Wordt vervolgd: Nathalie Revard | Marion van de Coolwijk
10 thrillerschrijvers, 10 verhalen, 1 hoofdpersoon
De briefing:
Download hier de briefing in pdf formaat.
STIK door Marion van de Coolwijk
'Gecondoleerd.' Nathalie Revard stak haar hand uit naar de kersverse weduwe van haar voormalige collega-rechercheur Mark Thomassen. De afscheidsdienst was zojuist beëindigd en de vele belangstellenden schuifelden in gepaste stilte de ontvangstkamer binnen. Nathalie was blij dat ze de aula als eerste had verlaten. Achter haar vormde zich een lange condoleancerij.
'Ga weg!' Stella Thomassen negeerde de toegestoken hand en duwde haar twee dochtertjes die aan weerszijden van haar stonden dichter tegen zich aan. 'Hoe durf je hier te komen!'
Nathalie liet haar arm zakken. Mark had zijn vrouw dus over hun affaire verteld, de werkelijke reden van de door haar zelf aangevraagde overplaatsing naar de provincie een paar maanden geleden. Het was de moeilijkste beslissing uit haar leven geweest. Maar het moest. Mark koos voor zijn gezin. Samen werken ging niet meer. Ze hadden elkaar op dat ene telefoontje na niet meer gesproken.
Dat hij nu in die kist lag, was zo onwerkelijk. Mark gold als een van de beste rechercheurs van Zware Criminaliteit Amsterdam. 'Mark was mijn collega,' sprak ze op rustige toon.
Het zat Nathalie dwars dat ze juist afgelopen week op Corsica zat voor een korte vakantie. Even geen werk, maar qualitytime met haar dochter Sara die flink aan het puberen was. Het had hun allebei goed gedaan. Dat Mark was overleden kwam als een mokerslag toen ze vanochtend haar werkmail opende. Het beeld van de rouwkaart met de mededeling dat de crematie nog diezelfde middag plaatsvond, stond op haar netvlies gebrand. Er was geen tijd te verliezen.
Nathalie boog iets voorover. 'Ik moet je spreken,' fluisterde ze. 'Alleen.' Ze keek achterom en liet haar blik over de aanwezigen glijden. Er stonden nog minstens dertig mensen achter haar in de condoleancerij onder wie een aantal collega’s die ze kende. Stella’s ouders zaten met de andere naaste familieleden aan een tafel bij het raam. Nathalie wist dat ze Mark, die als enig kind zijn ouders al op jonge leeftijd had verloren, liefdevol hadden opgenomen in de familie toen hij met Stella trouwde. Het was een belangrijke reden geweest voor Mark om uiteindelijk toch te kiezen voor zijn gezin. Hij wilde zijn dochters de veilige familiewarmte geven die hij zelf zo gemist had in zijn jeugd. 'Het is belangrijk,' vervolgde ze. 'Ik wacht op je, daar bij de bar.' Ze streek de meisjes over hun hoofd en liep door naar de koffiebalie waar ze een koffie bestelde.
Haar woorden hadden effect gehad, want een half uur later stond Stella naast haar aan de balie. 'Hou het kort. Wat wil je?’
'Mark hield niet van vis,' reageerde Nathalie op professionele toon.
Er viel een stilte, waarin Stella strak voor zich uit bleef kijken.
'Dat hij gestikt is in een haring kan gewoonweg niet,' voegde Nathalie eraan toe. Ze werd zich bewust van het echtpaar dat achter hen stond te praten. 'Mark is vermoord,’ fluisterde ze. 'En ik heb jouw hulp nodig om bewijzen te vinden.' Ze wachtte even om haar woorden kracht bij te zetten. 'Je moet die crematie stoppen. Nu!'
Stella bleef onbeweeglijk staan. De woorden leken niet tot haar door te dringen.
Lees verder op de volgende pagina:
