Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Leeshonger (29)
Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.
Anita: Mijn leeshonger en schrijfhonger botsen soms.
Ik lees alles, Ellen. Thrillers, romans, biografieën. Veel kinderboeken ook (de kinderen kunnen nog niet lezen, dus ik moet wel. Al is het lezen van ‘Jip en Janneke’ en ‘Rupsje Nooitgenoeg’ beslist geen straf.). Af en toe zelfhulpboeken. Zoals nu ‘Switch – Veranderen als verandering moeilijk is’. Alhoewel, mijn partner heeft dat boek geconfisqueerd en volgens mij gaat het over een Berijder en een Olifant, want iedere keer als ik op Facebook zit te klooien in plaats van aan mijn derde boek schrijf, roept hij dat de Olifant het heeft gewonnen. Ofzoiets. Ik snap er ook niks van, nee.
Ik lees dus alles, en alles door elkaar. Meestal ben ik bezig in een stuk of drie, vier boeken tegelijk. Ik heb net ‘Nooit vergeten’ van Nicci Gerrard en ‘Muis’ van Gordon Reece uit. Ik moet nog een paar bladzijden in ‘Zomerhuis met zwembad’ van Herman Koch en ‘Gevallen’ van Karin Slaughter. In ‘Een keukenmeidroman’ van Kathryn Stockett ben ik net begonnen. Mijn nog te lezen stapel is immens. Af en toe word ik er beroerd van. Heb ik er een uit, staat de volgende alweer te trappelen. Mijn leeshonger en schrijfhonger botsen soms. Dan wil ik een boek lezen, maar dat betekent dat er minder tijd overblijft om te schrijven.
Er zijn schrijvers die liever niet lezen als ze zelf aan het schrijven zijn, maar daar hoor ik niet bij. Omdat ik door elkaar lees, maak ik mezelf wijs dat ik niet het gevaar loop de stijl van een ander te kopiëren. Ooit las ik ergens de bewering dat met iedere schrijver die wordt geboren een lezer sterft. Dat klopt helemaal. Ik kan niet lezen zonder alles te becommentariëren. Zoals een regisseur bij het kijken naar een tv-serie of een film er niet aan ontkomt te letten op regie, zo let ik op hoe de karakters van personages zijn opgebouwd, hoe de dialogen lopen en hoe het plot in elkaar steekt.
En daar leer ik ontzettend veel van. Ik geloof dat het me een betere schrijver maakt. Ook van de boeken die me niet aanspreken, leer ik veel, namelijk hoe het niet moet. Waarom sluit ik dat personage niet in mijn hart, is hij of zij te eendimensionaal? Waarom vind ik het boek niet spannend genoeg? Ik merk bijvoorbeeld dat ik bij boeken met ellenlange beschrijvingen van het landschap afhaak. Dat vind ik saai. In mijn boeken zul je die dan ook niet vinden.
Toen ik begon met schrijven, las ik ook veel boeken over de kunst van het schrijven. Zoals ‘Wie schrijft’ van Elizabeth George en ‘Het geheim van de schrijver’ van Renate Dorrestein. Boeken als deze zijn niet alleen ter lering, maar zeker ook ter vermaak. Ze geven een inkijkje in de levens van de schrijvers. Wanneer schrijven ze, hoe schrijven ze, wat zijn hun schrijfrituelen?
Dat brengt me op de volgende vraag. Ingrid, wanneer schrijf jij? Schrijf je graag overdag of liever ’s avonds? En heb je rituelen? Staat er bijvoorbeeld altijd muziek aan, of moet het volkomen stil zijn?
