Blogpost:
Annemarie
De goede zoon
In een wereld waar invoering van het basisinkomen heeft gezorgd voor lethargie en stijgend museumbezoek, reizen twee mannen af naar het zuiden omdat er problemen zijn gerezen bij een geheim project waaraan ze jaren geleden hebben meegewerkt. De goede zoon is niet alleen een meeslepend verslag van een tocht door een labyrint vol vreemde gebeurtenissen, maar ook een verrassend autobiografische roman over een zoon die de balans opmaakt na de dood van zijn moeder.
Ik schreef me in en even later kreeg ik een mailtje dat ik mee mocht doen, samen met 23 andere lezers. Ellen legde ons uit dat we samen - zogenaamd - een echt juryrapport zouden opstellen dat vlak vóór de uitreiking van de prijs op 6 mei gereed zou zijn:
‘Om het de jury van de Libris Literatuur Prijs makkelijk te maken, stelt deze leesclub - in de overtuiging dat geen van de andere geshortliste boeken beter zou zijn dan De goede zoon - alvast het juryrapport op en biedt het aan (op Twitter).’
Dat leek me nou wel grappig. Ik ontving gratis het e-book en begon meteen maar te lezen. Het viel me niet echt mee, met al die overpeinzingen en lange zinnen en dialogen zonder aanhalingstekens. Maar ik moest door natuurlijk, anders moet je niet mee doen met een leesclub. Soms was het boek ook best grappig. In een e-mail van uitgever Atlas Contact werd bijvoorbeeld deze zin geciteerd (pagina 14):
Nog even en ik ben mijn moeder, misschien is dat al heel lang het geval en weet ik het nog niet. Ik ben haar natuurlijk ook, ik ben mijn moeder en mijn vader, even door elkaar geschud, in een glas gegoten en daarna mocht het leven me door een rietje langzaam opzuigen. IJs erbij? Parasolletje?
Gelukkig zat ik niet in het groepje dat de tekst op moest leveren over de motieven en de motto’s (het onderscheid tussen beide is me eigenlijk ook nu nog steeds niet echt duidelijk). Mijn groepje mocht de tekst opleveren over de personages, de titel en het eindoordeel van onze club. Dat eindoordeel is trouwens uitgekomen op ★★★★
Ondertussen was het de bedoeling dat we ook allemaal een recensie plaatsten op Hebban.nl en dat vind ik misschien nog wel het leukste aan zo’n leesclub. Mijn mening vormen in alle discussie die er gevoerd wordt en over dat boek dan een samenhangend oordeel proberen te geven. Ik geef het boek drie sterren, lees maar: https://www.hebban.nl/recensies/annemarie-over-de-goede-zoon
En toen was het 6 mei, 22:00 uur en zat ik op het puntje van mijn stoel voor het begin van Nieuwsuur waar de winnaar bekend gemaakt ging worden. Ik merkte dat ik best een beetje zenuwachtig was en hoopte heel erg dat ‘mijn’ schrijver er met de prijs van 50.000 euro vandoor zou gaan. Zou de jury toch niet kiezen voor Ilja Leonard Pfeijffer wiens boek Grand Hotel Europa ondertussen al veel meer verkocht was?
En de winnaar is…
Rob van Essen met De goede zoon!
‘Een sprankelend werk van literaire verbeelding. De roman confronteert ons op schitterende wijze met de tekortkomingen en uitdagingen van ons eigen leven.’ - Jury Libris Literatuur Prijs 2019
Lees verder op mijn site
