28/07/25Ha, mijn operatie is achter de rug en het resultaat is verbluffend! Ik heb het gevoel nog nooit zo scherp te hebben gezien. Ik kan het dus nu weer over iets anders hebben.Onlangs heb ik een schitterende, ontroerende film gezien over vrouwengroepen in Frankrijk in de tijd voorafgaand aan de legalisering van abortus. Die vond al plaats in 1974, een aantal jaren eerder dan in Nederland, hoewel daar een gedoogbeleid bestond.De film heet ‘Annie colère’, maar zou beter ‘Annie empathie’ heten. De hoofdpersoon Annie is niet woedend, maar zeer betrokken bij de vrouwen die een abortus zoeken. Dankzij de vrouwengroep kon ze zelf ook een abortus krijgen, op dat moment nog illegaal, maar veilig dankzij de vrijwillige acties van artsen, verpleegsters en andere vrijwilligers.De abortus wordt, zou men kunnen zeggen, zeer ambachtelijk uitgevoerd met een spiegel, een met de hand vastgehouden lamp om bij te lichten, flexibele kaarsen om de baarmoederhals voorzichtig te openen, en een fietspomp om een vacuüm te creëren waarmee de foetus wordt weggezogen. Misschien niet helemaal pijnloos, maar toch wel zo vrouwvriendelijk en onder gezang van een vrijwilligster die de hand van de vrouwen vasthoudt. Ik zei ‘ontroerend’; ‘indrukwekkend’ zou een betere kwalificatie zijn.Ik kon niet anders dan me bedenken hoe actueel mijn boek over mijn grootmoeder dat speelt in een tijd die meer dan honderd jaar achter ons ligt, ‘Een vervlogen droom – Verslag van een te kort leven’ nog altijd is. En hoezeer het recht op abortus overal, ook in Nederland, aan aanvallen onderhevig is. Hopelijk gaan we niet terug naar de tijd waarover ‘Annie colère’ spreekt.
Jouw boekenplank
Jouw waardering
Jouw recensie
Schrijf een recensie
