Linda Samplonius: Ik werd omringd door koelcellen waar stoffelijk overschotten in lagen

Nynke Koenen: Wat heb je van je recenseerervaringen geleerd die je nu toepast als auteur?

“Door het recenseren lees ik heel bewust een boek. Tijdens het lezen vraag ik me af wat ik goed vind en waarom: wat maakt deze dialoog zo spannend? Waarom vind ik deze schrijfstijl mooi en wat stoort me precies aan deze alinea? Dat wil niet zeggen dat ik al die kennis zelf toepas. Ik lees bijvoorbeeld graag literaire thrillers, maar zelf kan ik zo’n boek niet schrijven. Ik ben meer van de korte hoofdstukken, eenvoudige zinnen, een vlot verhaal. Een echte whodunnit.”  

Soraya Vink: Hoe ben je bij de titel 'Koelcel' gekomen voor jouw thrillerdebuut?

“Voor mijn werk als freelance journalist was ik een dag op pad met een forensisch arts. We stonden in een mortuarium van een ziekenhuis en ik werd omringd door koelcellen waar stoffelijke overschotten in lagen. De arts vertelde me over haar werk. Haar onderzoek is gebaseerd op de feiten die je op het lichaam van het slachtoffer aantreft: is zijn oogbol gelig, zitten er sporen van naalden op zijn armen, waaraan is iemand vermoedelijk overleden? Een forensisch arts weet niet hoe iemands stem klinkt, welke eigenaardigheden de overleden persoon had. Terwijl er hopelijk ook mensen zijn die zielsveel van diegene hebben gehouden om wie iemand is. Het contrast tussen de liefde voor een overledene en de feitelijke benadering van het lichaam vond ik mooi. Daarnaast komt één van mijn personages in een koelcel terecht. Als de lezer die scène leest, hoop ik dat hij of zij dezelfde emotie ervaart als ik, toen ik in het mortuarium stond.”  

Wietske Boonstra: Waardoor kreeg je de moed, de bravoure om van artikelen en recensies schrijven over te stappen naar een boek? Had je al eerder een boek geschreven (dat je niet goed genoeg vond?) of is dit echt je eerste? Ben je ook bang dat het (bijna) niet wordt gekocht of dat het slechte recensies krijgt? Iets meer dan één vraag, maar ik ben wel heel benieuwd.

“Haha. Ik vind het alleen maar leuk om de vragen te beantwoorden. Komt ie: Ik zou het niet per se moed willen noemen, een boek schrijven. De aanleiding van het verhaal – een vrouw wordt gedrogeerd en verkracht – is waargebeurd. Ik voelde dat ik dit verhaal móest schrijven, om de schaamte na een verkrachting bespreekbaar te maken. Het voordeel van de artikelen en recensies die ik schrijf, is dat ik gewend ben om lange dagen achter de computer te zitten, maar ook dat ik constant nadenk over taal en zinsopbouw. Het verschil is alleen dat je een artikel in één/twee dagen schrijft. Het duurde meer dan twee jaar voordat ik Koelcel af had…   Koelcel is mijn eerste boek. Ik heb geen ander manuscript op de plank liggen. Nadat het af was, werd ik overvallen door verschillende emoties: fijn, het is af, en neee, het is af! Nu gaan andere mensen er wat van vinden. Als je een uitgever hebt, wil het nog niet zeggen dat alle boekwinkels je boek inkopen. Ik ben een debutant die niemand kent, dus toen Bruna had ingekocht en het ook bij andere grote boekwinkels lag, was ik zeker opgelucht.  

En dan de reacties… De week voor het boek uit kwam, verscheen de VN Thrillergids. Ik ben meteen naar de boekwinkel op de hoek gelopen en sloeg zenuwachtig de bladzijden om. Koelcel kreeg twee sterren. Even was ik teleurgesteld, maar er stond vooral opbouwende kritiek in het stuk, daar was ik blij mee. Het is al bijzonder dat ik word besproken. Als recensies, kritisch of lovend, maar onderbouwd zijn, dan heb ik er wat aan. Met een ‘ik vind het niks’ kan ik weinig. Dat binnen een maand de tweede druk is aangekondigd is ook fijn, het is een bevestiging. Naast mijn vrienden en familie, die lichtelijk gedwongen waren een exemplaar te kopen, zijn er dus ook andere mensen die Koelcel willen lezen.”  

Amanda de Leeuw van Weenen: Wanneer bedacht je, oké, nu heb ik genoeg recensies geschreven voor Crimezone nu wil ik mijn eigen thriller schrijven, en wat was de aanleiding hiervan?

“Ik heb zes jaar voor Crimezone thrillers gelezen en recensies geschreven. Moord, doodslag, complottheorieën en achtervolgingen, ik heb het allemaal gelezen. Van literaire thrillers met prachtige volzinnen en goed uitgewerkte karakters, tot flutthrillers waarna ik dacht: ja zeg, zo kan ik het ook. Ik had niet één keerpunt, maar na vele thrillers en een verhaal dat ik heel graag wilde schrijven wist ik dat ik het gewoon moest proberen.”  

Jeannie Bertens: Heb je ook eigen ervaringen verwerkt in de plot?

“Wel in het boek, mijn broer stuurde me vanmiddag nog een bericht: hé, ik herken m’n oude Gilera Citta, en die typische opmerking hoor ik pap nog zeggen. Maar de karakters heb ik juist op niemand gebaseerd, ik zou het raar vinden als vrienden of familie zich zouden herkennen in een personage. In de plot heb ik niet geput uit eigen ervaringen. Dat zou betekenen dat ik verschillende moorden op m’n naam heb staan en dat ik precies weet hoeveel slaappillen je nodig hebt om iemand om te leggen. Mijn strafblad is schoon, dus die ervaringen heb ik in moeten winnen bij deskundigen.”

De vijf vraagstellers zijn direct ook de winnaars van de Koelcel Giveaway-actie op Hebban Crimezone. Gefeliciteerd!