Mel Wallis de Vries

Bondage

Het is een doodnormale dinsdag in een doodnormale week en ik loop een best wel normale ijzerwarenwinkel binnen. De oplettende lezer kan nu denken: hé, dat is vreemd. Mel heeft twee linkerhanden, wat doet ze in hemelsnaam in een winkel met klusspullen...?
Nou, dat antwoord is heel simpel. Ik doe research voor mijn boek. En daar heb ik wat dingen voor nodig.
Het is heel rustig in de winkel, en binnen tien seconden kleeft er al een verkoopster aan me. Wat ik zoek? ‘O, eh, touw,’ antwoord ik. Nou, dat heeft ze wel. We lopen naar de touwafdeling. Tientallen rollen met touw hangen aan een stelling. Ga weg, denk ik. Maar de verkoopster kan helaas geen gedachten lezen. Met gekruiste armen kijkt ze hoe ik langs de verschillende soorten touw loop. Rode touwen, blauwe touwtjes, dunne sliertjes, dikke kabels. Al snel ben ik de draad kwijt, en dat ruikt deze verkoopster.
‘Wat voor soort touw zoek je?’ vraagt ze.
‘Een beetje stevig touw,’ mompel ik.
‘Waar ga je het voor gebruiken?’
Oei. ‘Ik, eh... ik wil mezelf vastbinden.’
De verkoopster blijft professioneel en verrekt geen spier. ‘Goed, je hebt touw nodig om jezelf vast te binden.’ Ze loopt naar een rol met dik bruin touw. ‘Dit lijkt me daar uitermate geschikt voor.’
‘Oké,’ zeg ik, terwijl ik mijn wangen rood voel worden.
‘Hoeveel meter heb je nodig?’ Een beetje hulpeloos haal ik mijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Het is voor mijn polsen en voor mijn enkels.’
‘Twee meter dan maar doen?’ vraagt ze praktisch.
‘Eh, ja, graag,’ mompel ik. Glimlachend knipt ze het touw af.
‘Heb je verder nog iets nodig?’ Ik begin spijt te krijgen van dit bezoekje.
‘Een rolletje Duct Tape.’
‘En waar ga je dat voor gebruiken?’ Mijn wangen zijn nu waarschijnlijk knalpaars. ‘Om... mijn mond mee dicht te plakken.’
Zie ik een spiertje onder haar oog trillen? Toch klinkt ze volkomen neutraal als ze antwoordt: ‘Dan zou ik deze grijze tape nemen. Stevig, maar wel gemakkelijk te verwijderen.’
‘Een rolletje alstublieft.’
‘Verder nog iets?’ vraagt de verkoopster poeslief. Ik zou het liefste door de grond willen zakken. ‘Ik, eh, heb nog latex handschoenen nodig.’ Het wordt stil. Waarschijnlijk probeert ze nu te bedenken waar ik de latexhandschoenen voor ga gebruiken. 
‘Ze zijn voor de vingerafdrukken,’ zeg ik, terwijl ik naar mijn schoenen staar.
‘Natuurlijk,’ zegt ze begripvol. ‘Je hebt geluk, de latex handschoenen zijn in de aanbieding.’
‘Goh, dat is fijn,’ zeg ik bij gebrek aan een betere ingeving.
We lopen naar de kassa. Ik zou nu kunnen zeggen dat ik jeugdboeken schrijf. En dat ik me probeer in te leven in mijn nieuwe hoofdpersoon van 16 die vastgebonden ligt op een bed. Maar ik ben bang dat ik het daardoor nog erger maak.
Als ik heb afgerekend, zegt de vrouw: ‘Veel plezier ermee!’
‘Dat zal wel lukken,’ mompel ik.
Zo snel als ik kan loop ik de winkel uit, met mijn tas vol bondage-artikelen. Voor het eerst in mijn leven schiet er door mijn hoofd: misschien had ik toch maar kookboeken moeten gaan schrijven...

Klik op de link om het Hebban Young Adult interview met Mel Wallis de Vries, over haar nominatie voor de Crimezone Beste Young Adult Thriller 2014, te lezen: Interview