Een dikke pil, maar niet bitter

Momenteel ben ik een aantal goede boeken aan het overzetten van goodreads naar Hebban en het valt me op hoeveel dikke boeken daarbij zitten. Die dikke boeken zijn dikwijls ook echt goed.

Iedereen kan een dik boek schrijven, als je maar genoeg - neem me niet kwalijk voor het woord - kan lullen. Maar dat zijn niet de dikke pillen waarover ik het heb. Ik heb het over boeken van om en nabij de 1000 pagina's waarvan je wilt dat er nog 1000 pagina's komen omdat je zo lekker in het boek zit.

Ken Follett en Ildefonso Falconez zijn meesters in dit genre. Zij combineren historische verhalen met spanning die je doet verder lezen. Wanneer het boek dan nog eens deel uitmaakt van een trilogie, dan is het wel eens lang wachten op het vervolg.

Lelieblank, scharlaken rood van Michel Faber is ook zo'n heerlijk boek. Alleen de titel al is mooi.

Daarnaast kunnen ook John Iving en Umberto Eco wat van het schrijven van dikke pillen.

Met een dikke pil krijg je waar voor je geld.