Auteur
Blogpost:
Jaimie Pisonier
Boodschappen doen
Hallo lieve lezers, In mijn archief vond ik nog een verhaal van eind maart 2018, dit verhaaltje gaat over boodschappen doen. Juist, die dag voelde ik mij niet echt 100% in orde en 's avonds werd het mij duidelijk waarom: ik had griep. Ik dacht toen dat er nog mensen deze situatie moesten herkennen en daarom schreef ik mijn winkelbezoek op. Ik zond het stukje tekst daarstraks door naar de ideeënkabouter en kreeg mijn bestandje met een kanttekening terug. O, dat is lief! Door deze kleine aanpassingen te doen is mijn anekdote in de winkel nog mooier tot zijn recht gekomen. Ik vind verbeteringen aanbrengen leuk en leerrijk. Ik drukte mijn eigen en de verbeterde versie af en begon aan het verbeteren van mijn werk. We kwamen niet aan het plot, maar soms door daar een komma te plaatsen of een punt leest het juist vlotter of ...
Boodschappen doen
Je oogleden willen zich sluiten, je lichaam vindt de harde vloer onder je voeten er best wel aantrekkelijk uitzien om er zich languit op neer te vlijen. Bijna geef je toe aan je vermoeide lijf, maar dat zou geen mooi zicht opleveren, daar op de parking van de supermarkt. Oh, of misschien kan je gewoon in het winkelkarretje gaan zitten en vragen aan een voorbijgangster om je te duwen, want om nu zelf met dat ijzeren ding te gaan duwen en trekken in die altijd veel te drukke supermarkt. Pff, inderdaad, geen goed idee. Dus met het beetje energie dat je nog overhebt schuifel je met je lege, opgevouwen boodschappentassen onder je arm door de winkelrekken. Doelbewust begin je met een paar lichtgewichtjes in je tas te leggen. Maar wie maak je nu iets wijs, want je weet dat je het zwaardere tilwerk niet kan uitstellen. Een paar conserven en brikken amandelmelk beginnen het gewicht naar boven te halen. Je bent wel zo slim geweest om in elk hand een zak te dragen zodat je het totale gewicht netjes in balans kunt houden. Tot je met een zucht voor het toiletpapier blijft staan en vergeten bent dat je dit ook nog moet meesleuren. Gelukkig weegt zo’n pak niet veel en is er tegenwoordig zo’n handig greepje voorzien in die verpakkingen. Dus voorzichtig maak je enkele vingers vrij en je probeert om zo ook dat wc-papier nog mee te grijpen. Je waggelt zo elegant mogelijk naar de kassa, je haalt opgelucht adem dat je er veilig bent geraakt. Je armen zijn tien centimeter langer geworden door het gewichtheffen, je zweet alsof je net een zware sporttraining achter de rug hebt. Je voelt je precies slapjes in de benen worden. Waar je bij het binnenkomen nog een rilling van de koude moest onderdrukken, wil je je nu tot op het bot uitkleden, want zelfs je vel geeft teveel hitte af. Met een lome blik kijk je naar de lopende band en merkt de vrije plaats op. De persoon voor je zet ondertussen ook een stap vooruit, dus je raapt al je kracht bij elkaar om die ondertussen toch wel loodzware zakken op de band te hijsen. Tot de persoon voor je zich plots bedenkt en een grote stap achteruit zet. Jij maakt vliegensvlug een keuze: of een gebroken rug als je de zakken terug moet neerzetten of ze nog snel op de band trekken. Puffend en blazend zal het toch dat laatste worden. Heel het gebeuren aan de kassa, het uit- en weer inladen en het afrekenen, dit alles vergt je volledige inzet en aandacht. Je voelt met de seconde je vermoeidheid toenemen en toch denk je op dat moment alleen aan een kartonnen doos. Een lege doos om thuis je papier en karton in weg te gooien. Geen doos die nu nut kan hebben, want je gaat echt niet alles nog eens neerzetten hoor. Nee, je zal wel een manier vinden om die doos mee te nemen. Kijk, er zit ook hier zo een handgreepje in, handig toch, dus je herhaalt alles zoals met het wc-papier. Je auto staat niet ver van de ingang geparkeerd, dus gemakkelijker kan je het tcoh niet hebben. Mis. Bij de uitgang staan emmers met gedroogde witte strotakken erin, maar die zijn niet gevuld met water. Lichtgewicht dus en wanneer die in contact komen met een zware bodschappentas, vallen ze als dominosteentjes om. Het luide gelach van de wachtende mensen was een welgekomen afleiding voor iedereen. Helaas kun je er zelf niet zo hard om lachen. Morgen misschien wel, maar vandaag even niet.
