Blogpost:
ikooi
Boeken, boeken en boeken... Héérlijk!
Ik zei het in mijn vorige blog al: ik was niet van plan om aan de Hebban Reading Challenge van dit jaar mee te doen, omdat ik mezelf daarmee te veel in een keurslijf dwing. Dat doe ik zelf ja, maar ik ben nou eenmaal best wel fanatiek met dat soort dingen en dat heeft een averechts effect. Ik wil namelijk graag redelijk veel lezen en met al die verplichtingen blijk ik in de praktijk juist weinig te lezen.
Met deze HRC is het alleen heel makkelijk: het zijn maar 12 categorieen, dus dat is altijd te doen.
Studie
Het moet zélfs te doen zijn, nu ik net weer aan een deeltijdstudie naast mijn fulltime baan e.d. ben begonnen. Het grappige is, dat ik in de praktijk merk dat ik efficienter met mijn tijd omga en daardoor ook meer aan lezen toekom. I.p.v. dat ik veel op het internet rondstruin (inclusief Hebban!), besteed ik mijn tijd veel bewuster, omdat ik er minder van overheb. Ik internet minder en kijk minder tv en ben meer bezig met studie, lezen en mijn sociale contacten. Ik lees zelfs meer dan ik me kan herinneren van vorig jaar!
Nou kies ik nu wel wat gemakkelijker boeken over het algemeen, dan ik vorig jaar bijvoorbeeld deed. Ik lees nu vaker Nederlandse boeken (dat leest toch nét wat sneller weg dan Engels, vooral als ik moe ben) en ik heb tot nu toe nog geen 'klassieker' (uit de 1001 boeken) gelezen. Ik heb vergeleken met vorig jaar vooral veel wat lichtere boeken gelezen.
Boekenfestijn
Een mooie aanzet naar het e.e.a. was het Boekenfestijn. Ik haalde er de laatste keer weer 28 boeken, wat voor mijn doen keurig is, want ik heb er ook wel eens 50 gehad. Vooraf had ik al tegen mijn moeder gezegd dat ik dit jaar ook wat meer Nederlandstalige boeken wilde halen, omdat dat gemakkelijker is naast mijn studie, vooral in die periodes dat het druk is. Nou bleek er dit keer ook (gevoelsmatig in elk geval) minder Engelstalige boeken te liggen dan vorige keren, dus heb ik ongeveer 50/50 Nederlandstalige en Engelstalige boeken meegenomen.
Ik haalde:
Het oude huis, Sarah McCoy
Benny and Shrimp, Katarina Mazetti
Mr Mac and me, Esther Freud
Winterbloesem, Corina Bomann
Wolfskinderen, John Ajvide Lindqvist
What she lost, Susan Elliot Wright
Paradise Jazz, Kat Pomfret
Iris and Ruby, Rosie Thomas
De stilte van de vlinders, Rachael King
Zeedieren zijn stille wezens, Sabina Berman
De naamgenoot, Jhumpa Lahiri
De leestip, Shelly King
Vuurstorm, Andrew Pyper
Het is mooi geweest, Emmanuèle Bernheim
Het verre paradijs, Kate Grenville
Verlangen, Richard Flanagan
Het geluk van Enrique Florit, Cristina Garcia
De tong van de burgemeester, Nathaniel Rich
De boeken van Sara Lindqvist, Katarina Bivald
The missing one, Lucy Atkins
Where the serpent lives, Ruth Padel
Diving into light, Natasha Farrant
The detective and the devil, Lloyd Shepherd
Vals beeld, Elvin Post
Carrying Albert home, Homer Hickham
The best of men, Claire Letemendia
Slave girl – my story, Patricia McKissack
Koude grond, Mischa van Vlier
Het zijn weer voornamelijk romans, met een paar spannende boeken erbij. Qua soort boeken is het weer lekker divers.
Het oude huis
Het eerste boek dat ik van het laatste boekenfestijn las, was Het oude huis van Sarah McCoy.
De schrijfster is volgens mij vooral bekend van de Bakkersdochter, een boek dat ik overigens tijdens een Boekenfestijn van mijn moeder kreeg en tot mijn schaamte nog niet gelezen heb (ben ik wel van plan dit jaar!).
Dit boek springt tussen twee tijden heen en weer: het nu en rondom het begin van de Amerikaanse burgeroorlog. In het nu is Eden Anderson de hoofdpersoon. Ze is recentelijk met haar partner naar een oud huis ("Het oude huis") verhuisd en begint langzaamaan een beetje te intregreren in het dorp waar het huis staat. Dat gaat van haar kant trouwens niet van harte, want ze is eigenlijk alleen maar bezig met het feit dat het maar niet lukt om zwanger te worden.
Ten tijde van de burgeroorlog is Sarah Brown de hoofdpersoon. Zij kan goed tekenen en tekent daarom kaarten om ontsnapte slaven te helpen vluchten.
In eerste instantie las ik met plezier de gedeeltes die gaan over Sarah, maar met moeite de gedeeltes die gaan over Eden. Deze laatste is namelijk best wel negatief en is, zoals ik eerder al beschreef, eigenlijk alleen maar bezig met dat het zwanger worden maar niet wil lukken. Later wordt het gelukkig wat beter en langzamerhand begin je steeds meer te begrijpen waarom de beide verhalen parallel aan elkaar verteld worden.
Ik vond dat dit boek een interessant stukje van de Amerikaanse burgeroorlog liet zien, waar ik eigenlijk maar bar weinig van af weet. Historie vind ik altijd interessant en in dit geval heb ik er dus ook echt wat van geleerd. Sarah is ook een hoofdpersoon die ik snel aardig vond en met wie ik meeleefde. Later pas volgde dat ook voor Eden.
De schrijfstijl is gemakkelijk, al moet je wel tegen het heen en weer springen in de tijd kunnen. Ik hou daar juist onwijs van, dus mij heeft dat veel plezier opgeleverd.
Het boek kreeg van mij uiteindelijk ****.
Wolfskinderen
In eerste instantie wilde ik een andere roman pakken die ik op het Boekenfestijn had gekocht, maar die speelde in dezelfde periode, waardoor het risico me te groot werd dat ik ze door elkaar zou gaan halen. Daarom besloot ik Wolfskinderen, van John Ajvide Lindqvist, te pakken (echt totáál iets anders tenslotte!).
Het is een dikke pil, waar ik door mijn moeder op gewezen werd. Ik wilde eigenlijk minder spannende boeken kopen, omdat ik nog veel ongelezen in de kast heb staan het bovendien steeds minder thrillers e.d. lees. Eigenlijk ben ik al het 'zinloos geweld' in boeken, vooral details over slachtpartijen, wel een beetje zat. Psychologische thrillers / romans vind ik wel nog leuk om te lezen. Vooral zo'n gevoel dat het boek onder je huid kruipt en dat je eigenlijk halverwege het boek pas beseft dat je steeds gespannener wordt over wat er toch mis is. Daar gokte ik bij dit boek ook een beetje op, al was het me op basis van de kaft niet helemaal duidelijk of het een psychologische roman of een psychologische thriller was. En eigenlijk kan ik dat achteraf ook niet helemaal zeggen, omdat ik denk dat het van allebei wel iets heeft. Op Hebban staat hij bij thrillers / spanning en dat snap ik op zich wel; de 'normale' romanlezer (die geen thrillers leest) zal dit geen prettig boek vinden, vermoed ik.
Het boek start met een man die in het bos paddenstoelen gaat plukken en dan een baby in een plastic tas vindt. Hij neemt haar mee naar huis en hij en zijn vrouw besluiten het kind in de kelder, in de oude kamer van hun zoon te houden. Het meisje dat jaren door het leven gaat als Kleintje en pas later de naam Theres krijgt, groeit dus afgezonderd van de wereld op. Dat betekent ook dat ze niet goed weet hoe de wereld in elkaar zit. Hierdoor wordt ze een heel apart kind, met een hele eigen manier van doen. Ze blijkt echter wel een fantastische stem te hebben.
Een ander meisje, Teresa, elders in Zweden, wordt gepest. Ze heeft nergens het gevoel dat ze erbij hoort, zelfs in haar gezin niet. Ook zij is een beetje een wonderlijk kind.
Uiteindelijk ontmoeten beide meiden elkaar en later sluiten er nog wat meer meiden, ook allemaal zonder aansluiting met de mensen om hen heen, aan. Ze besluiten op een gewelddadige manier af te rekenen.
De grote vraag, waar ik na het lezen van dit boek mee bleef zitten was: met wie of wat wilden ze afrekenen? Misschien heb ik het volkomen gemist, maar ik ben het in elk geval niet (bewust) tegengekomen. Ik vermoed dat het een afrekening is voor het feit dat ze buitengesloten worden bij de rest van de wereld, omdat ze anders zijn dan 'gemiddeld', maar dat is alleen invullen en wordt niet echt zo vermeld (voor zover ik me kan herinneren).
Het boek heeft naar mijn idee, zoals ik eerder al zei, zowel iets van een roman als van een thriller. Het is geen boek waarin het ene actiemoment gevolgd wordt door het volgende. Het gaat juist heel subtiel. Ik begon met lezen en vond het wel interessant. Later merkte ik dat ik steeds sneller wilde lezen, ik werd erdoor gegrepen, ik kon het bijna niet meer wegleggen. Niet omdat er dus veel actie in zit, want dat is het geval niet, maar omdat die subtiele spanning steeds verder opbouwt. Ik voelde gewoon: het móet een keer misgaan, want dit kan niet zo doorgaan. En natuurlijk ging het mis. En dat is meteen mijn enige minpunt voor dit boek: er wordt best wel expliciet geweld in vermeld, tot aan een zinnetje ergens dat iemand nog een stukje menselijke resten op haar wang bleek te hebben zitten. En laat dát nou nét zijn wat ik níet meer wilde lezen. En tóch... En tóch blééf ik lezen en heb ik het boek tóch **** gegeven. Omdat het knap in elkaar gezet is. Omdat ik tijdens het lezen alles voor reeel aannam, terwijl ik me later een beetje begon af te vragen of het dat wel is. Wat dan ook meteen weer een pluspunt is, wat mij betreft: het heeft mij aan het denken gezet. Over hoe mensen die afschuwelijke dingen doen, hoe ze zo komen. En over hoeveel invloed opvoeding (in de breedste zin van het woord) kan hebben. En het ontbreken ervan misschien nog wel meer; in het boek wordt beschreven wat het wereldbeeld is van Theres, die in de kelder opgroeide. Bi-zar! Ik kan niet anders zeggen!
Ik geloof dat dit het warrigste stukje ooit is dat ik over een boek schrijf, maar dat komt ook door het boek zelf: het heeft me lichtelijk in verwarring achtergelaten. Ik vond het afschuwelijk en prachtig tegelijk (hoe kan dat?), ik wilde stoppen met lezen, omdat het zo gruwelijk was, maar ik kon niet meer stoppen met lezen. De gruwelijkheden komen ook maar in drie fragmenten in het boek voor. Voor de rest is het het subtiele, de opbouwende spanning, de wetenschap: er kómt weer iets.
Het boek heeft me aan het denken gezet. Ik hink op twee gedachten: enerzijds: dit kan nóóit in het echt, anderzijds: de waarheid is altijd gekker dan je denkt. En mensen die 'anders' zijn, in welk opzicht dan ook, zijn er genoeg. Dat hoeft niet slecht te zijn. Maar mensen die afschuwelijke dingen doen, 'ontstaan' volgens mij wel vaak doordat ze zelf iets afschuwelijks hebben meegemaakt. Zoals een totaal gebrek aan liefde, warmte, genegenheid bijvoorbeeld...
Al met al heb ik het boek dus **** gegeven. Dit boek staat overigens in de Hebban1000, dus die categorie kon ik mooi afstrepen!
De leestip
Vervolgens wilde ik even iets simpelers en vooral iets minder heftigs lezen. Dus koos ik voor De leestip, van Shelly King. Alleen de kaft is al geweldig: een stapel boeken, waar het koppie van een klein zwart katje met groene ogen boven uit kijkt. Het kwam op mij over, zowel qua kaft als qua verhaal, als een 'lekker-weg-lees-roman'.
Maggie Dupré is haar baan in Silicon Valley verloren en is daar bepaald niet gelukkig mee. Ook het werkzoeken wil nog niet erg lukken. Ze vult haar tijd daarom in een tweedehandsboekwinkel genaamd Dragonfly. Ze gaat er uiteindelijk werken, eigenlijk om iets te bewijzen aan iemand waarvan ze denkt dat die haar een baan in haar oude bedrijf kan bezorgen. Ze probeert het boekwinkeltje te redden met allerlei acties.
Ze vindt een oude uitgave van Lady's Chatterley's lover, waarin teksten geschreven staan van ene Henry en Cathrine, die elkaar nooit lijken te hebben ontmoet. Ze gaat proberen uit te zoeken wie ze zijn en hen bij elkaar proberen te brengen. Eén en ander heeft alleen wat onbedoelde gevolgen...
Dit boek las inderdaad lekker weg. Ik ben er in zo'n 3 dagen doorheen gevlogen. Het is geen al te dik boek (282 pagina's in mijn uitgave). En het had bij mij ook een onbedoeld effect. Ergens tegen het einde gaat er iemand dood. Nou is recentelijk mijn zeer geliefde opa overleden. Toen ik in het boek tegenkwam dat er iemand dood ging, voelde ik mijn ogen al een beetje prikken, maar ik wist het droog te houden. En toen kwam dit fragment:
"Er is een facet aan verdriet dat je soms overvalt. Na de dagen waarin je denkt dat je nooit meer je bed uit zult komen, en je rondloopt met het gevoel dat je vanbinnen hol bent en je huid van papier is, begin je je opeens dingen te herinneren. Je denkt niet meer aan de dood en aan degene van wie je hield in een ziekenhuisbed (...). Je herinnert je hoe die mens vóór dat alles was, toen hij nog gezond en jij nog blij was. Het is die herinnering die je overvalt en dan weet je dat degene die je hebt verloren toch niet verloren is, maar dat hij deel van je is geworden en dat dat je troost biedt."
En toen hield ik het níet meer droog. Dit is zó waar, ik had het er kort geleden nog met iemand over dat ik me na zijn overlijden plotseling weer dingen van opa, van voor het ziek zijn, kon herinneren. De laatste periode draaide om ziek zijn en aftakeling en nu kon ik me de 'oude' opa weer herinneren, die kon bulderen van de lach, of pretogen kreeg als hij iemand plaagde.
Het is dus wat mij betreft zéker waar. Maar het lezen van dat fragment was net alsof er een gevoelig wondje weer even open gestoten werd.
En nu ik zo na aan het denken ben over dit boek, zit er meer 'inhoud' in, dan ik vooraf gedacht had. Het gaat ook over keuzes maken; maak je ze, omdat ze van je verwacht worden, of maak je ze vanuit je eigen hart? En waarom lijkt het alsof sommige mensen het geluk maar steeds niet vinden, houden ze het zelf misschien (onbewust) op afstand?
Ik geloof dat ik mijn waardering nog even ga aanpassen. Ik had *** gegeven, maar het worden toch ****...
