Thrillerschrijvers bloggen: Einde (57)

Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.

Aan een nieuw boek beginnen is geen kattenpis, maar hoe eindig je een boek? Bij mijn eerste twee thrillers had ik daar weinig moeite mee. Zo moest het eindigen en niet anders (best knap hoor, aangezien ik al jaren de titel Miss Twijfel met veel verve draag. Niemand kan mij verslaan). Maar toen kwam OVERMAND.

Ik schreef versie 1 van het einde. Mijn hoofdredacteur las het en vond het maar niks. ‘Maar je moet doen wat je zelf wilt,’ benadrukte ze. Het kon geen kwaad om eens een ander einde te proberen, besloot ik (er sneuvelden al zoveel darlings in de tweede versie, er kon best nog eentje bij) en dus herschreef ik het einde. Hoofdredacteur was enthousiast deze keer, maar een externe redacteur niet. En dus begon ik aan versie 3. Ik ben tevreden, maar het is best een gewaagd einde. Al zeg ik het zelf. En meer ga ik er niet over verklappen!

Eindes zijn zo ontzettend belangrijk, vind je ook niet Ingrid? Het kan het hele boek een nare bijsmaak geven als ik het einde ruk vind. Zo herinner ik me het einde van HET SPEL VAN DE ENGEL van Carlos Ruiz Zafon. Voor de drie personen in Nederland die het boek nog niet gelezen hebben: ik zeg verder niks. Maar jasses, wat baalde ik zeg. Ik gelóófde het hele verhaal niet meer. Dan heb je genoten van ruim vijfhonderd bladzijden, kom je bij de laatste bladzijden en poef: weg fijn gevoel.

En natuurlijk wil ik niet dat mijn lezers hetzelfde gevoel krijgen. Maar toch: ik heb er lang over nagedacht. En zo moet het zijn. Ik hoop dat jullie het met me eens zijn. En zo niet dan hoor ik het ook graag. Ergens pleit ik ervoor dat schrijvers verplicht worden om verschillende eindes voor hun boek te maken en die allemaal op te nemen. Dan kun je als lezer kiezen welke je het fijnst vindt.

Wat doe jij met comments van lezers waar je het niet mee eens bent, Ingrid?