Blogpost:
Juliette van Nes
De kleine IJstijd
Met Meek, de hoofdpersoon in 'De vrouw met de schelp' belandde ik in 'de kleine ijstijd' die duurde, zegt Wiki https://nl.wikipedia.org/wiki/Kleine_IJstijd van de vijftiende t/m de negentiende eeuw.
Maar die kou dacht niet: jongens nu is het 1900 dus nou houd ik er maar mee op. Nee hij vroor nog even door tot in de twintigste eeuw. Hij rolde zogezegd uit.Mijn moeder reed in een auto over de bevroren Zuidzee, nu een ingedijkt meer: het IJsselmeer. Zij schaatste zelf op van die friese doorlopers. Daar moest ik, die uitrollende ijstijd duurde echt heel lang, op leren schaatsen. Ik stond er meer naast dan op dus zeurde en kreeg ik waaratje kunstschaatsen. Op die schaatsen heb ik toen tot in maart van dat jaar, welk weet ik niet meer zo lang is het geleden, geschaatst; het was herinner ik me zelfs licht als ik uit school kwam en nog even naar de ijsbaan kon gaan.Bijna zou ik de elfstedenstochten uit mijn jeugd vergeten. Schaatsen in bloedstollende koude. De leraar Nederlands die zich had ziek gemeld kwam met een flinke bult op zijn hoofd naar school, hij had een bruggetje te hoog ingeschat, zei hij ons en omdat hij leuk was hebben we hem niet verraden aan de nonnen.Zo kan ik nog even doorgaan, maar al dat ijs en die kou deed mij denken aan Meek, de hoofdpersoon uit mijn roman, die in diepvrieskoude in een krot woonde en moest zien te overleven. Mijn voorstellingsvermogen schiet hier te kort. Een tijd geleden was er op tv een uitzending over Roemenie in de winter. Er kwam een oude vrouw in voor die in bed lag onder een enorme berg dekens waar ze de hele dag niet onder vandaan kwam want er was geen verwarming in het krot en het vroor dat het kraakte.Zo moet Meek geleefd hebben in de winter, in alle winters toen. Had zij wel dekens vraag je je dan af, hoe deed ze dat als zij ze niet had?. En toch werd ze negentig!

Lees verder op mijn site