.Interview John Connolly

De nog jonge John Connolly (geboren in 1968) begon zijn carrière als free-lance journalist bij de Irish Times, na zijn studies Engels en Journalistiek. Zoals zoveel succesvolle auteurs hield hij zich van jongs af aan al bezig met schrijven. Na het lezen van de boeken van Ed McBain raakte John geïnteresseerd in het genre ´crime fiction´ en in 1991 volgde hij dan ook een cursus in het schrijven ervan, als onderdeel van zijn studie Engels. Tijdens deze cursus maakte hij kennis met het werk van Ross McDonald en James Lee Burke, die nog steeds een grote invloed op hem hebben.

In een interview zegt John Connolly: ´Ik hou van het mededogen en het gevoel voor rechtvaardigheid van McDonald, het idee dat vrouwen, kinderen, arme mensen niet mogen lijden alleen maar omdat ze geen macht hebben.´ Every Dead Thin (Een dode ziel) werd geschreven omdat het geschreven moést worden; Connolly nam vrij van z´n werk, leefde van z´n credit cards en schreef als een gek. Na een welhaast eindeloze hoeveelheid afwijzingen, nam uiteindelijk uitgeverij Hodder de gok. Een goede gok, zoals dus bleek…

Na het verschijnen, in 1998, van Every Dead Thing ging het ineens hard. Na dit eerste boek volgden nog Dark Hollow (Oud kwaad), The Killing Kind (Engelen der duisternis) en The White Road (De witte weg). En hoewel je de boeken goed los kunt lezen, is het eigenlijk het beste om ze ook in deze volgorde te lezen. Op die manier krijg je het meest mee van de karakterontwikkeling van Charlie Parker, de hoofdpersoon van deze boeken. Beroemd als hij inmiddels is, zelf voelt Connolly het niet echt zo. Hij zegt ´Heel veel mensen hebben tenslotte nog niet van mij of mijn boeken gehoord, en als ik recensies lees, neig ik er naar de goede niet te geloven en de slechte een beetje te serieus te nemen.´ Dat zit een beetje in zijn natuur, zegt hij. Het beste advies dat hij daarover ooit kreeg was van James Lee Burke, die zei: ´Je moet leren zowel het boe-geroep als het applaus te negeren.´ En dus tracht John Connolly dat advies op te volgen.
Helaas kost dat rondreizen ook tijd, kostbare tijd die besteed kan worden aan schrijven. In maart en april, tijdens de toer door Amerika, heeft hij niet eens een computer meegenomen; er zou toch geen tijd zijn om te schrijven. Gelukkig is er altijd wel tijd om losse aantekeningen te maken en krantenknipsels te verzamelen.

Voor een schrijver die in Ierland woont, maar al zijn boeken een Amerikaanse achtergrond geeft, is er natuurlijk nogal wat research te doen. Op mijn vraag of hij welbewust een keuze maakt van ´dat wel in het boek en dat niet´, zei John: ´Ik geloof niet dat zoiets een bewuste keuze is. Toen ik mijn eerste boek schreef, Every Dead Thing, was ik bang om dingen weg te gooien, dus er zitten verschrikkelijk veel details in dat boek, volgens sommige mensen wel teveel. Sindsdien heb ik geleerd meer mijn instinct te gebruiken – en het instinct van de lezer – en nu ben ik veel selectiever in het gebruik van extra informatie. Het is alleen moeilijk om fascinerende stukjes informatie niet te gebruiken, of een interessante historische anekdote. Als ik het interessant vind, probeer ik zoveel mogelijk een manier te vinden om het te delen met mijn lezers. Het is ook daarom dat als ik op tournee ben, ik liever praat dan uit mijn boeken voorlees. Ik denk dat het voor de luisteraars interessanter is om te vertellen hoe ik het onderzoek voor de boeken gedaan heb en hoe ik tot beslissingen kom. Het is leuk om hen wat anekdotes te vertellen die uiteindelijk niet in het boek terecht kwamen.´

We komen nog even terug op de karakterontwikkeling van Charlie Parker, de hoofdpersoon in de al genoemde titels. Het was de bedoeling van John Connolly dat de lezer zich na het lezen van de eerste hoofdstukken van Every Dead Thing net zo verschrikkelijk zou voelen als de hoofdpersoon. Aangezien Charlie Parker, op het moment dat het verhaal begint, net zijn vrouw en jonge dochter vermoord in zijn eigen huis heeft gevonden, kunt u zich voorstellen dat die gevoelens dus diep, heel diep zitten.

Op mijn vraag waarom John Connolly nu wilde dat de lezer zich net zo beroerd zou voelen als Charlie Parker, en hoe hij zelf afstand kan nemen van die gevoelens op het moment dat hij aan het schrijven is, antwoordde hij: ´Het is bijzonder belangrijk dat de lezer direct bij het lezen van het eerste boek begrijpt waarom Parker zo´n gekweld en verloren persoon is. Ik wilde dat de lezer dezelfde reis moest maken als Parker, een reis door het hele spectrum aan gevoelens dat iemand meemaakt in Parker´s situatie. Niet iedereen was even blij met die proloog.´ (Zie ook de recensie van Een dode ziel op onze website).

John Connolly gelooft niet dat het goed is als de lezer teveel afstand kan nemen van een misdaadverhaal. Hij denkt dat je, als je dit soort verhalen leest, je mét de eventuele slachtoffers gekweld moet voelen. Je moet als lezer emotioneel betrokken raken bij het verhaal, anders heeft het weinig zin om het boek te lezen. Het kost John Connolly dus ook best veel – emotionele – energie om een boek te schrijven. Aan de andere kant begrijpt hij best dat mensen soms behoefte hebben aan een ´makkelijk´ misdaadverhaal. Dat heeft hij soms zelf ook. En daar is niets mis mee, hoewel goede thrillers zeer geschikt zijn om diepere emoties boven te laten komen en zware thema´s aan te snijden.

John Connolly´s boeken zijn behalve in het Nederlands al in veel andere talen vertaald. Hij is hier natuurlijk bijzonder blij mee en voelt zich gevleid. Hij zou dolgraag nog eens op bezoek komen in Nederland. De vorige keer dat hij in Nederland was heeft hij erg genoten van het bezoek, ook al, zoals hij zegt, dat Ieren en Nederlanders veel gemeen hebben: ze zijn sociaal, kunnen een goed gesprek voeren en houden ervan om Engeland te zien verliezen bij het voetbal…
Zelf zegt hij: ´Het is geweldig om mensen in de boekhandel in de rij te zien staan voor jouw boeken, maar het is ook geweldig om gewoon gezellig met ze te praten. Schrijven is nu eenmaal een eenzame bezigheid, terwijl ik eigenlijk een heel sociaal persoon ben. Het ontmoeten van fans geeft me plezier.´

Het schrijven van het verhaal is echter maar het begin: hierna moet een boek ook nog gepubliceerd worden. Een gecompliceerd proces, waar veel mensen aan te pas komen. Het is heel erg belangrijk dat auteur, agent (in Engeland en Amerika werken alle auteurs met een agent), redacteur en uitgever elkaar goed aanvoelen en begrijpen. Voor John Connolly is dat niet anders. Hij zegt hierover: ´Een van de dingen die ik als journalist geleerd heb is dat je soms moet toegeven dat je iets verkeerd opgeschreven hebt. Ik luister goed naar de mensen die samen met mij het boek maken. Ik heb ondertussen geleerd bepaalde fouten te vermijden… ik maak nu weer andere (grapje).

En als dat boek dan gepubliceerd wordt, en ook nog een succes blijkt, dan win je soms een prijs. Hoe voelt dat nou, vroeg ik. ´Geweldig,´ zegt Connolly. ´Ik heb nog niet veel prijzen gewonnen, maar het is geweldig voor mijn zelfvertrouwen. Ik heb een gezond gevoel van willen winnen, de beste willen zijn. Ik wil boeken schrijven die net zo goed zijn als van mijn collega-auteurs in het veld. We hadden het al even over recensies: nou, ik benader recensies zo´n beetje zoals je een doos zou benaderen, die tikkende geluiden maakte en waar allemaal draadjes uitsteken – héél voorzichtig. Maar ik lees ze allemaal. Ik denk dat alle auteurs dat eigenlijk wel doen. Het is tenslotte de simpelste manier om uit te vinden of je boek het goed doet of niet. Ik weet dat mijn boeken niet altijd naar de smaak zijn van sommige recensenten, maar ja, dat wil niet zeggen dat het slechte boeken zijn. Zoveel mensen, zoveel smaken.´

Zoals al gemeld, heeft John Connolly een officiële eigen website – die hij helaas niet zelf kan onderhouden, maar die hij natuurlijk wel vaak leest. Op deze website vind je een biografie, interviews, korte verhalen, uittreksels van boeken en nog veel meer.