Judith Visser: 'Ik ben in een fase beland waarin ik dingen wil delen'

Na tien succesvolle thrillers schreef je met In seizoenen je eerste roman. Een uitstapje naar het genre van de roman of een definitieve overstap?

'Niets is ooit definitief. Maar voorlopig zit er geen nieuwe thriller in mijn hoofd. Ik heb ze altijd met plezier geschreven, vooral omdat ik van een goed plot hou, en ik ben dankbaar dat ik dat heb mogen doen, maar de verhalen en onderwerpen die nu in mijn hoofd zitten komen beter tot hun recht in een roman.'

Hoe verschillend vond je schrijven van een roman ten opzichte van het schrijven van een thriller?

'Bij een thriller ben je heel erg bezig met de spanningsboog, met het opbouwen van een verrassende ontknoping, en met alle touwtjes strak in handen houden. Maar er zijn wel raakvlakken met een roman. In elk boek is tempo belangrijk, en ritme, en levensechte karakters. In een roman ligt er wat meer nadruk op de ontwikkeling van personages, ik had nu de vrijheid om wat dieper te gaan dan in een thriller. Daar sloeg ik tijdens het schrijven van mijn eerste concept dan ook helemaal in door, waardoor ik tijdens een volgende versie ruim 30.000 woorden heb moeten schrappen. 'Het gaat om de essentie, Judith', zei mijn redacteur. Dat werd tijdens het herschrijven een soort mantra, haha.'

De ernstig zieke moeder in het verhaal, Annabel Wismar, is losjes gebaseerd op je eigen moeder. Schreef je met In seizoenen je meest persoonlijke boek tot nu toe?

'Wel tot nu toe, maar mijn volgende boek (een coming of age roman) wordt persoonlijker en voor een groot deel autobiografisch. Ik ben nu in een fase beland waarin ik dingen wil delen. Iets wil overbrengen, in plaats van zomaar een spannend verhaal verzinnen. Ik ga het proberen en hoop dat het lukt.'

Je schreef de roman vanuit het perspectief van een man om op die manier de vergelijking met jezelf te voorkomen en meer afstand te creëren. Was dit een beslissing die je meteen maakte toen je aan dit boek begon?

'David is inderdaad fictief en daar heb ik vanaf de eerste versie bewust voor gekozen. Niet alleen omdat een dochter teveel op mij zou lijken, maar ook omdat hij zijn eigen problemen en dilemma’s moet hebben. Bovendien vind ik het voor de balans mooier dat het om een zoon en een moeder gaat in plaats van een dochter en een moeder.'

“Voorheen, als ik begon met het schrijven van een nieuw boek, koos ik een onderwerp. Maar bij boek 11 koos het onderwerp mij. Ik voelde dat heel sterk. Dus ik luisterde, en schreef, en luisterde, en schreef. En ik besefte vrijwel meteen dat ik dit boek geen thrillerjasje moest aantrekken. Dat zou niet passen. Het is daarom een roman geworden. Een ander genre, maar wel in mijn eigen, vertrouwde stijl”, schreef je op Facebook. Wat kunnen lezers in deze roman terugvinden van jouw eigen, bij lezers bekende stijl?

'De tone of voice vooral, denk ik. Je hebt toch allemaal een eigen stem, ongeacht in welk genre je schrijft. En het tempo.'

Je doet altijd veel research voor je boeken. Wat hield die research in voor In seizoenen ?

'Het ziekteproces van Annabel komt volledig overeen met dat van mijn moeder, dus die research bestond vooral uit veel terugdenken, door de pijn heen graven, en met mijn vader praten. Ik heb een soort ‘positief geheugen’, wat inhoudt dat ik nare gebeurtenissen verdring en alleen aan mooie dingen terugdenk, maar dit keer ging dat niet. Alles moest opgerakeld. Het hele medische gedeelte is dus waarheidsgetrouw.

Verder viel het wel mee. David is schoolfotograaf, dus heb ik contact gelegd met iemand die dat echt is en heb ik daar vragen aan gesteld. En ik ben langs geweest bij een pottenbakkerij, omdat Annabel keramiste is. Dat soort dingetjes. Het is fijn als de details kloppen. Als alles klopt, eigenlijk.'

In een eerder interview met Hebban vertelde je dat je een natuurlijke drang hebt om je te onderscheiden van de rest, hoe heb je dat met dit boek gedaan?

'Ik denk dat iedereen die drang wel voelt. Niemand wil een kopie van de massa zijn. Maar tijdens het schrijven is dat eigenlijk niet iets waar ik heel erg bij stil sta. Misschien was dat vroeger anders, tijdens dat vorige interview waar jij over spreekt, ik weet niet in welke context dat toen ter sprake kwam. Ik weet wel dat ik in mijn thrillers altijd bewust onderwerpen koos waar andere auteurs niet of nauwelijks over schreven. Tja, dat is nu wel anders: er zijn natuurlijk al ontzettend veel boeken over mensen met kanker... Het is helaas zo universeel. Maar ik wilde het graag op míjn manier vertellen. Want elk verhaal is anders.'

Vind je het bij dit boek spannender hoe het wordt ontvangen dan bij je voorgaande boeken?

'Op dit moment moet het boek nog verschijnen dus ik heb nog geen enkele reactie of recensie gezien en ik vind het inderdaad heel spannend. Ik kan alleen maar hopen dat ik de gevoelens van mijn personages heb weten over te brengen. Dat lezers meeleven. Ik probeer het los te laten: de angst dat niemand het leest, de angst dat mensen het wél lezen maar er niets bij voelen of het verschrikkelijk vinden. Als ik daar te lang over ga piekeren word ik gek. Ik heb gedaan wat ik kon: ik heb het verhaal dat in mijn hoofd zat zo goed mogelijk op papier gezet. En ik hoop dat dat overkomt.'

In een interview met Crimezone (2012) vertelde je dat je ooit een grote roman over de Tweede Wereldoorlog wilt schrijven, hoe staat het er nu voor met dat plan?

'Ik kan me herinneren dat ik inderdaad met dat idee rondliep. Dat was in een periode dat ik daar heel erg mee bezig was. Er was een Joodse vrouw, die ook Judith Visser heette en uit Rotterdam kwam, en die destijds om het leven is gekomen in een concentratiekamp. Ik wilde me in haar verdiepen, uitzoeken wat haar verhaal was. Maar ik heb me er nog niet aan gewaagd. Er zijn al zo ontzettend veel boeken over dat onderwerp geschreven, ik heb op dit moment niet het gevoel dat ik daar nog iets waardevols aan kan toevoegen. De verhalen die nu in mijn hoofd zitten liggen wat dichter bij mezelf. Die moeten er eerst uit.'

Gun je jezelf wat vrije tijd na de verschijning van In seizoenen ? Of ben je alweer aan het schrijven?

'Ik combineer het. Mijn vrije tijd bestaat uit lange wandelingen met mijn honden. Ik woon aan de rand van een heel mooi duingebied waar je uren door de bossen kunt lopen, en dat doe ik dagelijks. Ben er een paar jaar geleden speciaal voor in Rockanje gaan wonen, want in Rotterdam Zuid hadden we alleen het Zuiderpark en daar voelde ik mij niet vrij.

Thuis schrijf ik. Als ik een dag niet schrijf heb ik het gevoel dat ik kostbare tijd aan het verspillen ben. Het verhaal in mijn hoofd moet eruit. Als er ooit op een dag geen nieuwe ideeën in min hoofd broeien, maak ik een lange reis. Van een half jaar ofzo. Door ongerepte natuur, samen met mijn jongste hond. Tot die tijd heb ik een fijne balans gevonden van werken en vrij zijn!'

Sneak Preview en Giveaway

Benieuwd naar In seizoenen? Lees hier de sneak preview of doe mee aan de giveaway om kans te maken op een gesigneerd exemplaar.