The hills are alive…

The hills are alive…

Het komt dus voor dat je nog een half uur hebt voordat het nieuwste (de nieuwste?) blog moet worden ingeleverd. Doorgaans kan ik zo’n stresssituatie voorkomen, maar dit keer helpt er geen moedertjelief aan. Terwijl het nog wel over zoiets leuks gaat.
Een doodenkel keertje namelijk, organiseren we een persreis. Dat zullen we voor enkele journalisten doen voor de roman van Lutz Seiler, Kruso. De setting van het boek, een Duits eiland voor de kust van Denemarken, is zo essentieel voor het verhaal dat het werkelijk het beste is om met de auteur af te reizen naar dat eiland en het hem allemaal te laten uitleggen. Ook de roman van Lluís Llach, die zich afspeelt in een dorpje in een wijnstreek, kan zo treffend geïllustreerd worden als je als journalist merkt wat een ongehoorde hoeveelheid werk het is om een wijngaard te beheren in zwaar heuvelig gebied. Niks romantisch, met fraai licht van de ondergaande zon dromerig je hand over de wijnrankjes laten glijden. Snoeihard werken is het. Áls de ranken al niet door beestjes, ziekten, parasieten worden weggevaagd.

Dit keer bij Lewinsky lag het anders. Hij is al een keertje of vier of vijf in Nederland geweest sinds 2007 toen Het lot van de familie Meijer uitkwam, dus ik vond dat de berg dit keer maar eens naar Mohammed moest gaan. Het voegt bovendien iets toe aan je beeld van een auteur als je hem of haar in zijn natuurlijke habitat ziet. In het geval van Lewinsky is dat Zürich en wat is dat een verdomd mooie binnenstad als je er met iemand komt die er kind aan huis is en er alles over weet. Na alle interviews gaf hij een korte rondleiding door de oude stad en ik weet zeker dat we straatjes en doorkijkjes hebben gezien die je normaal gesproken niet zo snel ontdekt zou hebben, ook al heeft de binnenstad heel overzichtelijke afmetingen. Dat iemand vervolgens van de geschiedenis van de stad heel veel weet, plaatst het geheel ook al in een ander, breder daglicht.
De interviews zelf vonden plaats in een café dat, hoewel niet ver, al helemáál buiten de loop ligt van alles, Chez Andy in de Hofgasse. Expositieruimte, café, goeie voortuin-hofje-met-tafeltjes, kunstenaarskolonie in één, in een stille straat met toch eigenlijk vooral woonhuizen. Grappig contrast. Hadden wij zelf nooit gevonden of bedacht, maar Lewinsky komt er zeer regelmatig.

Een enorme mazzel: strakblauw weer op een moment in het jaar dat er doorgaans permanente mist hangt, zo tot april. Die stad koketteerde met ons, ik kan niet anders zeggen.
En voor wie denkt dat het leven van een uitgever van buitenland naar buitenland gaat: zeker, dat is ook zo, maar daar staan én heel lange dagen tegenover én voortdurend acute achterstand omdat je weer eens niet op de uitgeverij was een paar dagen! Over de leesuren om al die prachtige manuscripten op te duikelen, zwijg ik wijselijk.

Nelleke Geel