Thrillerschrijvers bloggen: Laat me eruit! (41)

Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.

Tijdens de Maand van het Spannende Boek bloggen Ingrid en Anita speciaal voor www.estamagazine.nl. ‘Laat me eruit!’ is de derde blog.

‘Laat me eruit,’ schreeuw ik tegen hem, terwijl de auto langzaam optrekt. ‘Ik wil dat je nu stopt.’ Maar hij luistert niet en geeft gas. Ik open het portier, dat op een haar na een passerende bus mist. Van schrik laat ik het portier los, dat weer dicht valt. Net op het moment dat ik de handrem aan wil trekken, stopt hij.

Kort lontje
Bovenstaand voorval is van een paar jaar geleden, maar het had net zo goed vorige week kunnen zijn. Het thema van deze Maand van het Spannende Boek is ‘het kwaad in jezelf – waar ligt jouw grens’. Dat kwaad is bij mij nooit ver weg, Ingrid. Ik sta bekend om mijn korte lontje.

Op het tweede deel – waar ligt jouw grens, stuit ik vaak pas als ik in mijn woede over andermans grenzen struikel. Zoals die keer dat een vrouw met een buggy me wilde passeren, daar waar er overduidelijk geen ruimte voor was en ze hinderlijk tegen mijn hielen reed. Ik zei er wat van, maar had niet op haar man gerekend. Hij gaf me een schop en pakte me bij mijn keel. Nadat een fietser keihard riep dat hij me los moest laten, ging het stel er als een haas vandoor. Mij met de bibbers achterlatend.

Rustgevend
Leer ik van zulke situaties? Dat zou je denken. Maar als het rode monster het van mij overneemt, is er geen houden aan. Het is psychologie van de koude grond, maar misschien is het maar goed dat ik thrillers ben gaan schrijven. Daar kan ik al het kwaad in mezelf kwijt. Zonder het schrijven zat ik misschien allang in een rustgevende, witte ruimte met zachte kussens op de grond en muren.

Ik herinnerde me het gedoe met de handrem na het lezen van een krantenbericht waarbij een jonge man middenin op de snelweg bij 120 kilometer per uur aan de handrem had getrokken tijdens een ruzie met zijn vriendin. De meeste mensen zullen hem uitmaken voor een idioot, maar ik snap hem. Of de oude dame die haar echtgenoot na veertig jaar huwelijk aan de keukentafel neersteekt omdat hij zo smakt. Ik snap haar. Echt.

Wat als?
Dergelijke krantenberichten zijn een goudmijn voor thrillerschrijvers. Net als ieder ander voel ik verbazing over zulke stompzinnige acties, maar thrillerschrijvers gaan een stapje verder. Hoe kóm je tot zo’n daad, wat ging er aan vooraf? Dát willen we weten, beschrijven, inzichtelijk maken. Als we dan ook nog de ‘wat als’-methode er op los laten, ontstaan vaak fijne plots. Wat als de oude dame haar man niet heeft neergestoken? Wie dan wel, en waarom? Zowel bij NACHTVLUCHT als DIERBAAR kwam ik via deze methode tot een plot.

Ingrid, je bent nu bezig met je derde boek. Waar haal jij je ideeën vandaan?