Lezersrecensie
Een overdonderende leeservaring
Dit boek speelt in de nabije toekomst waar invoering van het basisinkomen heeft gezorgd voor lethargie en stijgend museumbezoek, lees ik op de flap. En waarvan jongeren massaal gaan uitslapen en plunderen, lees ik verderop in het boek.
De honderdjarige moeder van de ik-persoon (60 jaar, schrijver, alleenstaand, geen kinderen) is recent overleden. Tijdens een roadtrip, samen met oude vriend Lennox, waarbij de ik-persoon eigenlijk niet eens weet waar de reis naar toe gaat, blikt hij terug op zijn leven. Zo vertelt hij over zijn jeugd waarin het geloof voor zijn ouders een belangrijke rol speelde, zijn tijd bij het Archief van Amsterdam, het jaar in ‘het Klooster’ en over de periode van 20 jaar dat hij zijn demente moeder heeft verzorgd. Ondertussen worden we verrast met zelfrijdende auto’s die met de chauffeur converseren, schooltassen die kunnen kruipen, een bezoek aan een overleden therapeut, zorg- en receptierobo’s en nog veel meer nieuwigheden.
Het is absoluut een origineel en vernieuwend boek met humor waardoor ik af en toe zat te grinniken tijdens het lezen, vooral in de beschrijving van alle ontwikkelingen die de toekomst ons ondertussen heeft gebracht. Vrolijk word je er echter niet van, van het toekomstbeeld dat Rob van Essen ons schetst.
‘Wat je voor je vijfentwintigste beleeft maakt nu eenmaal de meeste indruk. We zijn mannen zonder kinderen, weet je nog, we zijn nog steeds het middelpunt van ons eigen leven, we hebben nagelaten nieuwe verhalen aan te maken. Bij elk kind dat je krijgt begint een nieuw verhaal en in die verhalen draait het niet meer om ons of onze belevenissen van vroeger, in die verhalen zijn we bijfiguren geworden. Maar bij ons heeft dat niet zo gewerkt.’
En zo blijft de ik-persoon een zoon. Een zoon die zijn moeder kwijt is en zich afvraagt wie zij was, wie hij zelf is geweest en is. Wel een goede zoon, die 20 jaar lang wekelijks zijn demente moeder bezocht.
Het verhaal zet aan tot nadenken maar door de (te) lange zinnen en (te) lange uitweidende, filosofische overdenkingen moest ik soms wel enige moeite doen om niet af te haken. Misschien zou ik dit boek nog een keer moeten lezen, er staat zoveel in en er is vast van alles aan me voorbij gegaan. Maar daar vind ik het net niet boeiend genoeg voor. Het is zo’n overdonderend verhaal met een brij aan informatie, overwegingen, gedachtes, gekke vondsten, dat ik blij ben dat ik dit boek heb gelezen maar ook een heel klein beetje blij ben dat het uit is.
De honderdjarige moeder van de ik-persoon (60 jaar, schrijver, alleenstaand, geen kinderen) is recent overleden. Tijdens een roadtrip, samen met oude vriend Lennox, waarbij de ik-persoon eigenlijk niet eens weet waar de reis naar toe gaat, blikt hij terug op zijn leven. Zo vertelt hij over zijn jeugd waarin het geloof voor zijn ouders een belangrijke rol speelde, zijn tijd bij het Archief van Amsterdam, het jaar in ‘het Klooster’ en over de periode van 20 jaar dat hij zijn demente moeder heeft verzorgd. Ondertussen worden we verrast met zelfrijdende auto’s die met de chauffeur converseren, schooltassen die kunnen kruipen, een bezoek aan een overleden therapeut, zorg- en receptierobo’s en nog veel meer nieuwigheden.
Het is absoluut een origineel en vernieuwend boek met humor waardoor ik af en toe zat te grinniken tijdens het lezen, vooral in de beschrijving van alle ontwikkelingen die de toekomst ons ondertussen heeft gebracht. Vrolijk word je er echter niet van, van het toekomstbeeld dat Rob van Essen ons schetst.
‘Wat je voor je vijfentwintigste beleeft maakt nu eenmaal de meeste indruk. We zijn mannen zonder kinderen, weet je nog, we zijn nog steeds het middelpunt van ons eigen leven, we hebben nagelaten nieuwe verhalen aan te maken. Bij elk kind dat je krijgt begint een nieuw verhaal en in die verhalen draait het niet meer om ons of onze belevenissen van vroeger, in die verhalen zijn we bijfiguren geworden. Maar bij ons heeft dat niet zo gewerkt.’
En zo blijft de ik-persoon een zoon. Een zoon die zijn moeder kwijt is en zich afvraagt wie zij was, wie hij zelf is geweest en is. Wel een goede zoon, die 20 jaar lang wekelijks zijn demente moeder bezocht.
Het verhaal zet aan tot nadenken maar door de (te) lange zinnen en (te) lange uitweidende, filosofische overdenkingen moest ik soms wel enige moeite doen om niet af te haken. Misschien zou ik dit boek nog een keer moeten lezen, er staat zoveel in en er is vast van alles aan me voorbij gegaan. Maar daar vind ik het net niet boeiend genoeg voor. Het is zo’n overdonderend verhaal met een brij aan informatie, overwegingen, gedachtes, gekke vondsten, dat ik blij ben dat ik dit boek heb gelezen maar ook een heel klein beetje blij ben dat het uit is.
2
Reageer op deze recensie
