Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Braaf (63)
Anita: Als er iets moet gebeuren, dan doe ik dat meteen.
Ik doe niet aan uitvluchten, Ingrid. Noppes, nada, niente. Als Jaap Jongbloed besluit een spin-off te maken van ‘Het mooiste meisje van de klas’ namelijk ‘Het braafste meisje van de klas’ dan kom ik beslist in aanmerking voor een aflevering. Ik ben überbraaf. Op de lagere school was ik in een felle competitie verwikkeld met een aantal net zo streberige klasgenootjes wie het verst was met taal en rekenen. Iedere dag nam ik een reken- of taalboekje mee naar huis. (Jaap, als je die oud-klasgenoten wilt bellen voor deelname, no worries, ik weet waar ze wonen.)
Ik was niet het type dat te laat begon met leren voor een proefwerk of overhoring, integendeel. Mijn ouders hoefden zich ook niet te bemoeien met mijn schoolwerk, daar werd ik alleen maar chagrijnig van. Ik wist zelf heel goed wat ik moest doen en wanneer. Had ik ooit een onvoldoende gehaald? Juistem.
Die werkethos heb ik nog steeds. Als er iets moet gebeuren, dan doe ik dat meteen. Ik stel nooit uit. Ik kan pas stilzitten als alle klussen zijn gedaan (ja, ik ben ook een lijstjesfreak). Ik heb heus wel eens geprobeerd om de boel wat los te laten, met het gevolg dat ik dan stikchagrijnig op de bank zit. Ik kan het gewoon niet.
Deadlines fungeren voor mij als een soort worst voor de neus. Nu moet ik bekennen dat mijn aan deadlines gekoppelde beloningsbeleid ook erg helpt om ze niet te beschouwen als afschrikwekkende monsters. Iedere keer als ik een deadline heb gehaald, dan mag ik… Nee, laat ik niet te veel verklappen.
De enige deadline die ik ooit heb gemist, was de uitgerekende datum van mijn oudste zoon. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik de natuur mijn wil niet kan opleggen.
Ingrid, jij hebt onlangs een nieuw portret laten maken voor je boek. Wie beslist zoiets, jij of de uitgeverij?
