jaar later verscheen ook bij Guus Bauer Literair omreizen …’

En dan iets over de inhoud van dat idioticon. ‘Kleine uitgeverijtjes’, lijkt me een dubbele nelson. Ik voel me geenszins tekort gedaan of zo, maar wil toch even iets meer verduidelijken, aangezien deze tekst wordt opgevoerd als zijnde afkomstig uit een interview met mij op 5 juli 2011. Nimmer, zelfs niet in de nabijheid van Gerbrand Bakker, heb ik het over een ‘opkontje’ gehad. Er zijn nooit opportunistische, uitsluitend tekstuele beweegredenen geweest om een titel van wie dan ook te publiceren. Met een duidelijk vooropgezet idee. Nooit aankloppen met ‘ik wil iets van u uitgeven’, maar in het geval van Büch aanknopend aan een eigen ‘doodsonderzoek’, veroorzaakt door de vele confrontaties die je als nakomertje al van jongs af aan ervaart. Ik heb zelden iets verdiend aan de uitgaves. (Daar zorgden de niet-terugvorderbare voorschotten wel voor.) Büch was in die tijd nog helemaal niet zo bekend. Zijn tv-werk moest toen nog op gang komen.

De opdracht in mijn exemplaar van Een kleine blonde dood:

Samen blauw

Komrij, Moonen

Praagse schonen.

Maria, Goethe & gestichten

Vader, kind in doodsgedichten

Büch ging met mij in zee, zo verklaarde hij nader, vanwege mijn blauwe ogen, jaloersmakend parelgebit, lippen die ietwat op die van Mick Jagger leken en mijn strakke jeans, cowboylaarzen en enkellange motorjas oude stijl. (Twintig bij de eerste ontmoeting in 1979.)

Vanwege de meisjesnaam van mijn moeder, Van Goethem, daardoor was ik ook een beetje ‘van Goethe’, onze gemeenschappelijke derde naam Maria en vanwege de degelpers in de (vakbladen)uitgeverij waar ik werkte.

Zijdelings ook vanwege het gemis van mijn vader, de wiegendood van de door mij geëchte peuter en de doodsgedichten en het verhaal over mijn internaattijd. [Beiden verschenen bij uitgeverij Hagelwit van Sjaak Asselman, illuster boekverkoper bij Athenaeum.] Ook speelde mee dat ik contracten had gemaakt met Gerrit Komrij, Hugo Claus, A punt Moonen, René Stoute, Simon Vinkenoog en nog zo wat, alsook dat ik bij een nieuw muziektijdschrift werkte, in verschillende bandjes speelde en in verband met de liefde meermaals in Praag was geweest. Daardoor kende ik ook de grafiek van Vladimir Suchánek, de indirecte naamgever van De blauwe salon.

Hij liet die dag zelfs doorschemeren iets van zichzelf te herkennen. Het aangeboren enthousiasme, de oprechte belangstelling in de schone kunsten. Ja, op het ziekelijke af. Maar voor ik kon reageren op de hint van zielsverwantschap werkte hij me, met een doorzichtige smoes zijn huis uit, alwaar ik op zijn typmachine een soort roofdrukje had getikt. ‘Ga, en vermenigvuldig.’

 Lees verder op pagina 2