Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
    Marcus Auteur

Blogpost: Marcus

Daar zat ik dan...

In juni van dit jaar was het manuscript van mijn eerste thriller gereed voor de grande finale.               
De voorafgaande periode was er een geweest van zwoegen, zweten en zwemmen. Van komma’s naar punten, van volzin naar halve zin, van ruim beschrijvend naar ultieme verfijning en van aan de oppervlakte naar diep onder de huid. Eindelijk was het punt bereikt waarop een strakke agenda kon worden vastgesteld; iedere handeling en vervolgstap werd voorzien van een kleurtje. Per item een groene  balk met aanvangsdatum en doorlooptijd, lichtrood voor de deadlines en in diep donkerrood stond nog slechts één actie: de boekpresentatie op 1 november j.l. Het moment waarop de kurken het plafond zouden gaan raken. Champagne! 

Dus AFSTAMMING ging de laatste redactieronde in, de opmaak werd voorbereid, de cover ontving zijn puntjes op de i. Social media werd gevoed en de drukker stond klaar voor de productie van het proefexemplaar. Alle voorbereidingen voor de presentatie waren afgerond: locatie, vorm, uitnodigingen. Tenslotte werden een aantal signeersessies ingepland en de eerste bestellingen werden genoteerd. Hoe mooi kon het leven van een debuterend schrijver zijn? Zo moet iedereen om mij heen hebben gedacht.

En ik? Wat dacht ik? Ik zag in de verte een bekend fenomeen snel dichterbij komen. Het begon ook met de letters z en w: zwart gat. 
Want de buitenwereld, 'men', was bezig met míjn boek, mijn 'kindje' (geloof me, dit is niet sentimenteel bedoeld...). Allemaal druk, druk. En ze namen me mee in die rush. Want we hadden immers met elkaar afgesproken dat we ‘het’ zouden gaan halen. En we hebben het gehaald. En hoe!
Het was een bijzondere avond… 

De ochtend erna werd ik wakker na een rusteloze nacht. Impressies van de avond ervoor, de adrenaline van de voorafgaande spanning en het moment zelf, het had me doen draaien en woelen. Met een zwaar hoofd (nee, niet van de champagne…), zittend in mijn joggingskloffie, staarde ik over de weilanden en dacht nergens aan. Niet aan mijn boek, niet aan de agenda, niet aan de avond ervoor. Mijn hoofd was leeg, meer dan leeg. Het creatieve vat dat normaliter gevuld was met woorden, zinnen, alinea’s en bladzijden, werd gekenmerkt door een zelden geziene leegte.Toen ik die leegte van nabij aanschouwde zag ik dat zelfs een bodem ontbrak. En toen ik vragend mijn naam riep kreeg ik zeven keer dezelfde naam terug.
Was het holle vat een diepe put geworden? 

Daar zat ik dan...
In mijn gemakkelijke stoel, mijn lees-en-schrijf-stoel. Mijn over-het-leven-nadenk-stoel. Mijn ik-zie-de-hoofdpersonen-voor-me stoel. Het was een wat-nu-Marcus?-stoel geworden. Dezelfde stoel, dezelfde stof, dezelfde kamer met hetzelfde raam. Alles was hetzelfde gebleven. Alles? Nee…
Was ik op weg naar dat bekende zwarte gat? Dat gat dat sporters, politici, acteurs en anderen overvalt na die ene ultieme prestatie of na een langjarige carrière?
De ochtend werd middag. 

Daar zat ik dan…
En dacht aan de hoofdpersoon van mijn boek. Aan de man die ik beter kende dan ieder ander. Beter zelfs dan dat ik mezelf kende. Langzaam vulde ik mijn leegte met de gedachte aan wat hij zou doen. Aanvaarden of aanvechten? Accepteren of torpederen? Duiken of doorgaan? En ik doorvoelde zijn antwoorden en wachtte hoe hij zou reageren.
De middag werd avond.   

Nu zit ik hier…
In mijn stoel, mijn laptop geopend. Mijn vingers over het toetsenbord. Letters, woorden, zinnen, alinea’s en bladzijden vullend vanuit mijn overlopende creatieve vat. Werkend aan mijn tweede thriller. Samen met hem, mijn hoofdpersoon. Hij heeft ervoor gezorgd dat de leegte tot aan de rand werd gevuld. Ik ben hem geworden.
Hij geeft nooit op…

Reacties op: Daar zat ik dan...