Column /
Thrillerschrijvers bloggen: Trut (53)
Anita: Schrijven zou ik!
In een eerdere brief aan jou schreef ik dat mijn twee hoofdpersonages vriendinnen zijn. Nu, aanbeland bij versie drie van boek drie, zijn ze geen vriendinnen meer. Niet omdat ze, zoals in het echte leven vaak voorkomt, ruzie hebben gehad. Voordat ik daar verder op inga: wat is dat toch met vrouwen dat ze ruzie krijgen als de een zich verwaarloosd voelt omdat de ander een tijdje niet heeft gebeld? Ik sprak laatst een man die een van zijn beste vrienden ruim een jaar niet had gezien. Een jaar! Toen ze besloten om samen weer eens een biertje te drinken hoorde hij dat zijn beste vriend inmiddels was gescheiden. En niks geen verwijten in de trant van ‘waarom was je er niet voor me?’. Neen, ze dronken gewoon nog een biertje.
Terug naar mijn hoofdpersonages, Amy en Kirsten. In de tweede versie werden ze zussen, halfzussen om precies te zijn. En toen kreeg ik de tweede versie terug met correcties en moest ik aan de bak. Op bladzijde honderd was ik Kirsten echt helemaal spuugzat. Ik zou niet eens bij ‘r op de koffie willen als ze me zou vragen, zo’n trut vond ik haar. En da’s best erg, want ze komt voort uit mijn fantasie!
Ik wist: Kirsten heeft een flinke make-over nodig. Maar wie is ze dan wel? Dagenlang brak ik mijn hoofd over die vraag. Thuis was ik loeichagrijnig en ontzettend kortaf. Het gezinsleven ging compleet langs me heen, de huishoudelijke taken verrichte ik met minimale inspanning, het eten kwakte ik zo snel mogelijk op tafel, het bed- en badritueel van de kinderen liet ik over aan mijn partner en verjaardagen en visite beschouwde ik als een waste of my time. Schrijven zou ik! Maar net zoals ik vroeger bij handvaardigheid al geen fatsoenlijk vrouwenfiguur kon kleien, zo bleef Kirsten een afzichtelijk en vormloos hompje klei.
Tot ik mijn dagelijkse portie Britse roddels online tot mij nam. Ik zag een foto van twee zussen tijdens hun vakantie in Marokko. De foto liet twee jonge meiden zien die erg veel op elkaar leken. Blonde haren, blauwe ogen, brede glimlach. Samen hadden ze al flink wat afgereisd. En ineens had ik het: dát waren mijn zussen!
En nu ben ik aan het herschrijven. En dat valt niet mee. Kirsten is een heel ander persoon geworden. De echtgenoot die ze eerst wel had, is exit. Haar verstandhouding met Amy is anders, haar reacties op bepaalde situaties zijn anders, ze praat anders, ze doet anders, ze staat compleet anders in het leven. Maar na jouw brief van vorige week hoef ik jou niet te vertellen hoe ingewikkeld het kan zijn om je boek op de schop te nemen. Maar: het wordt er beter van. Hoop ik. Nu nog afwachten wat de uitgever ervan vindt. Fingers crossed!
Op papier confronteren we de lezer en onszelf met de grootste engerds. Hoe is dat eigenlijk in het echte leven? Heb je wel eens een crimineel ontmoet?
