Thrillerschrijvers bloggen: The End (87)

Schrijven kan af en toe best eenzaam zijn (oké, soms ook niet, als de personages de hele dag in je hoofd tegen elkaar en jou kakelen), maar over het algemeen gaat het om jou en je computer. En aangezien partners, familie en vrienden ook andere dingen te doen hebben dan naar jou te luisteren, leek het Ingrid Oonincx en Anita Terpstra een goed idee om elkaar als klankbord te gebruiken. Leef mee met de ups en downs in hun schrijverschap en de opofferingen die ze ervoor doen. Maar lees ook over het plezier dat ze hebben in het schrijven en profiteer van de schrijftips die ze tussen neus en lippen door geven. | Een nieuwe blog iedere zaterdag in de oneven weken.

Er zijn schrijvers die gemiddeld eens per twee, drie jaar een boek publiceren. Er zijn ook schrijvers die er twee keer per jaar een boek uit weten te persen, maar net zo goed schrijvers die eens per tien jaar een boek op de markt brengen. Neem Donna Tartt. Zij deed elf jaar over ‘Het puttertje’ dat eind vorig jaar verscheen. Het boek telt dan ook dik 900 bladzijden, dus je kunt ook zeggen dat ze drie boeken in elf jaar tijd heeft geschreven, aangezien een boek gemiddeld zo’n 300 bladzijden omvat. Zelf probeer ik ieder een jaar een boek af te krijgen, al wordt dat meestal eens per anderhalf jaar.

In Vrij Nederland schreef een criticus dat het boek van Tartt bij bladzijde 517 had kunnen eindigen. Wat ik hiermee wil zeggen is: wanneer weet je als schrijver dat een boek af is? Met enige bewondering of verwondering kijk ik naar schrijfsters als Tartt. Het verhaal dat ik heb te vertellen behelst meestal zo om en nabij de 300 bladzijden. Op de een of andere manier zitten er geen ‘groter verhalen’ in mij.

In mijn vorige blog had ik het over herschrijven (en dat ik daar altijd lichtelijk gestresst van raak. Ik kreeg reacties van schrijvers die het ofwel precies zo voelden, of die me lieten weten dat ze herschrijven juist geweldig vinden). Ik schrap scènes, schrijf nieuwe en kom dan toch weer uit op ongeveer 300 bladzijden. Is het de structo in mij die zich niet laat negeren?

Dat proces van schaven en schrappen kan eindeloos duren. Het is dat er een aanbiedingsfolder komt waarin staat op welke dag mijn boek het levenslicht ziet, anders zou ik denk ik door blijven schrijven en zou het boek nooit afkomen. En gelukkig heb ik een uitgever en hoofdredacteur die me het vuur aan de schenen te leggen. Allemaal heel vriendelijk hoor, laat daar geen misverstand over bestaan.

Ik herlees mijn boeken nooit, uit pure angst dat ik ineens ontevreden zou worden en het hele boek zou willen herschrijven. Wat dus niet gaat. En het lijkt me niet de bedoeling dat een herdruk een geheel nieuw boek oplevert, inclusief andere personages, plot en einde. Of misschien zou dat nog wel eens een nieuwe trend kunnen worden.


Ingrid, herlees jij je eigen boeken? Ben je nog steeds net zo tevreden als toen?