Mannen in romantische boeken zijn niet altijd de prins op het witte paard

Het beeld dat veel mensen hebben van het romantische genre is dat de mannelijke hoofdrol is weggelegd voor een aantrekkelijke, perfecte man. Vooral eentje die gespierd is en misschien zelfs genoeg geld te besteden heeft en menig vrouwenhart sneller doet slaan. Zeg maar: de prins op het witte paard.

Dit beeld klopt niet helemaal met de realiteit. Er zijn ontzettend veel romantische boeken waarin de man eigenlijk doodnormaal is en zelf ook zijn eigen problemen heeft. De gespierde man waar de vrouwelijke hoofdpersoon zich veilig bij voelt zie je steeds minder in het romantische genre verschijnen.

Mijn eigen debuutroman was geheime liefde, waarin de vrouwelijke hoofdpersoon verliefd wordt op Chris, een man met overgewicht. Niet bepaald het ideaalbeeld van een knappe man en dat beseft ze zelf ook maar al te goed. Ze schaamt zich voor hem en houdt daarom de relatie geheim voor haar omgeving.
Chris is niet mijn enige mannelijke hoofdpersoon die niet voldoet aan de perfecte man. In het boek Blijf bij me is de mannelijke rol weggelegd voor Felix, een schuchtere man. Hij is absoluut niet de prins op het witte paard. Sterker nog… hij is bang voor paarden.
En ook in mijn laatste roman – Min of meer – heeft een mannelijk hoofdpersonage dat niet voldoet aan de idealen. Tobias heeft anorexia en zit gigantisch met zichzelf in de knoop.

Mijn eigen boeken zijn niet de enige boeken waarin mannen verre van perfect zijn. Zo schreef Olga van der Meer over een transseksuele man in haar boek M/V, heeft Bianca van Strien een analfabeet in het boek Een Nieuwe Kans en Amanda Prowse kiest in haar boek Een beetje liefde voor hoofdpersonen die de zestig reeds zijn gepasseerd.
En daar blijft het niet bij. Er zijn talloze boeken waarin de man op het eerste oog perfect lijkt, maar die toch een hoop gebreken blijkt te hebben. Er zijn boeken met mannen die liegen, bedriegen of die zelfs gewelddadig zijn. Perfect? Niet bepaald. Een prins op het witte paard? Nou… nee.

Is dat erg? Ook niet. Ik vind het zelfs fijn om te lezen over realistische mensen en situaties. Dingen die herkenbaar zijn, maar misschien wel een beetje geromantiseerd worden. Het blijven immers romantische boeken.