Thrillerschrijvers bloggen: Schrijfduo (83)

Ik heb me altijd afgevraagd hoe schrijversechtparen zoals Nicci French en Lars Kepler samen een boek (kunnen) schrijven. Krijgen ze geen slaande ruzie? Nu weet ik het. Nou ja, bijna dan. Ik heb geen boek met mijn partner geschreven, maar een kort verhaal, samen met mijn sister in crime Ingrid. En ik kan je zeggen: ik laat nog liever mijn teennagels uitrukken dan… Nee hoor, schrik niet, lieve lezers van dit blog: samen schrijven is me heel, heel goed bevallen. Ik kan alleen maar hopen dat dit andersom ook het geval is geweest (ik durf het niet aan Ingrid te vragen).

16 augustus: Ingrid en ik krijgen een e-mail van Sander Verheijen met de vraag of we samen een kort verhaal voor het decembernummer van Crimezone Magazine willen schrijven. We gooien Sander meteen uit de cc en slaan onderling aan het mailen. We zijn meteen enthousiast, maar: kunnen we dit, willen we dit, hebben we tijd, hoe gaan we dit aanpakken? Ik heb ooit, toen ik journalistiek studeerde, met een medestudent een artikel moeten schrijven. Van tevoren voorzag ik geen grote problemen, maar eenmaal achter de computer brak de hel los. Wat ik wilde, wilde zij niet en andersom. Elke alinea, elke zin, elk woord leidde tot een felle discussie.

Ingrid en ik besluiten: we gaan samen dat korte verhaal schrijven. Later zien we wel hoe we dat precies gaan aanpakken. Waar een wil is, is een weg. We spreken af dat we allebei gaan nadenken over een onderwerp. Een weekje later chatten we via Facebook. Onze ideeën smelten samen tot een plot. Hoera! De eerste hobbel is genomen. We maken een ruwe hoofdstukindeling en gaan aan de slag. We kiezen voor twee perspectieven, die van een man en een vrouw, en nemen ieder een perspectief voor onze rekening. Het eerste hoofdstuk wordt geschreven en naar de ander gemaild, waarna die met het tweede hoofdstuk aan de slag gaat. Zo schrijven we vier weken lang twee hoofdstukken, acht in totaal.

Het gaat wonderwel goed. Tot we bij de final chapter aanbelanden. We zijn het oneens over het einde. Een felle discussie volgt. ‘Schrijf jij het dan maar,’ wordt er gemaild. Verstandige vrouwen als we zijn, besluiten we de boel een paar dagen te laten sudderen. En jawel, het helpt. Er volgt een nieuw, nog sterker en verrassender einde.

Nu zijn jullie natuurlijk bloedjenieuwsgierig naar ons korte verhaal. Een tipje van de sluier kan ik alvast oplichten: het heet Doelwit. In het volgende Crimezone Magazine dat binnenkort verschijnt, kun je ons korte verhaal lezen. Wij zijn er in ieder geval erg trots op en hopen natuurlijk dat jullie het verhaal net zo goed vinden als wij.

Ingrid, twee weken terug blogde je over soggen. Niks mis mee, zolang je ook maar blijft schrijven. Het kan altijd erger: een writer's block. Kun je je daar iets bij voorstellen?

Anita Terpstra