Wordt vervolgd: Nathalie Revard | Martyn van Beek
Lie zette haar paarse Porsche in beweging en sloeg bij de splitsing rechtsaf. Het woonwagenkamp aan het Ruitersbos kon ze met haar ogen dicht nog vinden. Dat was de plek waar de man woonde wiens foto bovenaan op het whiteboard op de kamer van het onderzoeksteam hing. De man naar wie alle pijlen liepen en tevens de man die nu naast haar zat in de Porsche: Aad Korte, alias De Herder.
‘Wat heb je met mijn dochter gedaan?’
‘Ze is niet ver weg en wordt respectvol behandeld. Daarbij is het wel essentieel dat jij je aan de spelregels houdt. Dat vuurwapen blijft vanaf nu in je holster zitten en je gaat niet stiekem je collega’s waarschuwen. Dan komt alles goed, dat beloof ik.’
Lie reed een straat in en stopte voor de ingang van het kamp.
‘Rij maar naar binnen. Ze verwachten ons.’
Aarzelend zette ze de Porsche weer in beweging. Normaal gesproken kwam een agent hier alleen met hulp van een peloton ME en twintig liter traangas binnen.
‘Stop maar bij de derde wagen rechts.’
Lie trapte de rem in en op dat moment barstte er een kabaal los. Twee herdershonden kwamen op de auto afgerend en een grote Dobermann sprong tegen het zijportier.
‘Je kunt gewoon uitstappen. Ze doen niets.’
‘Nee, bedankt.’
De Herder begon te lachen, stapte uit en schreeuwde iets naar een man die verveeld voor zich uit zat te kijken op de veranda van een naastgelegen woonwagen. De man floot een keer en de honden verdwenen net zo snel als ze gekomen waren.
Lie opende het portier en stapte uit. Vanuit meerdere wagens werd ze aangekeken door mensen met bijzonder onvriendelijke gezichten.
‘Kom je mee naar binnen?’, vroeg De Herder. ‘Mijn vrouw heeft voor ons gekookt.’
Binnen in de wagen zat een heel gezin te wachten. Twee vrouwen waren met zes kleine kinderen in de weer en een oudere dame bracht pannen van de keuken naar de eettafel. De wagen was volledig ingericht met witte hoogglans meubelen en een niet minder glimmende marmeren tafel.
‘Ga zitten.’ De Herder wees naar een stoel en ging zelf aan het hoofd van de tafel zitten.
Lie zag hoe haar bord werd gevuld met wortelen, aardappelen, een stuk worst en een indrukwekkende hoeveelheid jus.
‘Smakelijk’, zei De Herder en het gezin begon te eten.
Lie keek om zich heen en zag dat ze werd genegeerd. Ze overwoog geen moment een hap te nemen.
Na een toetje van dubbelvla met slagroom stond De Herder weer op. ‘Ga je mee?’
Lie mompelde een bedankje richting de oudere dame en volgde De Herder slaafs naar buiten.
‘Waarom heb je niets gegeten?’, vroeg de Herder.
Lie zette haar richtingaanwijzer aan. ‘Wat verwacht je van me? Ik maak me ontzettend veel zorgen over mijn dochter en bovendien snap ik deze hele poppenkast niet.’
‘Je weet wie ik ben. Dan weet je wat ze over me zeggen.’
‘Dat klopt.’
‘Wat weet je er dan van?’
Lie sloeg rechtsaf en trapte vol op de rem omdat ze bijna een fietser over het hoofd zag. ‘Dat jij een man van je woord bent. Je hebt nog nooit een belofte verbroken. Zelfs niet nadat je tegen de leden van jouw organisatie had geroepen dat de verklikker zou sterven. Toen bleek dat het de zoon van je zus was, heb je toch woord gehouden.’
‘Ze heeft het me nooit vergeven.’
‘Is dat een bekentenis?’
De Herder haalde zijn schouders op. ‘Mijn woord is belangrijk voor me. Dus als ik beloof dat jouw dochter niets zal overkomen, dan kun je daarop vertrouwen.’ Hij wees naar rechts. ‘Bij de derde loods stoppen.’
Lie parkeerde de Porsche op een industrieterrein en stapte uit.
‘Hier naar binnen.’ De Herder opende een deur aan de zijkant van het gebouw.
Lie volgde hem. Het duurde maar kort voor ze wist waar ze naartoe was gebracht. De geur was onmiskenbaar aanwezig. Bij iedere deur die openging werd het sterker. Tot een zee van licht over haar heen viel en ze een hal vol groene planten zag staan.
‘Dit meen je niet’, stamelde ze.
‘Mooi hè’, klonk het trots. ‘Duizend planten, bijna volgroeid. Iedere drie maanden een kilo of honderdveertig. Zo hebben we nog een paar loodsen in de regio.’
‘Jezus, man. Waarom breng je me hiernaartoe? Ik ben verdomme van de politie.’
‘Vertrouwen, Lie. Alles draait om vertrouwen.’
Ze staarde naar de duizend hennepplanten en voelde haar hoofd draaien door de zoete geur. Als ze morgenvroeg met haar team terug zou komen om de hele handel te ontmantelen dan zouden ze een geweldige slag slaan. Maar ze wist ook wel dat dit niet de bedoeling was. Wat wilde De Herder in hemelsnaam van haar? Hij bracht haar terug naar de auto.
Lees verder op de volgende pagina:
