Auteur
Blogpost:
Arwen Mannens
Elf Fantasy Fair Haarzuilens
Ik was ongeveer 20 toen het liefje van een vriend vroeg of ik mee wilde doen met "cosplay". Wat ik toen dacht over wat dat begrip wil zeggen, wil je vast niet weten. Ik wist dat ze zelf costuums maakte en was altijd zeer geïnteresseerd, maar zelf naald en draad vastnemen? Met mijn twee linkerhanden was dat niet goed gekomen.
Ik heb er wel mijn interesse van gemaakt om enkele keren per jaar "cosplay" in google afbeeldingen in te geven en mezelf te vergapen op de soms ronduit F A N T A S T I S C H E kostuums.
Dit weekend mocht ik op Elfia signeren aan de Zilverbron/Zilverspoor stand.
Ik wist al maanden op voorhand dat ik dat in cosplay wilde doen en had al heel wat voorbereidingen genomen. Inclusief een geweldig leuke fotosessie met mijn kleine Hobbit in 't Hooghuys in Berlaar.
Voor iemand die mij niet kent is het vast moeilijk te geloven dat ik hier dagenlang slecht door geslapen heb.
Je kijkt online en ziet tientallen geweldige kostuums en je weet dat iedereen er best "anders" uitziet op zo'n festival of beurs.
Maar ik vind al die ogen op mij maar niets. Zeker niet onderweg van mijn huis naar het domein.
Vrijdagavond ben ik na het eten vertrokken naar Gouda, alwaar ik mocht overnachten bij een collega-Bronner.
Mijn gps heeft toen echt bewezen dat hij aan vervanging toe is.
Mijn ervaring leert me nu dat Nederlanders vele opener en gastvrijer zijn dan Belgen.
Ik ken maar weinig Belgen die een wildvreemde zo zouden ontvangen in hun huis als Liane en haar familie deden.
En dan gaat het niet om een rijkelijke ontvangst met buffet, maar om vertrouwen met je eigendom en zelfs kinderen.
's Morgens dan maar met een klein hartje richting Haarzuilens.
De man van de parking lachte even met die vreemde Belg die zo vroeg aankwam met haar oranje pruik, en wees me met een brede lach de weg naar het terrein.
Daar sta je dan 15 minuten in een rij die geen meter opschuift zolang het terrein niet wordt vrijgegeven door de ruiters te paard.
Best lastig als je de stand wilt helpen opbouwen.
Reddende engel en mede-Bronner Silvia en haar man Alexander kwamen gelukkig voorbij en wezen me de weg een beetje.
Ik denk dat ik nooit eerder op zo'n indrukwekkend domein heb gestaan. Ik heb best mooie kastelen en kasteeldomeinen gezien, maar dit was immens groot en de hele fantasysfeer die er was opgehangen bezorgde me kippevel.
Onze stand stond dan ook nog eens vlak naast het kasteel waardoor we een prachtig zicht hadden op het water en de vele cosplayers die er honderden foto's genomen hebben dit weekend.
Ik was nog geen 10 minuten binnen, was amper klaar met iedereen gedag te zeggen, toen er een man binnenliep met een klein jongetje.
Ja, kindjes zijn mijn zwakte en zeker als ik mijn eigen Hobbit moet missen.
Het kereltje liep er best verlegen bij en dan kan ik het niet laten om hem aan te spreken.
Raar maar waar wist zijn papa net heel goed wie ik was en volgde hij mij al een tijdje online.
Mijn eerste boek van de beurs was na 10 minuten verkocht en het knagende gevoel van "zou Illiyana het hier wel goed gaan doen?" was onmiddellijk verdwenen.
En dan sta je in die stand...
En nu?
Mensen aanspreken om mezelf te verkopen is nooit mijn ding geweest.
Van inborst zit het gewoon niet in me om mezelf geweldig te vinden en anderen erop te drukken hoe leuk de dingen zijn die ik doe.
Want wat ik leuk vind is voor een ander misschien hartstikke saai of zelfs irritant.
Maar wonderwel kwamen er meerdere mensen gedag zeggen.
Dan hoorde ik Joris luid mijn naam roepen en een meisje de weg naar me wijzen of stond er plots iemand recht voor mijn neus met de mededeling dat ze blij was me eindelijk eens te kunnen spreken.
Ook al zijn dat net twee voorbeelden van mensen die het boek niet kochten, toch voelde het heel bijzonder aan.
Opeens ben je iemand, en willen mensen je kennen.
Het is een gevoel dat je moeilijk kunt beschrijven aan iemand die het niet kent.
Onwennig en opwindend tegelijk.
's Middags werd er nog even getoast op Jos. Met taart en cava.
Jos, de brenger der dromen...
Het was mooi om zien hoe iedereen samen hoorde als familie.
Zaterdag heb ik mooi afgesloten.
Een flinke wandeling naar de auto, een vriendelijke lach van de parkeerwachter en een gps die me langs veredelde fietspaden leidde, vlak naast enkele grachten met veel te veel water naar mijn zin.
Zondag was ik al vele minder zenuwachtig.
De parkeerwachter waaide al van ver en vroeg of ik mijn andere pruik op had (eigenlijk zag ik er helemaal anders uit, maar ja, die Belgische auto pik je er gemakkelijk uit natuurlijk).
Ik wist ondertussen hoe ik de file voorbij kon lopen (ook handig!) om de stand op te zoeken.
Zondag was veel rustiger dan zaterdag.
Ik heb dan ook veel meer genoten van de (soms ronduit adembenemende) cosplay.
Elaine Fleur, de Nederlandse Hobbitfan die mee naar Nieuw Zeeland is mogen gaan oktober-november 2014, dook nog eens op met haar vriend Arjen. Een fantastische vrouw waarvoor ik graag wat tijd maakte.
Het was echt een fantastisch weekend, ook al miste ik mijn Hobbit met momenten.
Gelukkig kon ik voor hem ook iets bijzonders meenemen; een foto met zijn favoriete disneyprinsessen...
Als het kan, hoop ik hem volgend jaar zeker eens mee te nemen naar een beurs als dit. Hij zal met plezier een ridder spelen in zo'n groot kasteel.
Maar dè vraag blijft nog steeds "wie is nu eigenlijk die Illiyana". En ik kan zeggen dat er al enkele gokjes gewaagd zijn;
Volgens Merida is het een dappere meid die op onderzoek trekt en daarbij waanzinnige avonturen beleefd...
Ursula daarentegen is ervan overtuigd dat het een kwaadaardige heks is die de macht gaat grijpen.
Maar wie heeft er nu gelijk?
Sommige mensen konden niet tot thuis wachten om er achter te komen...
Vandaag kijk ik met warme gevoelens terug op een leuk weekend met mijn tweede familie.
Bedankt iedereen!!!
Lees verder op mijn site
