Blogpost: Eric Herni

Braadpan

19-11-2020 door Eric Herni 8 reacties

+6 niet meer leuk × vind ik ook leuk

Ik loop van de supermarkt in het centrum van Almere-Haven naar mijn winkel. Een paar meter voor mij loopt een vrouw met een telefoon tegen haar oor gedrukt. Ze praat zo te horen met een vriendin, die door de luidspreker in het mobieltje bijna woord voor woord is te verstaan. Ik hoor dat het gesprek gaat over een of ander handboek dat de vriendin heeft gelezen en dat een enorme impact heeft gehad op haar leven. De vrouw die voor mij loopt reageert met buitengewoon veel enthousiasme. “Ik ga kijken of ze het bij de boekwinkel ook voor mij kunnen bestellen.” Dat is mooi, denk ik en we lopen allebei de winkel in. Terwijl ik naar het magazijn loop om mijn broodjes met beleg op te ruimen, gaat de vrouw in de winkel op zoek naar het boek dat haar zojuist is aanbevolen. Terwijl ik even later richting de toonbank loopt, zie ik dat ze haar zoektocht al heeft opgegeven. Ze vraagt aan mijn collega of wij het voor haar kunnen bestellen. Het blijkt te gaan om ‘Happy Life Hacks 365’, een boek van Kelly Weekers met honderd tips & tricks voor een leuker leven. Deze hebben wij echter wel degelijk op voorraad en tevreden verlaat de klant de winkel met het boek waarvan haar vriendin zegt dat het haar leven veel mooier gaat maken.

Even later komt een andere vrouw de winkel binnen met een nog niet dicht geplakte doos van Zalando, een rol plakband, een balpen, een nietmachine, een schaar en een stapel papieren. Ze kijkt rond in de winkel, op zoek naar een plek om even te zitten. Als ze die nergens ziet, komt ze naar de toonbank en vraagt of ze haar pakket daar even mag dichtplakken en van de juiste stickers kan voorzien. Ook moeten er nog een paar retourformulieren worden ingevuld. Ik leg uit dat dit vanwege corona helaas niet kan. “Wij mogen mensen niet langer binnenhouden dan strikt noodzakelijk en als u bij de toonbank uw pakket gaat staan inpakken kan niemand er meer bij.” Ik ga ervan uit dat ze dit begrijpt. Iets met 1.50 meter. Overal in de winkel staat dit duidelijk aangegeven. Mevrouw kijkt mij met verbazing aan. “Waar moet ik het dán doen?”, vraagt ze beledigd. Ik stel voor om dat thuis te doen. Dat lijkt mij logischer dan je hele administratie mee te slepen naar de plaatselijke boekwinkel. “Belachelijk”, zegt ze luid. “Wie heeft dat nou weer verzonnen?” Normaal leg ik uit dat er in de wereld een virus is met de naam corona en dat die ontzettend veel slachtoffers maakt. Deze keer heb ik er geen zin in. Deze klant lijkt mij ook niet gevoelig voor de voorschriften van het kabinet. Ze heeft geen mondkapje en maakte geen gebruik van de mogelijkheid om bij de ingang haar handen te desinfecteren. “Het wordt steeds gekker in dit land”, foetert ze door en kijkt om zich heen op zoek naar iemand die het met haar eens is. De mensen in de winkel kijken haar echter overwegend hoofdschuddend aan. Bij een enkeling zie ik zelfs een blik van medelijden. Ze verlaat kwaad de winkel met de open doos van Zalando, haar rol plakband, de nietmachine, balpen, schaar en een dik pak papierwerk. “Zal ze straks met een braadpan en een klont boter naar de slager gaan?”, vraagt een man achter in de winkel. 

Soms kan ik wel moe worden van mensen die denken dat de coronaregels niet voor hen zijn bedacht. Dat zij vrijstelling hebben gekregen om te doen en laten wat ze zelf willen. Die voorbijgaan aan het feit dat wij bij controle door handhavers enorme boetes kunnen krijgen en zelfs sluiting van de winkel riskeren. Op een rustig moment loop ik naar de kast met non-fictie boeken waar nog twee exemplaren staan van de Happy Life Hacks. Zal mevrouw Weekers de oplossing hebben? Weet zij een manier waardoor ik mij niet meer aan dit soort mensen ga ergeren? Ik lees het begin van de eerste pagina. 

‘Nee, dit boek gaat je niet gelukkig maken en al helemaal niet 365 dagen per jaar.’

Ik zucht nog eens diep en loop weer langzaam terug naar de toonbank.

Lees verder op mijn site