Na het intermezzo van the internet of things

Na het intermezzo van the internet of things

Een app over een vieze trui en moet dat ding wel of niet in de was? Ongelooflijk onschuldig, blijkt nu. Op het aandoenlijk aardse af. Afgelopen weekend stond een interview in het NRC  met Vinton Cerf, die bij de geboorte van de eerste commerciële emaildienst een grote rol heeft gespeeld. Hij vertelde dat bedrijven, ‘ook Google’, onderzoeken hoe verouderingsprocessen werken en hoe je ze kunt stoppen. ‘Er zijn heel serieuze mensen die denken dat dat snel richting de 1000 jaar gaat.’ Cerf baalt ervan dat hij de echte doorbraak op dat gebied niet meer gaat meemaken. ‘Het woord onsterfelijkheid valt,’ zo staat in het NRC  te lezen.

Death becomes her revisited, de hilarische film met Meryl Streep en Goldie Hawn. De wens van de mens om onsterfelijk te zijn of te worden bestaat al sinds de mens er is, net als het verlangen om te kunnen vliegen bijvoorbeeld. Maar 1000 jaar? Of altíjd? Als mooie vergezichten en exercities om er in literair of filmisch opzicht handen en voeten aan te geven is het een prachtig gegeven. Maar Google gaat dus onderzoeken – excuus, onderzoekt – hoe we onsterfelijk kunnen worden? Vanuit het idee ‘de virtuele onsterfelijkheid hebben we al, hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn om “live” onsterfelijk te worden?’

Mag ik iedereen in dit kader dan onbeschaamd wijzen op een boek dat in augustus zal verschijnen, ter leringh ende vermaek? In die roman, Het rijk van Yegorov geheten, wordt per ongeluk het middel voor onsterfelijkheid ontdekt tijdens een expeditie op Papoea Nieuw-Guinea. Het moge duidelijk zijn dat degene die dit middel te gelde kan maken een buitengewoon machtig mens wordt. En een buitengewoon rijk mens. Want als je het medicijn eenmaal gebruikt, dan kom je er ook nooit meer vanaf, op straffe van een heel akelige dood. Je ziet het rampenscenario voor je als de Rijkman-Groeninks van deze wereld een vinger in de pap zouden hebben bij zo’n onderneming. Niet fijn. Of wanneer een Russische baziljonair, niet gehinderd door enig gevoel voor verhoudingen, zou besluiten de fabriek waar het medicijn onder strikte geheimhouding en bewaking wordt geproduceerd, met veel geweld over te nemen.

Dat laatste nu, gebeurt in het boek. En het heeft óf veel ellendige financiële consequenties voor de gebruikers tot gevolg, óf de dood. Meer smaken hebben we niet. De auteur speelt in zijn roman op uiterst rake wijze met ons verlangen naar onsterfelijkheid en de veel minder plezierige eigenschappen in de mens komen erbij om de hoek kijken. Maar hij maakt ook prachtig duidelijk dat het verlangen eeuwig is en mag zijn, maar dat er beslist iets voor is te zeggen dat de individuele mens dat níét is.

Nelleke Geel

Meer lezen? Hier vind je de eerdere columns van Nelleke.