Hebban interviewt Splinter Chabot
'Het is heel erg gaaf dat Confettiregen weer op 1 staat,' zegt Chabot nadat we hem feliciteren. 'Vooral omdat het een lijst is die door lezers wordt samengesteld. Dat is toch het belangrijkste als je schrijft, dat lezers je werk waarderen. Dus die glimlach op mijn gezicht, die krijgt niemand er meer af!'
Een jaar geleden stond Confettiregen ook al op de eerste plek in de Regenboog 100, de lezersverkiezing voor de leukste, mooiste en belangrijkste LHBTIQ+-boeken aller tijden. 'Omdat ik toen met mijn debuut op nummer 1 de lijst binnen kwam, was de schok en de verbijstering wel groter,' vertelt Chabot. 'Er staan ook zoveel schrijvers op de lijst die ik bewonder: oude werken van Oscar Wilde of Gerard Reve, maar ook recente boeken van Edouard Louis of Alice Oseman. Als je dan toch op de eerste plek belandt, én op de derde, dan is het alsof je een hele warme knuffel krijgt van je lezers.'
Confettiregen
Splinter Chabot
Wobie groeit op in een warme en veilige omgeving. Als in een sprookjeswereld. Eenmaal op school komt hij erachter dat zijn enthousiasme volgens sommigen gekooid moet worden, dat sommige kleren alleen voor meisjes bestemd zijn en dat verliefdheid ingewikkelder is dan een hartje tekenen. Aan de hand van drie bepalende ontmoetingen in zijn jeugd, komt Wobie steeds meer over zichzelf te weten. Naarmate hij ouder wordt ontdekt hij langzaam maar zeker dat hij anders is dan zijn broers, anders dan zijn meeste klasgenoten, anders dan wie hij dacht te zijn. Anders dan wie hij wilde zijn. Langzaam sluipt er een grijze mist in zijn leven, en begint hij iets te ontdekken dat eerst genegeerd, vervolgens gevreesd, maar uiteindelijk gevierd wordt. Dit boek is een dagboek van die worsteling en die zoektocht.
Blij met de lijst
Splinter Chabot is niet alleen blij met zijn nummer 1-positie, maar ook met het feit dat de lijst überhaupt bestaat. 'Vooral voor jonge mensen die misschien twijfelen over hun seksuele voorkeur of genderidentiteit is de Regenboog 100 heel erg belangrijk,' legt hij uit. 'Die zoektocht kan namelijk heel beangstigend zijn, heel donker, en je kan hard uitglijden. Als je dan door je sociale media op je telefoon scrolt en je ziet zo’n lijst voorbijkomen, dan kan dat een helpende hand zijn. Je kan een stukje van je spiegelbeeld tegen komen in die regenboogboeken, of een tekening uit je verleden. Het voelt dan misschien een beetje als thuiskomen.'
Zelf had hij die boeken niet in zijn jeugd. 'Misschien waren ze er wel, maar ik heb ze niet gevonden,' zegt Chabot. 'Op school heb ik nooit een boek gelezen waarin een mannelijk personage op mannen valt. Ik denk dat ik het wel fijn had gevonden als ik wel zulke boeken had gelezen. Ik hield wel erg van boeken waar liefde in voorkwam, of strelen, kussen, zoenen. Maar die intimiteit bestond dan altijd alleen tussen jongens en meisjes. Als je nooit leest over liefde tussen twee jongens, of twee meisjes, of meerdere mensen, of mensen met verschillende genderidentiteiten, dan leer je het niet kennen.'
Chabot maakte een inhaalslag toen hij ging studeren. 'De taal der liefde van Gerard Reve was het eerste roze boek dat ik las,' vertelt hij. 'Wat werd beschreven zag ik helemaal voor me, dus ik vond het heel erg spannend. Maar niet op dezelfde manier als dat mijn hetero broers het spannend zouden vinden. Het is de kracht van boeken dat ze je kunnen optillen en in een totaal andere wereld, cultuur of politiek systeem kunnen zetten. Maar ze kunnen je ook op je eigen plek laten zweven, zoals in het geval van Reve, waardoor je dingen gaat herkennen. En door die woorden, door die herkenning, voel je je toch wat minder eenzaam. Woorden kunnen je vrienden worden, zinnen kunnen je een knuffel geven. Ik lees dan ook altijd met een pen in de hand, omdat ik sommige zinnen nooit meer wil kwijtraken.'
'Je kan een stukje van je spiegelbeeld tegen komen in die regenboogboeken, of een tekening uit je verleden. Het voelt dan misschien een beetje als thuiskomen.'
Invloedrijk boek
Confettiregen werd ook gretig gelezen door mensen die zich niet als queer identificeren. 'Ik kreeg veel berichten van ouders, die door het boek hun kind beter begrepen,' legt hij uit. 'Of dat ze bepaalde gesprekken beter konden aangaan. Zelfs een gemeenteraadslid van de Christenunie liet me weten dat hij door het boek anders naar het thema is gaan kijken. Dat is de magie van boeken: je kan in iemand anders hoofd kruipen. En als je ook maar een beetje empathisch bent, dan kan je het ook voelen.'
Dat zijn boek op die manier invloed kon hebben, had Chabot natuurlijk niet vooraf bedacht. 'Ik was niet eens van plan een boek te schrijven!', zegt hij. 'Ik wilde aan een politiek pamflet beginnen. Maar toen ik achter mijn laptop zat met een leeg Word-document, kwamen er allemaal herinneringen uit. Dat pamflet liet ik links liggen. Ik schreef heel manisch en obsessief. Ik knipte me even los van de buitenwereld en bleef maar schrijven. Het manuscript heb ik in één keer naar een uitgever gestuurd: zeg maar ja of nee.'
Het antwoord mag duidelijk zijn. 'Nadat het verscheen, hadden lezers het gevoel dat ze me goed kenden,' vertelt Chabot. 'Veel lezers voelen zich dan vrij om hun verhaal te delen. Ze hebben een woordelijk portret van mij gehad, en willen er een terug geven. Op mijn bureau ligt dan ook een hele stapel brieven van lezers. Ik heb bewust mijn herinneringen zo eerlijk mogelijk opgeschreven, zodat iemand er iets aan zou kunnen hebben.'
Echte schrijver
Ondanks alle reacties duurde het even voordat Chabot zichzelf auteur durfde te noemen. 'Ik had misschien een boek geschreven, maar zag mezelf niet als schrijver,' zegt hij. 'Dat kwam denk ik door mijn vader. Hij heeft zoveel bereikt, vooral als je kijkt naar het gezin waaruit hij komt. Hij heeft zijn fantasie omarmd. Ik wil dat niet zomaar tenietdoen door mezelf al snel schrijver te noemen. Maar na een tweede boek, een boel columns en het boekenweekgeschenk voor jongeren, kon ik er niet echt meer onderuit.'
Die specifieke opdracht voor 3PAK, de gratis bundel voor jongeren, was een uitdaging voor Chabot. 'Je moet natuurlijk iets schrijven wat interessant is voor jongeren, maar omdat je een beperkt aantal woorden hebt kan je niet zomaar kijken waar je verhaal uitkomt. Ik ging daarom eerst heel veel wandelen, vaak ook ’s nachts, om te kijken welk verhaal in mijn hoofd geboetseerd werd. En aan die verhaallijn heb ik me uiteindelijk vastgehouden, want je hebt geen ruimte om een afslag te nemen. Maar ik heb wel allemaal andere schrijvers in het boek verstopt, zoals Harry Mulisch of Marieke Lucas Rijneveld. Dat was meer een cadeautje aan mezelf, maar ik ben benieuwd of anderen die erin terugzien.'
'Schrijven is een ritme, het is een soort machine die je moet zien aan te krijgen. Je gaat zitten, je gaat tikken, je gevoel en je buik gaan aan. Dat is de drijfkracht achter je fantasie.'
Chabot vond het eervol om speciaal voor jongeren te schrijven. 'Mijn boeken worden veel door jongeren gelezen, maar in het algemeen lezen jongeren niet veel,' weet hij. 'Daarom wilde ik er extra mijn best voor doen om iets te schrijven wat jongeren met plezier lezen. Als schrijver bouw je een wereld voor je hoofdpersonage. Dan kies je de taal die bij je personage hoort. Misschien heb ik af en toe wel lastigere woorden gebruikt, maar het leuke is dat je kan laten zien dat je kan spelen met taal. En dat is het mooie, dat een kind of jongere de magie van taal gaat zien en meer gaat lezen. Of misschien zelfs zelf gaat schrijven.'
Schrijfmachine
Chabot heeft dan ook genoeg tips voor jonge schrijvers. 'Het allerbelangrijkste is dat je gewoon begint,' zegt hij. 'Onthoud dat de eerste zin die je schrijft helemaal niet de eerste zin van je boek hoeft te zijn. De zin hoeft niet eens in je manuscript te belanden. Schrijven is een ritme, het is een soort machine die je moet zien aan te krijgen. Je gaat zitten, je gaat tikken, je gevoel en je buik gaan aan. Dat is de drijfkracht achter je fantasie. Die hele machine gaat pas lopen als je de sleutel erin steekt, en dat zijn je vingers.'
Die machine staat bij Chabot nooit echt uit, al is hij nog niet met een concreet boek bezig. 'Ik ben altijd aantekeningen aan het maken, ik schrijf altijd dingen op,' zegt hij. 'Misschien komt er volgend jaar een klein boekje. En het verhaal van Wobie, de hoofdpersoon uit Confettiregen, is ook nog niet af. Hij heeft nog een heel leven voor zich waarin hij van alles kan leren. Hij gaat zijn weg vinden in die wereld en daar wil ik mee spelen. Het is nog een beetje zoeken waar het heengaat, maar de machine staat inderdaad aan.'
Jasje om trots op te zijn
Maar eerst is hij nog druk met de Amsterdam Pride. 'Dit is zo’n bijzondere periode,' legt Chabot uit. 'Tijdens de Canal Parade wordt de hele stad overgenomen, even voel je je dan de meerderheid in plaats van de minderheid. En ik doe samen met Rik van de Westelaken verslag op tv van de Pride. Of ik daar al een geschikt jasje voor heb? Zeker, ik heb speciaal voor de Pride een pak van roze linnen met een Phoenix erop die herrijst uit de as en een paradijsvogel wordt. Dat pak van Peter George d’Angelino Tap zal ik met veel plezier dragen.'
Hoeveel jasjes en pakken Chabot in totaal heeft weet hij niet precies. 'Om eerlijk te zijn tel ik ze niet uit zelfbescherming,' lacht hij. 'Een tijdje geleden stond ik ontbijt te maken in de keuken en hoorde ik ineens een enorm lawaai uit de slaapkamer komen. Het was een harde klap, maar ook een soort dof geluid. Toen bleken de stangen aan de muur – waar al mijn jasjes dus aanhangen – naar beneden gedonderd te zijn door het gewicht. Ik heb dus misschien iets te veel jasjes en pakken.'
