Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×

Hebban vandaag

Interview /

Marieke Nijkamp: ‘Het perfecte einde is een hoopvol einde’

door Stefanie Schulte 4 reacties
Begin dit jaar veroverde de Nederlandse Marieke Nijkamp de Amerikaanse bestsellerlijsten met haar YA-boek ‘This is where it ends’, dat in september in de Nederlandse vertaling ’54 minuten’ verscheen. Een omgekeerde volgorde die past bij de auteur die strijd voor minder mainstream verhalen en meer diversiteit in boeken. Stefanie Schulte interviewde de schrijfster op gepaste wijze in 54 minuten.


Was het moeilijk een uitgever te vinden voor je Engelse manuscript?

‘Je komt in Amerika niet bij een uitgever binnen zonder een literair agent, dus dat was voor mij de eerste stap. En als je dan tekent bij een agent voor je manuscript, wil dat nog lang niet altijd zeggen dat dat ook je debuutroman wordt, want de competitie in Amerika is behoorlijk heftig. Mijn hoop was vooral een agent te vinden voor mijn manuscript omdat ik in dit boek geloof en ik graag de volgende stap maak in mijn carrière. Dat proces is eigenlijk heel geformaliseerd: je schrijft brieven naar agenten waarin je het boek pitcht en als een agent er heil in ziet, dan bieden ze je aan je aan te nemen als cliënt. Dat ging al met als toch wel vrij snel, binnen ongeveer vier maanden. De agent met wie ik uiteindelijk in zee ben gegaan had precies dezelfde ideeën over dit boek als ik en we klikten ook persoonlijk nog eens, dus dat was een gemakkelijke keuze. Vervolgens duurde het ook ongeveer vier maanden tot zij een uitgever had gevonden, Sourcebooks.’

De American successtory is inmiddels een feit; heb je zelf een verklaring hiervoor?

‘Ik denk dat het een combinatie van een aantal factoren is. Het thema van het boek is natuurlijk heel erg actueel in Amerika en ik kan me voorstellen dat het voor tieners iets is waar ze graag meer over weten. De cover is geweldig, dat speelt absoluut mee. Het is door alle winkels goed opgepakt; het was ook overal te vinden en ik merk dat het een boek is waar mensen graag over praten. Die mond-tot-mondreclame is essentieel. Er zijn wel wat boeken over college shootings, maar die gaan vooral over de aanloop ernaartoe of de nasleep ervan. Mijn interesse gaat juist naar het moment zelf: wat doet het met mensen wanneer je in zo’n situatie komt waarbij in korte tijd je hele wereld op de kop gezet wordt. Mijn boek leent zich goed voor het voeren van gesprekken hierover met bijvoorbeeld scholieren.’

Wat was precies de aanleiding om dit boek te gaan schrijven?

‘Ik was gefascineerd door het feit dat schietpartijen volkomen genormaliseerd zijn in de Amerikaanse maatschappij. Ik was een paar weken na de schietparij in Sandy Hook en zat toen in de auto met een Amerikaanse vriendin. Ik verbaasde me over de gelatenheid en het feit dat iedereen maar gewoon weer doorging en er ook niet aan dacht zaken op scholen te veranderen aangaande wapens bijvoorbeeld. Een houding van “het is wel erg, maar wat kun je eraan doen?”. Terwijl ik denk: “Ga uitvinden wat je eraan kunt doen!” Moet je je toch voorstellen wat zoiets doet met scholieren die dit meemaken. En dat was eigenlijk de trigger.’

Hoe ben je vervolgens te werk gegaan?

‘Ik wist al dat ik heel gelimiteerd te werk wilde gaan, dus maximaal een uur. Een gemiddelde schietpartij duurt negentien minuten en daarin kon ik dit verhaal niet kwijt, dus hier heb ik een beetje dichterlijke vrijheid genomen. Ik wilde me in ieder geval focussen op de tijdspanne van vlak voor de schietpartij tot vlak erna. Dan ga je op zoek naar een goede balans en een goede tijdsverdeling en dat werden uiteindelijk 54 minuten.’

Je gebruikt vier verschillende vertelperspectieven: die van Claire, Tomás, Sylv en Autumn en niet die van de dader. Is dat een bewuste keuze?

‘Ja. Twee redenen: allereerst hebben we over het algemeen een enorme fascinatie voor daders, wat je ook terugziet in de berichtgeving: daders krijgen een groot podium. Ik vind dat het in dit soort situaties vooral om de slachtoffers en de overlevenden moet gaan, dat vind ik veel belangrijker dan die dader. Daarbij komt dat er geen duidelijk beeld bestaat van een typische schoolschutter. Er bestaat een ontzettend generalistisch FBI-profiel, waar feitelijk elke jonge, blanke boze Amerikaanse puberjongen onder kan vallen. Ik vind het niet verantwoord voor mij als schrijver daar dan een interpretatie van te geven. Ik wilde het verhaal zo respectvol mogelijk vertellen en dat is dan één van de keuzes die je maakt.’

In het verhaal komt een aantal van de personages uit je boek om bij de schietpartij. Wist je dit van tevoren al of is dit iets dat zich tijdens het schrijven ontwikkelt?

‘In de meeste gevallen wist ik het van tevoren wel: ik wist dat ik een aantal van de centrale personages wilde laten doodgaan. Wanneer je zo’n verhaal eerlijk wilt vertellen zal er geen happily ever after voor iedereen zijn. Ik ben sowieso een echte plotter, dus ik maak voor ik ga schrijven al hele schema’s. Zeker vanwege de tijdslimiet, de beperking van de locatie en daarbij het gebruik van de vier point of views was het plotten nog noodzakelijker dan anders. Dus dan ga je ook nadenken welke personages je laat doodgaan en waarom. Eén personage sterft door dom toeval, maar zo loopt het in het echt ook zo; mensen gaan niet alleen maar dood met een reden.’

In hoeverre is er sprake van het thema ‘de waarheid tegenover leugens’?

‘Dat is er zeker. In zo’n kleine, hechte gemeenschap zoals in dit geval Opportunity (Alabama) fascineert het me juist welke dingen men wel met elkaar deelt en welke niet en wat er allemaal onderhuids gebeurt in zo’n gemeenschap. Dit past ook wel weer bij mijn fascinatie voor verhalen op zich. Verhalen worden ook beïnvloed door alles wat we niet vertellen. Wat me fascineert zijn de dingen die we wel delen en wat daar tegenover staat, de dingen die we niet vertellen.’

Zit er verder nog een moraal in het boek dat nog niet ter sprake is gekomen?

‘Ik schrijf niet met een boodschap in gedachte, dat vind ik ook niet de taak van een schrijver. Ik hoop dat wanneer iemand het boek uit heeft, ondanks dat het echt heel erg tragisch is wat er allemaal gebeurt, dat diegene het boek wel verlaat met een beetje hoop. Ik geloof niet zozeer in “ze leefden nog lang en gelukkig” of in perfecte eindes. Voor mij is het perfecte einde een hoopvol einde. Dat beïnvloedde wel heel erg de manier waarop ik dit boek schreef.’

Tot slot, ben je alweer met een nieuw boek bezig?

‘Ja, er ligt nu een ruwe versie van een tweede boek bij mijn uitgever en dat gaat over een meisje dat teruggaat naar haar geboorteplek in Alaska om uit te zoeken of haar beste vriendin zelfmoord heeft gepleegd of is vermoord. Ook wel weer vrij spannend en best wel dramatisch ook zo nu en dan.’

Ik dank Marieke voor het interview en constateer dat we 52.45 minuten hebben gesproken; met een beetje dichterlijke vrijheid maak ik er bij deze dan toch maar 54 minuten van.  

               



Over de auteur

Stefanie Schulte

46 volgers
255 boeken
17 favoriet
Boekverkoper


Reacties op: Marieke Nijkamp: ‘Het perfecte einde is een hoopvol einde’

 

Gerelateerd

Over

Marieke Nijkamp

Marieke Nijkamp

Marieke Nijkamp is afgestudeerd in de filosofie en in middeleeuwse geschiedenis....