Auteur
Blogpost:
Erik Le Romancier
Een nieuwe, aangrijpende en diepmenselijke teaser uit ‘Stilte Graag!’: ‘Ooit komt dat moment’
Vandaag een uitsnede uit het verhaal ‘Ooit komt dat moment’, een aangrijpende en diepmenselijke vertelling over de teloorgang van een huwelijk en de kans op nieuw geluk.
“Onze trouwdag was een dag met een gouden randje. Alles klopte, onze kinderen waren de allerliefste bruidskinderen die ik ooit had gezien en Merel was werkelijk waar een bloedmooie bruid. Het was een van de gelukkigste dagen van mijn leven. En een van de laatste gelukkige dagen van mijn relatie, want vrij snel daarna ging slechter en slechter tussen Merel en mij. De oorzaak van alle ellende was mijn bedrijf. Het bleef druk, ik bleef lange weken maken en dus bleven de spanningen en ruzies toenemen. Het gevolg was dat we langzaam maar zeker van elkaar vervreemden en uit elkaar groeiden. Als ik dan eens thuis was, keken we televisie of zat een van ons achter de computer. Goede gesprekken, echte gesprekken, hadden we echter steeds minder. Die gingen we allebei zoveel mogelijk uit de weg. Voor zover we nog conversaties hadden, liepen die op een gegeven moment steevast uit op ruzies of op oppervlakkige en dus veilige huis-tuin-en-keukengesprekjes. Toen kwam het ogenblik waarop Merel me verbande uit de slaapkamer. Ze zei dat ze geen zin meer had om naast mij te liggen. Dat ze dit soort intimiteit nauwelijks meer kon verdragen. Ik werd met een slaapzak verbannen naar de bank in de woonkamer.
Tijdens een opdracht liep ik Nena tegen het lijf. We raakten aan de praat en het klikte want zij gaf me waar ik zo’n behoefte aan had. Aandacht, warmte en een luisterend oor. Nena gaf me begrip in plaats van veroordeling. Elke avond dat het kon, zocht ik haar op zonder Merel iets te vertellen. Oh, ze zal best iets hebben gemerkt of gevoeld, maar zij vroeg niets en ik zei niets. Niet netjes, niet eerlijk en ook niet volwassen, ik weet het, maar Nena was mijn kleine geheimpje, mijn schuldig plezier, mijn bron van geluk. Ik wilde haar voor mezelf alleen en ze was er ook voor mij alleen. Nena luisterde naar me. Met haar had ik gesprekken, echte gesprekken, echt contact. Ik vond haar steeds leuker en voor ik het wist was ik verliefd. Ik biechtte mijn gevoel aan haar op en het bleek wederzijds te zijn. We zoenden elkaar van puur geluk en belandden samen in bed. Vanaf dat moment hadden we niet alleen goede gesprekken maar ook vurige vrijpartijen.
Uiteindelijk gebeurde het onvermijdelijke. Ik werd betrapt toen ik op een avond Nena’s huis verliet. We stonden in de deuropening hevig te zoenen. Merels broer Mees, die in de buurt woonde en bezig was zijn hond uit te laten, zag toevallig alles. Toen ik even later thuis kwam, had hij Merel al uitgebreid verteld wat hij had gezien en wat hij van me dacht. Die avond barstte met veel geschreeuw en gehuil de bom tussen Merel en mij. In een poging nog iets te redden stelde ik relatietherapie voor. Wellicht was er nog een tweede kans voor ons. Merel reageerde positief en zei ja tegen de therapie maar al tijdens de eerste sessie bleek dat ze er bij nader inzien toch helemaal klaar mee was. Ze had geen zin meer om voor een gezamenlijke toekomst te vechten. Het was over en uit tussen ons. Ons huwelijk was voorbij.
En het was wat Merel betreft heel duidelijk wie de schuldige was en wie het slachtoffer. Verbazingwekkend genoeg kreeg ze iedereen daarin mee. Familie, vrienden, buren, collega’s, allemaal legden ze de schuld bij mij neer. Ik was de vreemdganger, de leugenaar, de ontrouwe en onbetrouwbare echtgenoot. Zelfs mijn moeder wilde niets meer van me weten. Ze vroeg de sleutel die ik van haar huis had terug en gooide de deur daarna letterlijk en figuurlijk voor mijn neus dicht. Wat haar betreft was ik niet meer welkom.
Een paar dagen na dat incident sloot Merel me buiten. Letterlijk. Toen ik thuis kwam na het werk stond mijn sporttas met daarin wat kleren en toiletartikelen bij de voordeur op me te wachten. Een slotenmaker was intussen bezig al het hang- en sluitwerk te vervangen. Ik kon wel janken. Zo had ik alles, zo had ik opeens niets meer. Geen vrouw, geen huis, geen familie en geen vrienden. Gelukkig kon ik bij Nena intrekken. Zij was er voor me. Zij was mijn maatje, mijn steun en toeverlaat.
Erger nog dan plotseling op straat te worden gezet was dat Merel onze kinderen als wapen ging gebruiken. Ze liet haar advocaat een brief op poten naar me schrijven waarin stond dat ik de kinderen niet meer mocht zien. Mijn situatie was te onzeker en te instabiel en daarmee schadelijk voor hen. Ik was het er niet mee eens maar dat maakte niet uit. Ze liet de kinderen niet meer naar me toekomen. Mijn wereld stortte in. Ik viel kilo's af en kwam in een zware depressie terecht. En nog was het wat Merel betreft niet genoeg. Terwijl ik wanhopig vocht voor mijn kinderen en tegen mijn depressie probeerde ze ook nog mijn bedrijf kapot te maken door alle zakelijke post die nog op ons oude adres aankwam bewust achter te houden.”
Lees verder op mijn site
