Interview Marion Pauw

“Het was een hectische tijd. Ik heb Drift geschreven midden in een verhuizing, terwijl ik ook nog mijn gewone werk had en voor mijn kind moest zorgen. Zat ik net lekker aan Drift te werken, dan ging de telefoon. Met iemand van Landal Green Parks die de verbeteringen in de tekst van een brochure wilde doorgeven. Dat het een tropisch zwemparadijs was en niet een tropisch zwembad. Nou, dan was ik meteen de draad kwijt. Misschien was het wel briljant wat ik wilde schrijven, maar ik wist het gewoon niet meer.”
Pauw is een schrijfster die zich degelijk voorbereidt op het schrijven. Ze observeert anderen en zichzelf. Hoe beschrijf je angst, vreugde, verdriet. In het boek ligt de heldin in het water en ziet langzaam de kust van Aruba aan zich voorbij trekken. Onvindbaar voor reddingsploegen. “Dat heb ik van een vriendin die het is overkomen. Ze was bij zo’n driftduik in een verkeerde stroming terecht gekomen met haar duikbuddy. Meer dan drie uur heeft ze in zee gelegen voordat ze werd gered. En wat ik in het boek beschrijf is ook echt zo. Die vriendin zag in de verte boten varen en er kwam een reddingshelikopter recht over haar heen vliegen zonder dat ze werden gered. Ik heb later de luchtfoto’s gezien. Twee kleine stipjes in het water. Bijna niet te zien.”

Marion Pauw dacht meteen aan een nieuw plot toen zij het verhaal hoorde. Ze combineerde het met de verdwijning van het Amerikaanse meisje op Aruba. “Net toen wij daar aan kwamen was Natalee Holloway verdwenen. Het was het verhaal van de dag. Theorieën over wat er was gebeurd, waren er genoeg. Want iedereen kent iedereen op Aruba en dan
kan een meisje toch niet spoorloos verdwijnen? Er moet iemand zijn die er meer van weet. Zo werk ik altijd. Ik maak gebruik van dingen die ik hoor of ervaar.”
Daarom was het verhaal over dat bijna dodelijke ongeluk niet voldoende. Ze wilde zelf weten hoe het voelde om te duiken. “Ik vind het vreselijk. Je ligt daar maar in het water tussen de vissen en dan denk ik bij mezelf: Ik hoor hier niet. Maar ik ben toch mijn duikdiploma gaan halen. Ik wilde weten hoe het is. Anders kan ik er niet over schrijven. Het moet geloofwaardig in een boek overkomen. Je moet een leven hebben om te kunnen schrijven. Je moet dingen meemaken.”

Drift, haar tweede boek, is somber van toon. Met een bijna onvermijdelijk tragisch einde. “Het is ook geschreven in een sombere periode in mijn leven. Net gescheiden en verhuisd naar Aruba. Mijn ex ging daarnaar toe en we vonden het een goed idee om bij elkaar in de buurt te blijven voor onze twee kinderen. Maar dat is niet zo goed gegaan. Ik voelde me op dat eiland een buitenstaander. Eenzaam. We hadden al drie jaar samen gewoond op Curaçao en ik kon de energie niet opbrengen om weer opnieuw te wennen. Ik was dat wonen op een eiland ook gewoon zat. Ik wilde terug. Naar Amsterdam. De drukte om me heen. En ook gewoon om de kost te verdienen. Op Aruba is niet zo veel werk voor een copywriter die advertentieteksten kan schrijven.”

Toch was het niet de bedoeling dat het boek een zo dramatisch slot zou krijgen. In eerdere versies had Drift een ‘happy end’. “Maar dat plot klopte gewoon van geen meter. Het rammelde aan alle kanten. Toen heb ik het onvermijdelijke maar opgeschreven. Ik schrijf vooraf wel het plot uit, maar structuren zijn er voor mij om weg te gooien. Niet alles is te plannen en soms neemt het boek een loopje met je.”

Zoals zo veel auteurs, hield Marion Pauw als kind al van schrijven. Verhaaltjes, opstellen, maar als puber verloor zij die liefde uit het oog. “Ik werd vooral een lezer. Elke week naar de bibliotheek. Alleen maar lezen. Thuis op mijn kamer.”
Na de middelbare school koos zij voor een opleiding communicatie. Marion Pauw kwam op een reclamebureau. “Daar heb ik het schrijven eigenlijk herontdekt. Ik zag wat al die copywriters inleverden. Op een gegeven moment wilde ik mijn eigen dingen verzinnen. Vanaf dat moment ben ik als copywriter aan de slag gegaan.”
Maar het schrijven van reclameteksten bevredigde haar op den duur niet meer. Ze wilde meer. Een boek schrijven of zo. “Ik was nieuwsgierig of ik een heel boek uit kon zingen. Ja, dat is dus gelukt,” zegt ze lachend.
Toch een beetje koud op het terras, maar toen de eigenaar vroeg of de terraskachel aan moest, zei ze nog nee. Dan maar een jas aantrekken.

“Ik wilde eigenlijk een roman schrijven. Ik had echter een plot in mijn hoofd van een thriller. Ik ben geen echte thrillerlezer. Helemaal niet. Ik lees altijd romans. Ik ben er achter gekomen dat een spannend boek wel een heel fijne vorm is om een verhaal te vertellen. Het geeft je houvast bij het schrijven. Het kan dus heel goed dat een volgend boek een gewone roman wordt waarin nu eens niemand dood gaat. Het kan, maar nu nog niet. Mijn volgende boek wordt ook weer een thriller.”
In haar achterhoofd speelt mee, dat thrillers meer worden verkocht dan romans. Niet dat dat zo veel helpt. Welke Nederlandse schrijver kan van de verkoop van eigen boeken leven? Ja, misschien Saskia Noort wel. “Mensen vragen wel eens: doe je het voor het geld?” lacht Marion Pauw. “Denk even na, zeg. Natuurlijk hoop je dat het boek goed verkoopt. Daarmee kan je dan tijd kopen om aan een volgend boek te werken door bijvoorbeeld onbetaald verlof te nemen. Maar als je alle uren telt die je aan je boek werkt, en je rekent dat om in een uurloon, dan kan je beter achter een kassa gaan staan. Ja, dat is minder leuk, dat wel.”

Haar mobiele telefoon gaat over. Dochterlief aan de lijn. Haar karateles is afgelopen en ze wil worden opgehaald. “Lekker stoer, karateles,” legt Marion uit. Haar dochter woont bij haar, terwijl haar zoon bij zijn vader op Aruba is gebleven. Daar heeft ze het moeilijk mee, geeft ze toe. “Hij is daar wel op zijn plek. Mijn ex is een goede vader en mijn zoon is echt een natuurkind. Als hij van school komt, meteen schoenen uit en de natuur in. Hagedissen, slangen vangen. Ik vond niet dat ik het recht had om hem uit zijn omgeving te plukken.”